Marian Donner (Amsterdam, 11 maart 1974) is een Nederlands auteur en columniste.
Biografie
Marian Donner werd geboren als kind van rechter Marian Coeterier en schaakgrootmeester en schrijver Hein Donner. Ze is een kleindochter van minister en president van de Hoge Raad Jan Donner en een nicht van CDA-politicus (en oud-vice-voorzitter van de Raad van State) Piet Hein Donner.
Donner groeide op in een van de 9 straatjes in het centrum, maar omdat haar moeder vond dat ze te plat ging praten, verhuisde ze op haar achtste naar Amsterdam-Zuid. In 1986 werd ze naar het Barlaeus Gymnasium gestuurd. Na het overlijden van haar vader in 1988 spande ze zich meer in. In 1992 behaalde ze haar gymnasiumdiploma en vervolgde haar opleiding met een studie psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Ze kluste bij in het Filmtheater Kriterion en ontmoette er haar partner. In 2000 studeerde ze af op de thema’s liefde en hartstocht.
In 2001 werd ze lid van het campagneteam van de Partij van de Arbeid, maar raakte teleurgesteld door het opportunisme en gebrek aan visie.[1] In 2002 schreef ze haar eerste stuk voor de Volkskrant en werd researchmanager bij de hulporganisatie Fairfood. Daar raakte ze evenzeer ontgoocheld omdat er te veel geld bleef plakken bij wie het minder nodig had. In 2004 gooide ze het roer om en werd barvrouw in Bitterzoet, een populaire nachtclub van een vriendin, en probeerde te schrijven.
In 2006 verruilde Donner de toog voor de telefoon bij het escortbureau The Courtesan Club, waar ze bleef werken tot 2018. In 2006 debuteerde ze met 8:30 uur: opstand, een roman over een gemeentelijke ambtenaar die door rellen en aanslagen beseft dat vreedzaam samenleven in zijn stad niet meer kan. In 2011 volgde Lily, een roman over een sekswerker met overgewicht. In 2012 en 2013 had ze een column in nrc.next en sinds 2014 schrijft ze voor De Groene Amsterdammer. In 2015 kreeg ze een zoon. In 2018 publiceerde de Volkskrant haar Ode aan de loser, waarin ze genade vraagt voor wie niet succesvol is, sport, gezond eet of aan yoga en mindfulness doet. In 2019 kwam er veel media-aandacht naar aanleiding van haar Zelfverwoestingsboek, een pamflet waarin Donner het doorgeslagen neoliberalisme en de nodeloze hang naar illusoire perfectie doorprikt.[2][3] Donner werd geïnterviewd door Zwijgen is geen optie dat een video van anderhalf uur van het interview publiceerde op 11 maart 2020.[4]
Bibliografie
| Bibliografie
|
| Jaar |
Titel |
Titel Ned. vertaling |
Uitgeverij |
ISBN |
Opmerkingen
|
| 2006 |
08.30 uur: opstand |
|
Prometheus |
9789492478917 |
Roman
|
| 2011 |
Lily |
|
Prometheus |
9789044610376 |
Roman
|
| 2019 |
Zelfverwoestingsboek : waarom we meer moeten stinken, drinken, bloeden, branden en dansen |
Duits: Das kleine Buch der Selbstverwüstung - Warum wir mehr stinken, trinken, bluten, brennen und tanzen sollten
Frans: Pisser dans la soupe - Comment rester sain d'esprit dans une société malade
Spaans: Manifiesto En Contra de la Autoayuda - En Defensa de la Autodestruccion
Italiaans: Manuale di autodistruzione - Perché dobbiamo bere, sanguinare, ballare e amare di più |
Das Mag |
9789492478917 |
Non-fictie; kritische reflectie op hedendaags leven en de wijze waarop mensen zich conformeren. Genomineerd voor de Jan Hanlo Essayprijs Klein.
|
| 2022 |
De Grote weigering |
|
Prometheus |
9789044647846 |
Non-fictie. Presentatie van het boek in De Balie was op 3 maart 2022.[5]
|
Bijdragen aan De Groene Amsterdammer (selectie)
In De Groene Amsterdammer publiceerde Donner o.a.:
- 2017 - In de manosphere[6]
- 2017 - De schone schijn van ellende[7]
- 2018 - De witte navel[8] (Essay in de serie 'Identiteitspolitiek versus klassenstrijd'.[9])
- 2019 - Vergeet niet te dansen[10]
- 2022 - Tegen het rationalisme[11] (Profiel van Herbert Marcuse en het gelijk van de complotdenker.)
Externe link
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑ Arjan Visser, Tien Geboden Interview. Marian Donner: Verlangen naar zuiverheid is funest. Trouw (13 juli 2019). Gearchiveerd op 26 mei 2023. Geraadpleegd op 16 januari 2020.
- ↑ Irene Start, Interview Marian Donner: ‘Laat je sukkeligheid meer toe’. Het Parool (29 juni 2019). Gearchiveerd op 16 augustus 2019. Geraadpleegd op 16 januari 2020.
- ↑ André Keikes, Recensie: Marian Donner – Zelfverwoestingsboek. Tzum (8 juli 2019). Gearchiveerd op 9 juli 2019. Geraadpleegd op 21 januari 2020.
- ↑ Marian Donner: Het probleem ligt hoger. Zwijgen is geen optie. Gearchiveerd op 2 oktober 2022. Geraadpleegd op 2 oktober 2022.
- ↑ Het systeem uit: de grote weigering. De Balie. Gearchiveerd op 25 februari 2022. Geraadpleegd op 2 oktober 2022.
- ↑ Donner, Marian (19 april 2017). In de manosphere. Gearchiveerd op 29 april 2017. De Groene Amsterdammer 2017 (16)
- ↑ Donner, Marian (5 juli 2017). De schone schijn van ellende. Gearchiveerd op 5 juli 2017. De Groene Amsterdammer 2017 (27)
- ↑ Donner, Marian (18 april 2018). De witte navel. Gearchiveerd op 4 september 2019. De Groene Amsterdammer 2018 (16)
- ↑ De serie 'Identiteitspolitiek versus klassenstrijd' in De Groene Amsterdammer bestond uit vier essays, van Jan Willem Duyvendak (14 februari 2018), van Rogier van Reekum en Willem Schinkel (14 maart 2018), van Ewald Engelen (4 april 2018) en van Marian Donner (18 april 2018). Gearchiveerd op 3 december 2022.
- ↑ Donner, Marian (12 juni 2019). Vergeet niet te dansen. Gearchiveerd op 12 juni 2019. De Groene Amsterdammer 2019 (24)
- ↑ Donner, Marian (23 februari 2022). Tegen het rationalisme. Gearchiveerd op 23 maart 2022. De Groene Amsterdammer 2022 (8)
