Namens de Aziatische bond AFC deden 39 landen mee aan de kwalificatieronden voor in ieder geval 4 plaatsen op het wereldkampioenschap voetbal 2006. Er was een vijfde plek mogelijk via de intercontinentale play-off. Het kwalificatietoernooi duurde van 19 november 2003 tot 16 november 2005.
Opzet
Ditmaal bestond het kwalificatiedeel uit drie ronden. In de eerste ronde streden 14 landen (het 26ste tot met het 39ste AFC-land op de FIFA-wereldranglijst) in een uit- en thuisduel voor deelname aan de tweede ronde. De 7 winnaars gingen door naar de tweede ronde. Guam en Nepal trokken zich voor de wedstrijden terug, waardoor de beste verliezer Laos** (Laos speelde één keer gelijk, terwijl de andere verliezers beide wedstrijden verloren) ook door mocht. In de tweede ronde streden 32 landen, de 25 hoogste uit de ranglijst plus de zeven uit de eerste ronde, in acht groepen van vier op uit- en thuisbasis. De acht groepswinnaars gingen door naar de derde ronde. Die ronde bestond uit twee groepen van vier landen. Elke ploeg speelde tegen de andere landen uit zijn groep uit en thuis. De nummers 1 en 2 uit elke groep kwalificeerden zich voor het WK. De beide nummers 3 speelden een play-off in een uit- en thuismatch. De winnaar hiervan speelde tegen de nummer 4 uit Noord- en Midden-Amerika en het Caribisch gebied voor nog een kwalificatieplaats.
Maldiven won met 13–0 over twee wedstrijden en plaatst zich voor de tweede ronde.
Ranking verliezers
Guam en Nepal zouden ook tegen elkaar spelen. Maar eerst trok Nepal zich terug (Guam plaatste zich op dat moment automatisch voor de volgende ronde) en later trok ook Guam zich terug. Daarom besloot de FIFA dat een van de verliezers uit de voorronde zich alsnog zou plaatsen voor de eerste ronde. Hierbij werd gekeken naar het 'beste verliezende land', met als criteria: a) punten; b) doelsaldo; c) aantal gescoorde doelpunten. In onderstaand schema is te zien dat Laos zich zo alsnog plaatse voor de eerste ronde.
Voor Iran dreigde een afgang, toen Jordanië verrassend won in Teheran met 0-1,[1] een thuisnederlaag die uniek was in het Iraanse voetbal. In de tweede serie herstelde Iran zich door in Amman Jordanië met 2-0 te verslaan door twee doelpunten in de laatste tien minuten.[2] Nadat Iran met 2-3 van Qatar won en Jordanië van Qatar verloor was kwalificatie van Iran toch zeker.
Oezbekistan had zich de vorige WK-reeksen steeds geplaatst voor de finale-poules, maar leek nu in de problemen te komen door in Tasjkent met 1-1 gelijk te spelen tegen de belangrijkste concurrent Irak. Omdat Irak gelijk speelde tegen Palestina had Oezbekistan in de return genoeg aan een gelijkspel om zich te plaatsen voor de kwalificatie, het Olympische team van Irak zorgde in de zomer van 2004 voor een stunt door de halve finales van het Olympische toernooi te halen. Vanwege de Iraakse burgeroorlog werd de wedstrijd in de Jordaanse hoodfstad Amman gespeeld, Oezbekistan won met 1-2 en plaatste zich voor de tweede ronde.[4]
Japan had in de eerste wedstrijd veel moeite met Oman, het duurde tot in de blessuretijd voor het verlossende doelpunt werd gescoord.[5] Uiteindelijk was kwalificatie geen enkel probleem, Japan won alle zes wedstrijden.
Na het teleurstellend verlopen WK-debuut van 2002 (drie nederlagen, doelcijfers: nul voor, negen tegen) stapte Bora Milutinović op als bondscoach van China,[6] de Nederlander Arie Haan volgde hem op.[7] Haan begon goed met een 1-0 overwinning op Koeweit,[8] de enige concurrent om plaatsing naar de tweede ronde. Na vier zeges werd er met dezelfde cijfers verloren van Koeweit, nu kwam het aan op doelsaldo, China moest een achterstand van twee doelpunten goed maken. Na een uur stond China met 5-0 voor tegen Hong Kong, Koeweit met 2-1 tegen Maleisië. In het laatste half uur scoorde Koeweit vier keer (6-1), China scoorde alleen nog twee doelpunten in de slotfase (7-0). China kwam één doelpunt tekort om zich te plaatsen voor de tweede ronde en Haan stapte op.[9]
De Verenigde Arabische Emiraten plaatsten zich sinds hun deelname aan voorrondes in 1986 slechts één keer niet voor de finalepoule. Na drie wedstrijden waren de vooruitzichten opnieuw gunstig met zeven punten uit drie wedstrijden met een gelijkspel in de uitwedstrijd tegen de belangrijkste concurrent, Noord-Korea. Echter, twee zware nederlagen tegen Jemen en Thailand en overwinningen van Noord-Korea op dezelfde tegenstanders zorgde ervoor dat voor het onderlinge duel de strijd al beslist was in het voordeel van Noord-Korea.[10]
De strijd ging hier tussen Bahrein en Syrië, op de eerste speeldag bracht Bahrein de eerste slag toe door met 2-1 van Syrië te winnen. Beide landen verspeelden één punt tegen de overige teams, waardoor de beslissing zou vallen in de onderlinge wedstrijd. Syrië stond vlak voor tijd met 2-1 voor, maar in de laatste minuut scoorde Youssef de gelijkmaker via een ver afstandsschot, waardoor Bahrein op basis van de onderlinge resultaten onpasseerbaar was geworden.[11]
Na het opzienbare succes van Zuid-Korea op het WK van 2022, waar onder Guus Hiddink een vierde plaats werd behaald vielen de resultaten tegen. Na een doelpuntloos gelijk tegen het bescheiden Malediven[12] nam de Portugees Humberto Coelho ontslag,[13] de Nederlander Jo Bonfrère volgde hem op.[14] Omdat Libanon na een 2-0 nederlaag tegen Zuid-Korea drie keer won, kon het in de return voor een enorme stunt zorgen door Zuid-Korea al in de eerste ronde uit te schakelen. Het bleef bij 1-1 en in de laatste wedstrijd plaatste Zuid-Korea zich definitief voor de finale-poule door een 2-0 zege op de Malediven.
