De plaatsingen van de landen in de eerste twee ronden was gebaseerd op de resultaten tijdens de kwalificatie en de WK eindronde 2010. De loting voor deze twee ronden vond plaats op 30 maart 2011 op het hoofdkantoor van de AFC in Kuala Lumpur, Maleisië.[3][4] De loting voor de derde ronde was gebaseerd op de FIFA-wereldranglijst van juli 2011 en vond plaats op 30 juli 2011 in Brazilië.[5] De loting voor de vierde ronde vond na afloop van de derde ronde plaats. Twee landen hadden zich niet aangemeld voor deelname aan het kwalificatietoernooi, dit waren Bhutan en Guam. Het derde niet-deelnemende land, Brunei, is sinds 2009 door de FIFA geschorst.
De opzet van het kwalificatietoernooi was als volgt:
Eerste ronde: hierin speelden de 16 zwakste landen (nr. 28-43) op bovengenoemde ‘ranglijst’ op 29 juni en 3 juli in acht duels met een thuis- en uitwedstrijd om acht plaatsen in de tweede ronde. Een land uit de groep nr. 28-35 werd via loting gekoppeld aan een land uit de groep nr. 36-43.
Tweede ronde: hierin speelden de acht winnaars van de eerste ronde met 22 landen (nr. 6-27) op bovengenoemde ‘ranglijst’ op 23 en 28 juli in vijftien duels met een thuis- en uitwedstrijd om vijftien plaatsen in de derde ronde. Een land uit de groep nr. 6-20 werd via loting gekoppeld aan een land uit de groep nr. 21-27 en de acht winnaars van de eerste ronde.
Derde ronde: hierin speelden de vijftien winnaars van de tweede ronde met de laatste vijf landen (nr. 1-5) in vijf groepen van vier teams van 5 september 2011 tot en met 29 februari 2012 een volledige competitie met thuis- en uitwedstrijden. De nummers 1 en 2 van elke groep plaatsten zich voor de vierde ronde.
Vierde ronde: hierin speelden de tien gekwalificeerde landen in twee groepen van 3 juni 2012 tot en met 18 juni 2013 in twee groepen van vijf teams een volledige competitie met thuis- en uitwedstrijden. De nummers 1 en 2 van elke groep plaatsten zich voor eindronde. De beide nummers 3 plaatsen zich voor de AFC-play-off.
Vijfde ronde: de AFC-play-off was het duel tussen de beide nummers 3 uit de vierde ronde. De winnaar kwalificeerde zich voor de intercontinentale play-off tegen de nummer 5 van de CONMEBOL-groep.
Deelnemende landen
Rangschikking op basis van resultaten WK (kwalificatie) 2010 zoals die geldt voor de eerste twee ronden.
Bij de loting werd een verdeling gemaakt tussen hoger (6–20) in pot 1 en lager geklasseerde landen (21–27) in pot 2. In pot 2 zitten ook de landen die hebben meegedaan in de eerste ronde. De loting vond plaats in Kuala Lumpur, Maleisië, op 30 maart 2011.[7]
† Landen die eerst wedstrijden in de eerste ronde hebben gespeeld.
Wedstrijden
Weinig verrassingen in de tweede ronde, alleen het geplaatste Turkmenistan liet zich verrassen door Indonesië, het kwam met een kwartier voor tijd met 4-1 voor en liet Turkmenistan nog dichtbij komen: 4-3. Het was het eerste succes van Wim Rijsbergen als bondscoach, [8] die zojuist was aangesteld.[9]Syrië had weinig problemen met Tadzjikistan, maar omdat in beide wedstrijden een niet-speelgerechtigde speler werd opgesteld werd Syrië gediskwalificeerd.[10]
De boeiendste tweestrijd was de "Causeway" derby tussen Maleisië en Singapore.[11] Singapore nam in de thuiswedstrijd een 4-1 voorsprong, maar liet Maleisië terugkomen in de wedstrijd tot 4-3, uiteindelijk zorgde de 5-3 voor een redelijk veilige marge.[12] Voor 90.000 toeschouwers kreeg Maleisië in de return nog hoop met een 1-0 voorsprong, maar de gelijkmaker van Shi Jiayi zorgde voor de definitieve beslissing.[13]
In tegenstelling tot het vorige WK plaatsten slechts twee van de twintig landen niet voor de tweede roinde, Turkmenistan en Syrië werden respectievelijk uitgeschakeld door Indonesië en Tadzjikistan.
