Сери
Сери — Мексиканың солтүстік-батысындағы үндіс халқы (Сонора штаты). Олар Калифорния шығанағының жағалауында Магдалена өзенінен Матапе өзеніне дейін, іргелес таулы аймақтарда (Сьерра Сери) және Тибурон аралында тұрады. Солтүстік Сонораның ең көне байырғы халқы. Саны 600-ге жуық. ТіліТілі — сери тілі. Испан тілі де кең тараған.[1] ДініСенушілердің діни байланысы: дәстүрлі нанымдар, христиандар (протестанттар).[2] ТарихыСерилердің ата-бабалары солтүстіктен Тынық мұхиты жағалауын бойлай келіп, Калифорния түбегінде қоныстанған. 17-18 ғасырдың басында олар 6000-7000 адамды құрады және солтүстіктегі Альтар шөлінен оңтүстігінде Якуи өзендерінің сағасына дейін және Сонора өзенінен Гермосильоға дейін жағалау бойына қоныстанды. 17-18 ғасырлардағы иезуиттердің серилерді католицизмге көшіру және олардың арасында егіншілікті енгізу әрекеттері 1725–26 және 1748–52 жылдардағы көтерілістер туғызып, сәтсіз аяқталды. 19-шы және 20-ғасырдың басында серилер алты аумақтық топқа (ихициитим) бөлінген үш бірлестікті қамтыды. Папаго және мексикалық қоныстанушылармен тұрақты қақтығыстар, сондай-ақ шешек пен қызылша эпидемиялары олардың санының төмендеуіне әкелді.[3] КәсібіДәстүрлі кәсіптерге балық аулау, теңізде аң аулау (тасбақалар, бұрын теңіз сүтқоректілері) қамыстан жасалған қайықтармен жинау және т.б. жатады. Шағын лагерьлерде маусымдық көші-қон әлі де байқалады. Олар балық аулауға арналған дәстүрлі найзаны, гарпунды (теңіз тасбақалары үшін), аңшылық уларды және 1960 жылдарға дейін тас ұштары бар садақ пен жебелерді пайдаланды. 19 ғасырдың аяғынан бастап олар тауықтарды, аз дәрежеде ешкі, сиыр, есек өсірді. Туризмнің дамуымен дәстүрлі қолөнер, әйелдер арасында тоқымашылық, керамика, тері өңдеу, ал 1960 жылдардан бастап темір ағаштан ою (негізгі табыс көзі) қайта жандануда.[4] Тұрмыс салтыДәстүрлі әлеуметтік ұйым — отбасы шағын, туыстық қатынас матрилинальды (қазір қос туысқандық), неке матрилокальды (қазір нео- және патрилокальды), көп әйелдік пен полиандрия жиі кездеседі. Матрилиндік тотемдік рулардың қалдықтары сақталған, оларды егде әйелдер мен олардың ағалары басқарады. Елді мекендер төбесі жалпақ, қабырғалары балшық немесе бұтақтардан тоқылған бір бөлмелі тікбұрышты қаңқалы үйлерден тұрады, уақытша лагерьлерде бұталар мен тасбақа қабықтарымен жабылған дәстүрлі арка тәрізді тұрғын үй сақталған. Ұлттық киімдері іс жүзінде жоғалған. Тек жамбас белдемшелері, былғарыдан жасалған белдемшелер және тері жамылғылары бар. Олар өсімдік әшекейлерін киеді. Салттық бояу мен ерінге арналған таяқшалар бар. Тамақты негізінен қайнатып жейді. Соңғы жүз жыл құс шаруашылығымен айналысады, тек жұмыртқасын жейді, ал бұқалар мен ешкілерді тек ет алу үшін өсіреді.[5] Дереккөздер
|