Magnús Jónsson (1642 – 25. apríl 1694) var íslenskur lögmaður á 17. öld.
Magnús var sonur Jóns Magnússonar sýslumanns á Reykhólum, sonarsonar Ara í Ögri, og konu hans Jórunnar Magnúsdóttur lögmanns Björnssonar. Hann varð sýslumaður í Strandasýslu 1662 og þegar Þorleifur Kortsson sagði af sér lögmennsku á Alþingi 1679 var Magnús kjörinn í hans stað. Var það í seinasta skipti sem lögmaður var kjörinn á Alþingi. Hann var lögmaður til dauðadags. Magnús var stórauðugur og átti margar jarðir.
Í lögmannstíð Magnúsar var síðasti líflátsdómurinn fyrir galdra kveðinn upp á Íslandi, yfir Klemusi Bjarnasyni úr Strandasýslu, en dómnum var skotið til konungs, sem felldi niður dauðadóminn en dæmdi Klemus útlægan og dó hann í Kaupmannahöfn.
Magnús bjó í Mávahlíð á Snæfellsnesi og víðar en seinast átti hann heima á Ingjaldshóli. Kona hans var Guðrún Þorgilsdóttir (1650-1705) frá Brimilsvöllum. Margrét dóttir þeirra var kona Gísla Jónssonar bónda á Reykhólum og í Mávahlíð. Magnús átti líka laundóttur, Ingibjörgu, sem var gift Árna Jónssyni presti í Hvítadal.
Á Alþingi sumarið 1694, eftir að Magnús dó, gegndi Einar Eyjólfsson (um 1641 – 15. júlí 1695) í Traðarholti, sýslumaður í Rangárþingi og síðar Árnesþingi lögmannsstörfum. Hann var þó aldrei kjörinn eða skipaður lögmaður og er ekki talinn til þeirra.
Heimildir