PROFILPELAJAR.COM

O tráfico de influencias é unha práctica ilegal en moitas lexistacións, e cando menos éticamente censurable, de utilizar a influencia persoal no goberno ou mesmo en ámbitos empresariais, a través de conexións con persoas e para obter favores ou tratos preferentes.^[1]

Tipoloxía

Naturalmente, búscanse conexións con amigos ou coñecidos para ter información, e con persoas que exercen autoridade ou teñen poder de decisión, e moitas veces isto ocorre a cambio dun pago en diñeiro ou en especie, ou a concesión dalgún tipo de privilexio. A natureza ilegal do tráfico de influencias é relativa e distinta nos distintos estados-nación: a OCDE utilizou a miúdo o termo "tráfico de influencias impropio" para se referir a actos de lobby ilegais ou cuestionábeis.^[2]

O tráfico de influencias está penalizado na Arxentina, Bélxica, o Brasil, Chile, Colombia, Costa Rica, Cuba, Ecuador, España, Francia, Guatemala, Italia,^[3] México,^[4] Panamá, Paraguai, Perú, Portugal, Romanía, Uruguai e Venezuela.

Exemplos

Francia

O escándalo das condecoracións a finais do século XIX foi un caso político-financeiro que salpicou ó presidente da República Jules Grévy, quen foi obrigado á dimisión^[5]. A constatación da ausencia dunha lei que prohibise ese tipo de corruptelas, implicou a creación dunha incriminación específica que permitise reprimilas: o tráfico de influencias.^[6]

España

En España, o tráfico de influencias é puníbel e a súa persecución e sentenza dependen do Xulgado do Xurado da provincia en cuestión. O delito de tráfico de influencias está descrito nos artigos 428, 429, 430 e 431 da Lei orgánica 10/1995, do 23 de novembro, do Código Penal. A lexislación estaba tipificada na Lei orgánica 9/1991, do 22 de marzo, e no Código Penal de 1928, que regulaba algunha figura semellante ao tráfico de influencias e suborno.^[7]

Brasil

No Brasil, o tráfico de influencias está descrito no art. 332 do Código Penal.^[8] A pena prevista para este delito é a prisión, de 2 a 5 anos, e multa. A sanción increméntase á metade se o axente alega ou insinúa que a vantaxe tamén se destina ao traballador.

En Portugal

O delito de tráfico de influencias foi creado en Portugal en 1995 a proposta do Goberno de António Guterres. Casualmente, Armando Vara, exministro de Guterres, despois desvinculado do Partido Socialista, foi condenado por tres delitos de tráfico de influencias.^[9]

Uruguai

No Uruguai, o tráfico de influencias está previsto no artigo 158-BIS do Código Penal uruguaio.^[10]

Notas

↑ Glosario de Términos de Integridad Corporativa (PDF). 2018. p. 24. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 17 de novembro de 2021.
↑ "Building a Cleaner World Economy - OECD". www.oecd.org (en inglés). Consultado o 2022-06-11.
↑ G. Buonomo, Su due sentenze della sesta sezione penale della Cassazione in tema di corruzione e parlamentari, Diritto pubblico europeo rassegna online, aprile 2019pp. 8-9. (en italiano) Abril 2019.
↑ "Artículo 221 - CAPÍTULO IX Tráfico de Influencia - CODIGO PENAL FEDERAL". 5 de agosto de 2013. Archived from the original on 05 de agosto de 2013. Consultado o 18 de maio de 2019.
↑ Jean-Marie Mayeur, Les débuts de la Troisième République, 1871-1898, Seuil, 1973, p. 171
↑ Geneviève Giudicelli-Delage, Droit pénal des affaires , 6ª edición; ed. Dalloz, 2006
↑ Iniudicando (2018-10-10). "EL DELITO DE TRÁFICO DE INFLUENCIAS". DIÁLOGO JURÍDICO (en castelán). Consultado o 2022-06-11.
↑ "João Gabriel Desiderato; O crime de tráfico de influencias". jusbrasil.com.br (en portugués). Consultado o 11 de xuño de 2022. ^{[Ligazón morta]}
↑ "Ex-ministro Armando Vara condenado a 5 anos de prisão efetiva". www.dn.pt (en portugués). Consultado o 2022-06-11.
↑ Pietro Semeraro, (2000) I delitti di millantato credito e traffico di influenza, ed. Giuffre, Milán. (en italiano)

Véxase tamén

Bibliografía

Semeraro, Pietro (2000). I delitti di millantato credito e traffico di influenza (en italiano). Milán: Giuffré. ISBN 9788814083020.
Semeraro, Pietro (2008). "TRADING IN INFLUENCE AND LOBBYING IN THE SPANISH CRIMINAL CODE". En Pavešić, Berislav. DECENNIUM MOZTANICENS (en inglés). Rijeka: Universidade de Rijeka. pp. 297–312.