Przerwanki

Przerwanki

wieś
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	węgorzewski
Gmina	Pozezdrze
Wysokość	123 m n.p.m.
Liczba ludności (2011)	113[2]
Strefa numeracyjna	87
Kod pocztowy	11-610[3]
Tablice rejestracyjne	NWE
SIMC	0765263
Położenie na mapie gminy Pozezdrze Przerwanki
Położenie na mapie Polski Przerwanki
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Przerwanki
Położenie na mapie powiatu węgorzewskiego Przerwanki
54°07′53″N 21°55′11″E/54,131389 21,919722[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Przerwanki (dawniej: niem. Przerwanken, w XX wieku Wiesental) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie węgorzewskim, w gminie Pozezdrze.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.

Wieś położona jest nad jeziorem Gołdopiwo.

Przysiółkami wsi są Jasieńczyk i Wizental^[4].

Nazwy wsi: Muscowiter, w 1553 Spizenort, Spitzing, Spitzingen i jeszcze w XVI wieku Przerwanki, Przerwanken.

Wieś istniała już w roku 1544. 11 lipca 1549 starosta węgorzewski Hans von Pusch sprzedał trzy włóki sołeckie Andrzejowi Moskalowi (Muscowiter) po 30 grzywien za włókę, na założenie wsi o 30 włókach. Osiedleńcom przyznano 6 lat wolnizny. W połowie XVI w. było tu 18 chłopów czynszowych. W 1710 roku na dżumę zmarły tu 122 osoby.

W połowie XVIII w. we wsi powstała szkoła. Wcześniej 1737 dzieci korzystały ze szkoły w Pozezdrzu. W 1855 do szkoły w Przerwankach uczęszczało 47 dzieci, a w 1935 – 55 dzieci. Po II wojnie światowej szkołę podstawową utworzono w roku 1949. W roku szkolnym 1966/67 była to szkoła czteroklasowa.

W 1858 roku we wsi było 293 mieszkańców, a w 1939 roku – 364.

• Śluza Przerwanki

• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, Tom IX (s. 177 – hasło Przerwanki), Warszawa, 1888.
• Andrzej Wakar i Bohdan Wilamowski, „Węgorzewo. Z dziejów miasta i powiatu”, Pojezierze, Olsztyn, 1968 (s. 143)
• Max Toeppen „Historia Mazur” (w przekładzie Małgorzaty Szymańskiej-Jasińskiej i opracowaniu Grzegorza Jasińskiego), wyd. Wspólnota Kulturowa „Borussia”, Olsztyn 1995, ISBN 83-900380-3-X. (s. 73 – mosiężna urna)