- Himnas originalo kalba (olandų kalba)
Wilhelmus van Nassouwe
Ben ik van Duitsen bloed
Den vaderland getrouwe
Blijf ik tot in den dood
Een Prince van Oranjen
Ben ik vrij onverveerd
Den Koning van Hispanjen
Heb ik altijd geëerd
In Godes vrees te leven
Heb ik altijd betracht
Daarom ben ik verdreven
Om land om luid' gebracht
Maar God zal mij regeren
Als een goed instrument
Dat ik zal wederkeren
In mijnen regiment
Lijdt u mijn onderzaten
Die oprecht zijn van aard
God zal u niet verlaten
Al zijt gij nu bezwaard
Die vroom begeert te leven
Bidt God nacht ende dag
Dat hij mij kracht wil geven
Dat ik u helpen mag
Lijf en goed al te samen
Heb ik u niet verschoond
Mijn broeders hoog van namen
Hebben 't u ook vertoond
Graaf Adolf is gebleven
In Friesland in den slag
Zijn ziel in 't eeuwig leven
Verwacht den jongsten dag
Edel en hoog geboren
Van keizerlijken stam
Een vorst des rijks verkoren
Als een vroom Christenman
Voor Godes woord geprezen
Heb ik vrij onversaagd
Als een held zonder vrezen
Mijn edel bloed gewaagd
Mijn schild ende betrouwen
Zijt gij o God mijn Heer
Op u zo wil ik bouwen
Verlaat mij nimmermeer
Dat ik doch vroom mag blijven
Uw dienaar t'aller stond
Die tirannie verdrijven
Die mij mijn hert doorwondt
Van al die mij bezwaren
En mijn vervolgers zijn
Mijn God wilt doch bewaren
Den trouwen dienaar dijn
Dat zal mij niet verrassen
In haren bozen moed
Haar handen niet en wassen
In mijn onschuldig bloed
Als David moeste vluchten
Voor Saul den tiran
Zo heb ik moeten zuchten
Met menig edelman
Maar God heeft hem verheven
Verlost uit alder nood
Een koninkrijk gegeven
In Israël zeer groot
Na 't zuur zal ik ontvangen
Van God mijn Heer dat zoet
Daar na zo doet verlangen
Mijn vorstelijk gemoed:
Dat is dat ik mag sterven
Met eren in dat veld
Een eeuwig rijk verwerven
Als een getrouwe held
Niet doet mij meer erbarmen
In mijnen wederspoed
Dan dat men ziet verarmen
Des Konings landen goed
Dat u de Spanjaards krenken
O edel Neerland zoet
Als ik daar aan gedenke
Mijn edel hert dat bloedt
Als een Prins opgezeten
Met mijner heires kracht
Van den tiran vermeten
Heb ik den slag verwacht
Die bij Maastricht begraven
Bevreesde mijn geweld
Mijn ruiters zag men draven
Zeer moedig door dat veld
Zo het den wille des Heren
Op die tijd had geweest
Had ik geern willen keren
Van u dit zwaar tempeest
Maar de Heer van hier boven
Die alle ding regeert
Die men altijd moet loven
En heeft het niet begeerd
Zeer prinselijk was gedreven
Mijn prinselijk gemoed
Standvastig is gebleven
Mijn hert in tegenspoed
Den Heer heb ik gebeden
Van mijnes herten grond
Dat hij mijn zaak wil reden
Mijn onschuld doen bekend
Oorlof mijn arme schapen
Die zijt in groten nood
Uw herder zal niet slapen
Al zijt gij nu verstrooid!
Tot God wilt u begeven
Zijn heilzaam woord neemt aan
Als vrome Christen leven
't Zal hier naast zijn gedaan
Voor God wil ik belijden
En zijner groter macht
Dat ik tot genen tijden
Den Koning heb veracht
Dat dat ik God den Here
Der hoogster Majesteit
Heb moeten obediëren
In der gerechtigheid
|
- Himno vertimas į lietuvių kalbą
Vilhelmas iš Nasau
Esu aš, germaniško kraujo,
Ištikimas tėvynei
Liksiu iki mirties.
Oranžo princas
Esu aš, laisvas ir bebaimis.
