Voor de geestelijke ridderorde, gesticht tijdens de kruistochten, zie Duitse Orde.
De Duitse Orde (Duits: Deutscher Orden) is een onderscheiding ingesteld in 1942 door de Duitse dictatorAdolf Hitler, die daarmee voorbijging aan het bestaan van de religieuze en charitatieve orden van dezelfde naam, de Duitse Orde.
De Duitse Orde was de hoogste onderscheiding van het Nationaalsocialistische Duitse Rijk. Op 12 februari 1942 werd zij postuum aan de bij een vliegtuigongeluk omgekomen architect en organisator van de bouw van bunkers Dr.-Ing. Fritz Todt verleend. In de woorden van Adolf Hitler zou de orde "Die höchsten Verdienste ehren [...], die ein Deutscher sich für sein Volk erwerben kann".
Het 44 millimeter brede lint had dezelfde kleuren als het lint van de Bloedorde, het herinneringsteken aan de mislukte staatsgreep van 9 november 1923. In het prototype van de onderscheiding zaten de vier adelaars op een lauwerkrans.
De orde na 1945
De Duitse wet op orden en onderscheidingen van 1951 stelt: "Orden mit nationalsozialistischen Emblemen dürfen nicht getragen werden. Sie dürfen weder hergestellt noch angeboten, feilgehalten, verkauft oder sonst in Verkehr gebracht werden. (OrdensG § 6 Abs. 2)". Dat betekent dat dit kruis, om nog gedragen te kunnen worden, vrijwel geheel ontmanteld had moeten worden. De op 24 oktober 1996 in Berlijn gestorven Reichsjugendführer Arthur Axmann was waarschijnlijk de laatste nog levende drager van deze onderscheiding.[2]
Unterstaatssekretär Dr. Heinrich Doehle: Die Auszeichnungen des Großdeutschen Reichs. Orden, Ehrenzeichen, Abzeichen; Berlin 1945
Jörg Nimmergut: Deutsche Orden und Ehrenzeichen bis 1945, Bd. 4.; München 2001
Bronnen, noten en/of referenties
(en) Lumsden, Robin (2001). Medals and Decorations of Hitler's Germany. Airlife Publishing Ltd, pp. 105. ISBN 978-1840371789. Geraadpleegd op 24 november 2019.
↑Karl Hanke, de opvolger van Himmler werd waarschijnlijk in 1945 door Tsjechen doodgeslagen. Berichten als zou hij later in Argentinië zijn gezien kunnen niet worden bevestigd. Konstantin Hierl stierf 1955 in Heidelberg. Karl Holz is met zekerheid in 1945 gestorven.