In tegenstelling tot het vorig WK plaatsten Iran, Saoedi-Arabië, Bahrein en Oezbekistan zich opnieuw voor de tweede ronde, China, de Verenigde Arabische Emiraten en Oman werden respectievelijk uitgeschakeld door Koeweit, Noord-Korea en Japan, Zuid-Korea nam de plaats in van Qatar, Thailand en Irak.
Groep 1
Zuid Korea stond halverwege de finale-poule bovenaan in het klassement ondanks een nederlaag tegen Saoedi-Arabië, al was er veel kritiek op bondcoach Jo Bonfrère vanwege het teleurstellende spel.[15] Na een gelijkspel tegen Oezbekistan en een overwinning op Koeweit plaatste Zuid-Korea zich probleemloos voor de eindronde,[16] Er bleven echter twijfels over het functioneren van Bonfrère[17] en uiteindelijk stapte hij op.[18] Voor de eindronde werd opnieuw een Nederlander aangesteld: Dick Advocaat.[19]
Saoedi-Arabië plaatste zich probleemloos voor de vierde achtereenvolgende keer voor de eindronde, Het verloor geen enkele wedstrijd en na een 0-1 overwinning op Zuid-Korea eindigde het land als eerste in de groep. Voor de plaats in de play-offs was het duel tussen Oezbekistan en Koeweit beslissend, Koeweit had genoeg aan een gelijkspel. De Koeweiti namen een 0-2 voorsprong, de voorsprong werd weggegeven en uiteindelijk scoorde Anvarjon Soliev namens Oezbekistan de winnende treffer.[20]
Japan en Iran hadden weinig problemen zich te plaatsen voor de eindronde,[21] alleen Iran verspeelde in de eerste ronde een punt tegen Bahrein, voor de rest waren er alleen overwinningen van beide teams. Noord-Korea kende een tumultueuze kwalificatie, in de eerste wedstrijd was Noord Korea dichtbij een gelijkspel in Tokyo, maar Japan maakte diep in blessure-tijd de winnende treffer.[22] Na de tweede wedstrijd diende Noord-Korea al een klacht in bij de FIFA in na een nederlaag tegen Bahrein,[23] maar na opnieuw ontevredenheid over de arbitrage braken rellen uit in Pyongyang, een unicum in het gesloten land.[24] Als straf moesten de Koreanen de laatste wedstrijd buitenshuis spelen, de ploeg verloor vijf wedstrijden op rij. Bahrein begon goed aan de kwalificatie met een zege en een gelijkspel, maar verloor de laatste vier wedstrijden, deze resultaten waren echter genoeg om zich te plaatsen voor de Play-Offs.
In de eerste wedstrijd gebeurde iets merkwaardigs, bij een 1-0 stand voor Oezbekistan benutte een Oezbekistaan een strafschop, maar de Japanse scheidsrechter keurde de strafschop af en gaf een vrije trap aan Bahrein. Na de wedstrijd, die in 1-0 eindigde diende Oezbekistan een klacht in en rekende op een reglementaire 3-0 overwinning. De FIFA erkende de technische fout van de scheidsrechter, maar besloot dat de wedstrijd overgespeeld moest worden[25]. Deze wedstrijd eindigde in een 1-1 gelijkspel en na een doelpuntloos gelijkspel in Manama plaatste Bahrein zich voor de intercontinentale Play-Offs tegen Trinidad en Tobago.[26]
↑Er mocht geen publiek bij deze wedstrijd als straf voor het geweld tijdens de wedstrijd tegen Noord-Korea op 12 november 2003.[3]
↑Deze wedstrijd staat centraal in de Iraanse film Offside
↑Vanwege de ongeregeldheden tijdens de laatste 2 thuiswedstrijden van Noord-Korea werd besloten dat Noord-Korea de wedstrijd tegen Japan op neutraal terrein (Thailand) moest afwerken.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