Loting
De landen werden op basis van de FIFA-wereldranglijst van juli 2011 in de potten geplaatst. De loting vond op 30 juli 2011 plaats in Brazilië. De wedstrijden werden gespeeld tussen 2 september 2011 en 29 februari 2012. De nummer 1 en 2 van elke groep plaatste zich voor de vierde ronde. Tussen haakjes de positie op de FIFA-ranglijst van juli 2011.
De Chinese Superleague werd steeds aantrekkelijker voor buitenlandse voetballers vanwege de hoge salarissen,[17] maar met het nationale elftal bleef het behelpen. Na een moeizame zege op dreumes Singapore werd er drie keer verloren en was de ploeg al snel uitgeschakeld.[18] Voor de derde achtereenvolgende keer overleefde China de voorronde niet. Zowel Irak als Jordanië plaatsten zich met gemak voor de finale-poule, Jordanië voor de eerste keer, Irak voor de eerste keer sinds 2002.[19]
De Verenigde Emiraten plaatsten zich meestal voor de finale-poule, maar verloor nu de eerste vijf wedstrijden. Dat bood perspectieven voor Koeweit en Libanon, die nu achter het favoriete Zuid-Korea streden voor een plaats in de finale-poule. Libanon begon met een duidelijke nederlaag tegen Zuid-Korea: 6-0, Park Chu-young scoorde drie doelpunten.[20] maar werd kansrijk nadat het vierde punten pakte tegen Koeweit. Op de vijfde speeldag was kwalificatie voor de finale-poule bijna zeker door Zuid-Korea met 2-1 te verslaan door een laat doelpunt van Abbas Ali Atwi.[21]
De schok was dermate groot voor Zuid-Korea, dat de coach nog voor de beslissende wedstrijd tegen Koeweit werd ontslagen.[22] Op de laatste speeldag zou een gelijkspel tegen Koeweit genoeg zijn, nadat de Koeweiti op de paal schoten won Zuid-Korea met 2-0 door goals in het laatste half uur en plaatste zich samen met Libanon alsnog voor de finale-poule.[23]
Net als bij het vorige WK werden er weinig doelpunten gescoord in de wedstrijden van het defensieve Noord-Korea, alleen nu werden de Noord-Koreanen na drie nederlagen met maar één doelpunt verschil uitgeschakeld. Een 1-0 nederlaag tegen Oezbekistan was genoeg voor definitieve uitschakeling en Noord-Korea werd het eerste uitgeschakelde land dat deelnam aan het vorige WK.[24] Oezbekistan werd zelfs eerste in zijn groep door in Tokyo met 0-1 van het eveneens geplaatste Japan te winnen en hoopte na vier achtereenvolgende mislukte campagnes zich te plaatsen voor de Eindronde.[25]
Frank Rijkaard werd aangesteld als bondscoach van Saoedi-Arabië, Rijkaard die zowel als speler (Europees kampioen met Oranje en Champions Leagues met AC Milan en Ajax) als trainer (Champions League met FC Barcelona) grote triomfen vierde kreeg een driejarig contract met de opdracht zich te plaatsen voor het WK.[26] Na doelpuntloze gelijke spelen tegen Oman en Thailand en een kansloze thuisnederlaag tegen Australië[27] werd er met 3-0 gewonnen van Thailand,[28] maar door opnieuw een doelpuntloos gelijkspel tegen Oman bleef kwalificaticatie voor de finale-poule onzeker.[29]
Saoedi-Arabië moest nu de uitwedstrijd van het al geplaatste Australië winnen om niet afhankelijk te zijn van de uitslag van het duel tussen Oman en Thailand. De Saoedi's kwamen met 1-2 voor, maar door drie doelpunten tussen de 73e en 76e minuut werd de ploeg van Rijkaard verslagen.[30] Oman rook zijn kans en door een 2-0 zege op Thailand was Saoedi-Arabië uitgeschakeld, tot grote vreugde van het kleine voetballand.[31] Rijkaard besloot nog niet op te stappen,[32] maar na slechte resultaten in de Golf-Cup een jaar later werd Rijkaard alsnog ontslagen.[33]
Ook Wim Rijsbergen haalde de finale-poule niet met het Indonesische elftal, het verloor alle zes wedstrijden, vaak met hoge cijfers. Iran plaatste zich als eerste voor de finale-poule, het speelde alleen gelijk in de uitwedstrijden tegen Qatar en Bahrein, men won vooral met overmacht van Bahrein, dat al na 43 seconden met 10 man speelde: 6-0.[34]
Bahrein en Qatar streden om de tweede plaats, voor de laatste speeldag had Qatar drie punten voorsprong en een voorsprong in doelsaldo van tien doelpunten, Qatar moest op bezoek bij Iran en Bahrein ontving Indonesië. Met een half uur te spelen stond Qatar met 2-1 achter, terwijl Bahrein met 4-0 voor stond. In het laatste half uur raakte Bahrein verder op schot en scoorde nog zes goals,[35] maar een late gelijkmaker van de Qatarees Mohammed Kasola voorkwam dat de inhaalrace van Bahrein succesvol was.[36] De FIFA onderzocht nog de ongebruikelijke uitslag van Bahrein-Indonesië op gebied van "Match-fixing"[37], maar bewijs werd er niet gevonden.
