Wereldrecordhouder 400 m 1999-2016, 4 x 400 m, 200 m 1996-2008; ex-wereldindoorrecordhouder 400 m; Olympisch recordhouder 400 m, 4 x 100 m; Amerikaans recordhouder 200 m 1996-2022
Michael Johnson viert zijn overwinning bij de Olympische Spelen in Sydney.
Michael Duane Johnson (Dallas, 13 september1967) is een voormalige Amerikaanseatleet, die in het bezit is van het wereldrecord op de 4 x 400 m estafette (2.54,29) als lid van het team van de Verenigde Staten. Hij is voormalig wereldrecordhouder op de 200 m (19,32 s) en de 400 m (43,18 s). Hij liep tweeëntwintig 400 meterwedstrijden onder de 44 seconden en zeventien 200 meterwedstrijden onder de 20 seconden.
Loopbaan
Johnson won in zijn carrière vijf gouden medailles bij de Olympische Spelen en was in totaal negen keer wereldkampioen, negenmaal Amerikaans kampioen (outdoor) en viermaal Amerikaans indoorkampioen. Bij de Olympische Spelen van 1996 was hij de eerste atleet, die erin slaagde om zowel de 200 als de 400 m te winnen.
Johnsons doorbraak kwam bij de wereldkampioenschappen van 1991 in Tokio, toen hij de titel op de 200 m won. Twaalf dagen voor de openingsceremonie van de Spelen van 1992 kreeg hij een voedselvergiftiging en geraakte zo uit conditie. Hij slaagde er niet in zich te kwalificeren voor de finale van de 200 m. Toch veroverde hij met het Amerikaanse team op de 4 x 400 m estafette een gouden medaille in een wereldrecordtijd. Op de wereldkampioenschappen in Stuttgart in 1993 won hij de 400 m en met het Amerikaanse team ook nog de 4 x 400 m. Bij de WK van 1995 in Göteborg won hij voor het eerst de dubbel (200 en 400 m) en ook nog de 4 x 400 m.
Bij de US Olympic Trials in juni 1996 in Atlanta liep Michael Johnson op de 200 m naar de nieuwe wereldrecordtijd van 19,66. Hij verbeterde hiermee het record van de ItaliaanPietro Mennea, die zeventien jaar eerder in Mexico-Stad tot 19,72 was gekomen. Vanzelfsprekend kwalificeerde Johnson zich met deze prestatie voor de Olympische Spelen, later dat jaar op dezelfde baan, en kon hij zich gaan voorbereiden op zijn voornemen om daar als eerste mannelijke atleet zowel de 200 als de 400 m te winnen. In Atlanta slaagde Johnson glorieus: zowel op de 400 (43,49) als de 200 m bleek hij de beste. De laatste afstand won hij in de onwaarschijnlijk snelle tijd van 19,32, niet minder dan 0,34 seconden onder zijn tijd van enkele maanden daarvoor en een wereldrecord waarvan algemeen werd verondersteld, dat dit heel lang overeind zou blijven. In 1997 werd hij voor de derde maal wereldkampioen op de 400 m. Bij de WK van 1999 won hij de 400 m in een nieuw wereldrecord: 43,18. Hij werd ook nog wereldkampioen op de 4 x 400 m.
Door zijn rechte houding tijdens het lopen, kreeg Johnson de bijnaam The Statue (Het Standbeeld).
Bij de Olympische Spelen van 2000 in Sydney won hij de 400 m en de 4 x 400 m, wat hem een totaal van vijf olympische titels opleverde. Na 'Sydney' stopte Johnson met atletiek.
Na een bekentenis van Antonio Pettigrew dat deze doping had gebruikt, besloot Michael Johnson zijn gouden medaille van Sydney op de 4 x 400 m in te leveren. De ploeg werd ook officieel uit de uitslag geschrapt. Hij schreef hierover een column in de Daily Telegraph.[1]
Overigens raakte Johnson zijn onaantastbaar geachte record op de 200 m in 2008 kwijt aan Usain Bolt, die er op de Olympische Spelen van Peking in slaagde om deze afstand af te leggen in 19,30.
Tijdens de Olympische Spelen in 2016 raakte hij ook zijn eveneens onaantastbaar geachte wereldrecord op de 400 m kwijt aan de Zuid-Afrikaan Wayde van Niekerk, die in 43,03 het goud won.
Titels
Olympisch kampioen 200 m - 1996
Olympisch kampioen 400 m - 1996, 2000
Olympisch kampioen 4 x 400 m - 1992, 2000
Wereldkampioen 200 m - 1991, 1995
Wereldkampioen 400 m - 1993, 1995, 1997, 1999
Wereldkampioen 4 x 400 m - 1993, 1995, 1999
Amerikaans kampioen 200 m - 1990, 1991, 1992, 1995, 1996
Amerikaans kampioen 400 m - 1993, 1995, 1996, 2000
Amerikaans indoorkampioen 400 m - 1990, 1991, 1995, 1996
