Sphingi in mythologia Graeca sunt caput hominis, coxaeclunesque leonis, atque aliquando alae avis. Perfida et immisericors habetur. Qui recte eius aenigma non respondeant, fatum patiuntur, ut in talibus fabulis usitatum est, quia monstrum eos necat et comedit.[2] Quod sphingis exemplum in mytho et dramate de Oedipode legitur.[3] Sphinx autem Aegyptius, sphingi Graecae dissimilis (quae est mulier), usitate homo monstratur, Androsphinx (Graece Ἀνδρόσφιγξ) appellatus. Praeterea, sphinx Aegyptius benevolus habetur, quamquam saevis viribus praeditus, exemplo Graeco similis; et ambo custodes memorantur, qui aditus templorum saepe custodiunt.[4]
Caldwell, Richard. 1987. Hesiod's Theogony, Focus Publishing / R. Pullins Company. ISBN 978-0-941051-00-2.
Clay, Jenny Strauss. 2003. Hesiod's Cosmos. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 9780521823920.
Dessenne, André. 1957. Le Sphinx: Étude iconographique. Lutetiae: De Boccard.
Edmunds, Lowell. 1981. The Sphinx in the Oedipus Legend. Königstein im Taunus: Hain. ISBN 3-445-02184-8.
Gantz, Timothy. 1996. Early Greek Myth: A Guide to Literary and Artistic Sources. 2 voll. Baltimorae: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-5360-9 (Vol. 1), ISBN 978-0-8018-5362-3 (Vol. 2).
Hesiodos. 2018. Theogony, Works and Days, Testimonia, ed. et conv. Glenn W. Most. Loeb Classical Library 57. Cantabrigiae Massachusettae: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-99720-2. Online version at Harvard University Press. Textus interretialis apud Harvard University Press.
Kallich, Martin. 1968. Oepidus and the Sphinx. In Oepidus: Myth and Drama.
Kosambi, Damodar Dharmanand. 2002. In Combined Methods in Indology and Other Writings, ed. Brajadulal Chattopadhyaya, p. 459. Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 9780195642391.Google Books.
Regier, Willis Goth. 2004. Book of the Sphinx. Lincolniae Nebrascae: University of Nebraska Press.