In vergelijking met het vorige WK plaatsten Zuid-Korea, Japan, Australië, Iran, Oezbekistan en Qatar zich opnieuw voor de finale-poule, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten werden uitgeschakeld door respectievelijk Omar en Libanon, de plaatsen van Bahrein en Noord-Korea werden ingenomen door Irak en Jordanië.
De tien landen werden op basis van de FIFA-wereldranglijst van 7 maart 2012 in vijf potten geplaatst.[38] De loting vond op 9 maart plaats in Kuala Lumpur, Maleisië. De wedstrijden werden gespeeld van 3 juni 2012 tot en met 18 juni 2013. De nummer 1 en 2 van elke groep plaatsten zich voor de eindronde. De nummers 3 gingen door naar de vijfde ronde.
Iran en Zuid-Korea waren vooraf de duidelijke favorieten om zich te plaatsen voor het WK en stonden halverwege de competitie bovenaan met zeven punten uit vier wedstrijden, Oezbekistan volgde met twee punten achterstand. Iran blameerde zich tegen de zwakkere landen (1-0 tegen Libanon en thuis 0-0 tegen Qatar), maar won wel van de twee kanshebbers, 0-1 in en tegen Oezbekistan en 1-0 thuis tegen Zuid-Korea. Voor de treffer van Javad Nekounam kwam Iran een aantal keren goed weg en kwam halverwege de tweede helft met tien man te staan.[39][40] Zuid Korea had juist problemen met de toplanden, voor de topper tegen Iran speelde het met 2-2 gelijk tegen Oezbekistan mede danzij een eigen doelpunt van Kwak Tae-hwi.[41]
Op de zesde speeldag nam Oezbekistan de koppositie van beide landen over na een verrassende 0-1 overwinning in Teheran.[42] Zuid Korea ontsnapte tegen Libanon aan een nederlaag door in de 7e minuut van de blessure-tijd de gelijkmaker te scoren.[43] Oezekistan en Zuid-Korea stonden voor de negende speeldag bovenaan met één punt voorsprong tegen Iran. Het onderlinge duel tussen de twee koplopers eindigde in een 1-0 zege door een eigen doelpunt van Akmal Shorakhmedov.[44] Iran won met 4-0 van Libanon en voor de laatste speeldag had Zuid Korea twee en drie punten voorsprong op respectievelijk Iran en Oezbekistan, het verschil in doelsaldo was zes doelpunten ten opzichte van Oezbekistan.
Het werd toch nog spannend op de laatste speeldag. Zuid-Korea had genoeg aan een geliijkspel tegen Iran zich te plaatsen, maar kwam in de 66e minuut op een achterstand door een doelpunt van Reza Ghoochannejhad,[45] een speler die opgegroeid was in Nederland en in vele leeftijdsgroepen van Nederland had gespeeld.[46] Oezbekistan moest vooral veel scoren in de thuiswedstrijd tegen Qatar, maar stond met een half uur te spelen met 0-1 achter. Na de gelijkmaker van Bahodir Nasimov begon Oezbekistan aan een inhaalrace en kwam op een 3-1 voorsprong met nog een kwartier te spelen, het moest nog vier doelpunten scoren om Zuid-Korea voor te blijven of anders twee doelpunten als Zuid-Korea nog gelijkmaakte tegen Iran. Iran, dat de hele wedstrijd alleen aan verdedigen dacht hield stand en Oezbekistan maakte maar twee goals,[47] zodat Zuid-Korea Oezbekistan op doelsaldo voorbleef.[48] Desondanks besloot coach Choi Kang-Hee op te stappen.[49] Oezbekistan moest nu in de Play-Offs tegen Jordanië spelen om een plaats in de Intercontinentale Play-Offs.