Ispanijos karalių
Visados gerbiau.
Gyventi dievobaimingai
Visados bandžiau
Ir todėl buvau išvytas,
Paliktas be žemės ir žmonių.
Bet Dievas ves mane
Kaip gerą savo įrankį,
Kad aš grįžčiau
Į savas valdas.
Laikykitės, mano valdiniai,
Iš prigimties dori.
Dievas neapleis jūsų,
Net jei esate neviltyje.
Kas bando gyventi religingai
Turi melsti Dievo dieną naktį –
Kad duotų man stiprybės
Jums padėti.
Savo gyvybės ir sėkmės
Aš negailėjau jums.
Mano broliai iš aukštuomenės
Šitą jums irgi įrodė.
Dėdė Adolfas žuvo
Fryzijos mūšyje,
Jo siela amžinybėje
Laukia paskutinio teismo.
Kilnus ir gimęs aukštam luome
Imperatoriškos kilmės,
Pasirinktas Imperijos princu,
Kaip tikintis krikščionis,
Už garbingą Dievo žodį
Aš neabejodamas
Kaip bebaimis didvyris
Rizikavau savu krauju.
Mano skydas ir namai
Esi tu, o Dieve mano Viešpatie.
Tai Tu tas kuriuo pasitikėti noriu,
Nepalik manęs vėl –
Kad likčiau aš narsus
Visados tavo tarnas
Ir įveikčiau tironiją
Pervėrusią man širdį.
Nuo visų kas mane apsunkinę
Ir persekioja mane,
Mano Dieve, apgink
Savo ištikimą tarną.
Kad jie manęs nepasiruošusio nerastų
Su savo piktais kėslais,
Kad nesiplautų rankų
Mano nekaltu krauju.
Kaip Dovydui kurį privertė bėgti
Nuo Sauliaus, tirono,
Teko atsidusti man
Kaip ir daugeliui kilmingųjų kitų.
Bet Dievas jį prikėlė
Ir nuo nevilties išlaisvino
Ir davė karalystę jam
Puikią Izraelyje.
Po šio rūgštumo gausiu aš
Iš Dievo, mano Viešpaties, saldumą,
Nes jo taip ilgisi
Mano kilnusis protas.
Kad žūčiau aš
Karo lauke garbingai
Ir gaučiau amžiną šalį
Kaip ištikimas didvyris.
Niekas neverčia manęs labiau gailėtis
Savoj nelaimėje
Nei tie kuriuos regiu kaip stumia jie į badą
Geras žemes Karaliaus.
Nei tai, kad ispanai jus tvirkina,
O kilnūs Nyderlandai saldieji!
Kai pagalvoju apie tai
Kilnioji mano širdis krauju pasrūva.
Raitas tartum princas
Su savo armija
Apgautas tirono
Nesulaukiau mūšio.
Tie įsikasę žemėn Mastrichte
Išsigando jie mano galybės
Žmonės matė mano raitelius jojančius
Narsiai per laukus.
Jei tokia būtų buvus
Viešpaties valia tą sykį
Būčiau palaimingai išvadavęs
Jus nuo šios didžios audros.
Bet Viešpats ten viršuj
Kuris valdo viską
Tas kurį šlovinti visados turim
Taip nepanorėjo.
Krikščioniška nuotaika užplūdo
Mano princo širdį –
Tvirta pasiliko
Širdis nelaimėje.
Viešpačiui meldžiausi
Iš širdies gilumos,
Kad jis apgintų mano tikslą
Ir įrodytų nekaltumą.
Sudie, avelės mano vargšės,
Gilioj nevilty tūnančios,
Jūsų aviganis nemiegos
Net kai dabar jūs išvaikytos.
Atsigręžkite į Dievą
Ir priimkit gydantį jo žodį.
Gyvenkit kaip geri krikščionys
Ir viskas greitai pasibaigs.
Išpažįstu Dievui
Ir didžiai jėgai jo,
Kad niekados nebuvo taip,
Kad nekęsčiau aš karaliaus.
Ir tik Dievui Viešpačiui
Aukščiausiai didenybei
Paklusnus buvau
Teisingume.
|
