Wikiorðabókin er með skilgreiningu á orðinu sig.

Afturbeygða fornafnið (skammstafað sem a.fn. eða ab.fn.) er fornafn sem er ekki til í nefnifalli^[1] heldur beygist það bara í aukaföllum (þolfalli, þágufalli og eignarfalli) og vísar það til frumlagsins í setningunni.

Aðeins er til eitt afturbeygt fornafn í íslensku eða orðið sig. Beygist það eins í öllum kynjum (hún elskar sig, hann elskar sig, það elskar sig) og báðum tölum (hann stöðvaði sig, þeir stöðvuðu sig).

Afturbeygðu fornöfnin eru stundum flokkuð svona:^[2]

• Afturbeygt persónufornafn: sig
• Afturbeygt eignarfornafn: sinn
• Samsett afturbeygt fornafn: sjálfan sig

Afturbeygða fornafnið vísar aftur til þriðju persónu sem áður hefur verið tiltekin og af því er nafn þess dregið;

• Hann talar um sig. (kk. et.)
• Þeir tala um sig. (kk. ft.)
• Stúlkan flýtti sér heim. (kvk. et.)
• Þær flýttu sér heim. (kvk. ft.)
• Barnið naut sín. (hk. et.)
• Börnin nutu sín. (hk. ft.)

Sumir málfræðingar telja eignarfornafnið sinn eiga heima í flokki afturbeygðra fornafna þar eð það vísar aftur til þriðju persónu. Þessi skilgreining er umdeild og á sér ekki hefð í íslenskri málfræði. Sinn er þó stundum kallað „afturbeygt eignarfornafn“.

Aðeins er til eitt afturbeygt fornafn í latínu og er það orðið se. Beygist það í öllum föllum nema nefnifalli og ávarpsfalli.

• per se (í sjálfu sér, út af fyrir sig)

• Persónufornafn

1. ↑ Hugtakaskýringar - Málfræði
2. ↑ Fornöfn