Japan plaatste zich probleemloos voor het WK, in de eerste wedstrijden speelde het alleen gelijk in en tegen Australië,[50] maar won de overige vier wedstrijden. Het had nog één punt nodig om zich te plaatsen, maar het verloor onverwachts van Jordanië, waarbij een strafschop werd gemist.[51] In de thuiswedstrijd tegen Australië dreigde het weer mis te gaan, maar een benutte strafschop van vedette Keisuke Honda in de 90e minuut zorgde ervoor dat Japan zich als eerste land plaatste voor de eindronde.[52]
Voor de andere favoriet Australië verliep de kwalificatie veel moeizamer, van de eerste zes wedstrijden werd alleen gewonnen van Irak, door twee goals in de slotfase werd een blamage voorkomen,[53] eerder verloor het van Jordanië.[54] Voor de negende speeldag had Australië samen met Jordanië twee punten achterstand op Oman met een wedstrijd minder gespeeld. Australië won overtuigend met 4-0 [55] en had voor de laatste speeldag alles weer in eigen land. De thuiswedstrijd tegen Irak verliep veel moeizamer, coach Holger Osieck wisselde veteraan en publieksfavoriet Tim Cahill tot verrassing van heel Australië,[56] zijn vervanger Joshua Kennedy scoorde het winnende doelpunt, waardoor Australië zich alsnog plaatste voor het WK.[57] Vertrouwen in Osieck bleef broos na de moeizame kwalificatie en na een 6-0 nederlaag tegen Frankrijk werd hij ontslagen.[58]
De strijd om de derde plaats in de groep ging tussen Oman en Jordanië, Irak haakte voortijdig af. Jordanië verloor alle uitwedstrijden, tegen Japan en Australië met grote cijfers, Jordanië bleef op de been door zeges op diezelfde grootmachten. Oman had voor de voorlaatste speeldag één punt voorsprong en speelde in een rechtstreeks duel om een plaats in Play-Offs. Jordanië won met 1-0 door een doelpunt van Ahmad Ibrahim en moest nu in de Play-Offs spelen tegen Oezbekistan.[59]
De teams die in de vierde ronde op de derde plaats eindigen speelden tegen elkaar spelen in een uit- en thuiswedstrijd om een plaats in de intercontinentale play-off.
Oezbekistan was duidelijk de favoriet in deze Play-Offs, het werd op doelsaldo geklopt door het sterke Zuid-Korea en Jordanië behaalde de Play-Offs met een doelsaldo van -9. Bemoedigend was de eerste wedstrijd in Amman, waar Oezbekistan met 1-1 gelijk speelde, terwijl grootmachten als Japan en Australië daar eerder verloren. In de return kwam Oezbekistan snel op voorsprong, maar voor rust scoorde Saeed Al Murijan de gelijkmaker met een afstandsschot. Na rust had Oezekistan het beste van het spel, Jordanië gokte nadrukkelijk op strafschoppen. De wedstrijd werd lange tijd onderbroken doordat de lichten van het stadion uit ging.[60] De strafschoppenserie was een lange zit, beide ploegen benutten negen strafschoppen en hadden één misser, uiteindelijk werd de strafschop van Anzur Ismailov gestopt[61] en hadden de Jordaniërs nog één horde te nemen om de eindronde te halen: tweevoudig wereldkampioen Uruguay,
↑Door de instabiele situatie in Afghanistan werd de wedstrijd op 29 juni tegen Palestina in Tatjikistan gespeeld.[6]
↑Beide wedstrijden werden in Nepal gespeeld. Oost-Timor werd niet geschikt geacht om daar een wedstrijd te kunnen spelen.
↑Doordat het veld, bij een 2–0 voorsprong van Oman, werd bestormd na 45+2 minuten, besloot de FIFA dit als einduitslag neer te zetten.
↑De FIFA gaf Tajikistan een 3–0 overwinning. De wedstrijd eindigden aanvankelijk beide in een overwinning voor Syrië. De reglementaire uitslagen waren vanwege het tweemaal opstellen van een niet speelgerechtigde speler, George Mourad.
↑Syrië speelde de thuiswedstrijd tegen Tatjikistan in Amman, Jordanië, vanwege de onrustige situatie in Syrië.[15]
↑Syrië werd op 19 augustus 2011, dit was na de loting, vervangen door Tadzjikistan. De wedstrijden in tweede ronde waren omgezet in een overwinning voor Tadzjikistan en zodoende mocht dit land deelnemen aan de derde ronde.[16]
↑"The battle for Brazil berth begins", The-AFC.com, Asian Football Confederation, 30 maart 2011. Gearchiveerd op 5 december 2012. Geraadpleegd op 31 maart 2011.
.svg){kind=small}
