Marie-Annick Bellon, coñecida publicamente como Yannick Bellon, nada en Biarritz (Pireneos Atlánticos) o 6 de maio de 1924 e finada en París o 2 de xuño de 2019, foi unha directora de cine francesa.[1]
Traxectoria
Proviña dunha familia de artistas próximos ao movemento surrealista. Era filla da fotógrafa Denise Bellon (coñecida polas súas achegas documentais sobre o surrealismo e as súas reportaxes de viaxes) e sobriña do cineasta e actor Jacques Brunius.
As súas películas abordaron temas polémicos na sociedade: a violación, o cancro, a bisexualidade e alimentaron debates e controversias.[2]
Comeza primeiro a dirixir curtametraxes. A súa segunda longametraxe destaca especialmente: La Femme de Jean (1974) película na que a protagonista tenta reconstruír a súa vida despois do seu divorcio. En L'Amour Violé (1978) con Nathalie Nell, Pierre Arditi e Daniel Auteuil efectúa a autopsia dunha violación e a readaptación posterior. A película tivo dificultades para atopar un produtor mais foi amplamente vista e xerou unha importante polémica.[2] En 1981 estrea L'Amour nu sobre a historia dunha muller con cancro de mama que esconde a súa enfermidade ao home do que está namorada. Tres anos despois, con La Triche, Victor Lanoux encarna o papel dun comisario de policía, pai de familia, que non ten problema en lucir os seus enredos amorosos con mulleres mais, porén, esconde coidadosamente as relacións cos homes.[2]
Vida persoal
A súa irmá Loleh Bellon é actriz dramática. Era tamén tía de Jaime Semprún.
Filmografía
- Goémons (1947)
- Colette (1951)
- Varsovie, quand même... (1954)
- Un matin comme les autres (1956)
- Le second souffle (1959)
- Le bureau des mariages (1962)
- Quelque part quelqu'un (1972)
- La femme de Jean (1974)
- Jamais plus toujours (1976)
- L'amour violé (1978)
- L'amour nu (1981)
- La triche (1984)
- Les enfants du désordre (1989)
- L'affût (1992)
- Le souvenir d'un avenir (2001), con Chris Marker. Película sobre a súa nai, Denise Bellon
Premios e nomeamentos
No ano 1974 gañou a Concha de prata á mellor dirección do Festival Internacional de Cine de Donostia por La femme de Jean.[3]
Notas
Véxase tamén
Ligazóns externas
