Trommestilen til Baker vart kjend for å vere overlessa, underhaldande med bruk av to basstrommer i staden for ei basstromme som var vanleg. Sjølv om han var grundig fastsett som rocketrommis og han vart hylla som «rockens første trommesuperstjerne»,[2] føretrekte han å verte kalla ein jazztrommeslagar.[3] Baker har påverka trommeslagarar innan begge sjangrar, som Billy Cobham, Peter Criss, Bill Ward, Ian Paice og John Bonham. AllMusic har skildra han som «den viktigaste perkusjonisten i 1960-åra» og sa at «så godt som kvar einaste trommeslagar i kvart einaste heavy metal-band som følgde sidan har prøvd å etterlikne delar av spelestilen til Baker.»[2]
Han spelte stundom på liknande vis som Keith Moon frå The Who, men hadde òg ein meir beherska stil, påverka av britiske jazzgrupper han høyrte seint i 1950-åra og tidleg i 1960-åra. I dei første åra hans som trommeslagar, spelte han ofte lange trommesoloar, mest kjend er den fem minuttar lange trommesoloen «Toad» frå debutalbumet til Cream, Fresh Cream (1966). Han er òg kjend for å ha nytta mange andre perkusjonsinstrument og for å nytte afrikanske rytmar. Han legg ofte vekt på trommeslaget, ein trommegrunnlag der begge stikkene treffer trommeskinnet nesten samstundes, noko som gjer ein tung, tornande lyd.
I 1992 vart Baker med i hardrockgruppa Masters of Reality på albumet Sunrise on the Sufferbus og frå her fekk dei ein Topp 10-hit med «She Got Me (When She Got Her Dress On)».
