A miúdo incorporou elementos das músicas doutras culturas nas súas obras e pulou por reformular a definición e forma do blues durante toda a súa carreira musical buscando a mestizaxe con formas non tradicionais, incluíndo sons do Caribe, África e o sur do Pacífico[3] como o jazz, reggae, calypso, zydeco e música hawaiana creando un estilo propio.
Traxectoria
Traxectoria persoal
Aínda que naceu en Harlem, criouse en Springfield, Massachusetts, nun ambiente musical pois a súa nai era membro dun coro local de gospel e seu pai era pianista de jazz de orixe xamaicana. A súa familia era propietaria dunha radio de onda curta que recibía transmisións de música de todo o mundo, o que o puxo en contacto coa música mundial dende unha idade temperá.[4] Interesouse tamén polo jazz, gozando das obras de músicos como Charles Mingus, Thelonious Monk e Milt Jackson.[5] Seus pais fixéronse maiores de idade durante o denominado "Rexurdimento de Harlem", e inculcaron a seus fillos un sentido de orgullo pola súa ascendencia caribeña e africana a través das súas historias.[6] É irmán da cantante Carole Fredericks e pai da tamén cantante Deva Mahal.
Seu pai, Henry Saint Clair Fredericks Sr. era era músico, e foi chamado "o Xenio" por Ella Fitzgerald antes de formar a familia. Daquela, a súa casa frecuentada por outros músicos do Caribe, de África e dos Estados Unidos. Ao principio, Henry Jr. desenvolveu un grande interese pola música africana, que estudou asiduamente cando era novo e o seu talento musical foi alentado polos seus pais que o mandaron a clases de piano clásico. Estudou tamén clarinete, trombón e harmónica.[7]
Mais cando Mahal contaba con 11 anos, sufriu unha experiencia traumática pois seu pai morreu nun accidente na súa empresa de construción ao envorcar o tractor e ser esmagado. Súa nai casou de novo e o padrasto tiña unha guitarra que Taj comezou a usar con 13 ou 14 anos, recibindo as primeiras leccións dun novo veciño de Carolina do Norte, da súa mesma idade e que tocaba a guitarra acústica de blues. O seu nome era Lynwood Perry, sobriño do famoso músico de blues Arthur "Big Boy" Crudup.
Durante un tempo, penso en adicarse á agricultura en lugar da música, cando con 16 anos comezou a traballar nunha granxa leiteira en Palmer, preto de Springfield. Con 19 anos xa era capataz, e se tiña que erguer as 4 da mañá para ordeña-las vacas e cultivar millo, trevo e alfalfa.[8] Daquela época, aínda permanece a idea de manter unha granxa familiar na cal cultiva-la comida propia: "Hai toda unha xeración de rapaces que pensan que todo sae dunha caixa e dunha lata, e non saben que podes cultiva-la maior parte da túa comida". Por mor diso, colabora regularmente nos concertos de "Farm Aid".[8]
O alcume
Taj Mahal, o seu nome artístico, chegoulle soñando con Gandhi, a India e a tolerancia social. Comezou a empregalo a partir de 1959,[9] aproximadamente, ao mesmo tempo que empezou a asistir á Universidade de Massachusetts. A pesar de ter asistido a unha escola de agricultura vocacional, converterse en membro da Organización Nacional de FFA e especializarse en crianza de animais e especialización en veterinaria e agronomía, Mahal decidiu toma-la ruta da música en lugar da agricultura. Na universidade, dirixiu unha banda de rhythm and blues, chamada Taj Mahal & The Elektras e, antes de marchar á costa oeste dos Estados Unidos, tamén formou parte dun dúo con Jessie Lee Kincaid.
Traxectoria profesional
Foto do grupo Rising Sons (1966). Pola esquerda, Taj Mahal, Jesse Lee Kincaid, Gary Marker, Ry Cooder e Keven Kelley.
En 1964, mudouse a Santa Mónica, California, e formou a banda Rising Sons xunto co músico de blues rockRy Cooder e Jessie Lee Kincaid, asinando pouco despois un contrato con Columbia Records. Foi unha das primeiras bandas interraciais do período o que, seguramente, fixo que fora inviable comercialmente,[10] pois non conseguiron sacar un álbum, aínda que si un single, e acabaron separándose aínda que, en 1992, Legacy Recordings lanzou The Rising Sons Featuring Taj Mahal and Ry Cooder, con material desa época.
Mentres, Mahal traballou con outros músicos como Howlin 'Wolf, Buddy Guy, Lightnin' Hopkins e Muddy Waters[11] e permaneceu con Columbia coa que comezou a súa carreira en solitario co disco titulado Taj Mahal (1968), e seguiu despois con The Natch'l Blues (1969) e Giant Step / De Old Folks at Homecon (1969) no que participou o músico de sesión, Kiowa, Jesse Ed Davis de Oklahoma, que tocaba guitarra e piano.[12] Con Columbia, gravaría na década dos sesenta un total de doce álbums.
Década de 1970
Nesta década o seu traballo foi especialmente importante pois incorporou, á súa música, o jazz e o reggae das Indias Occidentais e o Caribe. En 1972, actuou e escribiu a partitura da película Sounder, protagonizada por Cicely Tyson,[13] e repetiría o papel e a composición na secuela, Sounder, part 2 (1976).[14]
En 1976, abandonou Columbia para asinar con Warner Bros. Records, coa que gravou 3 álbums, sendo un deles foi a banda sonora para a película Brothers (1977)[15] que se publicou co mesmo nome. Despois da estadía en Warner intentou conseguir outro contrato a pesar de estar en pleno auxe do heavy metal e a música disco.
En 1981, coa carreira estancada, decidiu mudarse a Kauai, Hawai en 1981 e, de seguido, formou a banda Hula Blues. Inicialmente, só se xuntaban un grupo de amigos para pescar mais, de súpeto, empezaron a tocar regularmente e facer xiras.[16] Estando en Hawai, permaneceu esquecido para a maioría dos medios até que gravou Taj (1988) para Gramavision, que supuxo o seu retorno, gravando diferentes traballos tanto con Gramavision como con Hannibal Records.
En 2002, Mahal apareceu no álbum recompilatorio Red Hot and Riot da Red Hot Organization en homenaxe ao músico nixeriano de afrobeatFela Kuti. O álbum producido por Paul Heck foi moi aclamado e tódolos beneficios do disco doron doados a organizacións benéficas contra a SIDA.
En 2017, Mahal asociouse con Keb 'Mo' para lanzar un álbum conxunto TajMo.[19] Neste álbum aparecen como invitados Bonnie Raitt, Joe Walsh, Sheila E. e Lizz Wright, e consta de seis composiciónss orixinais e cinco versións, de artistas e bandas como John Mayer e The Who.[20] En xuño do mesmo ano, Mahal apareceu no recoñecido documental The American Epic Sessions, dirixido por Bernard MacMahon gravando o tema de Charley Patton, High Water Everywhere, para o que se empregou o primeiro sistema de gravación de son eléctrico da década de 1920,[21] e apareceu, tamén, en varios momentos da serie documental que acompaña a American Epic, comentando sobre os artistas de gravacións rurais da década de 1920 que tiveron unha profunda influencia nos comezos da música estadounidense e nel persoalmente.[22]
Mahal adoita emprega o polgar e o dedo medio en troques do uso do índice como a maioría dos guitarristas. "Toco con púa", afirma, "cando toco un feixe de pezas de blues".[11] Cando principiou a súa carreira, estudou os diversos estilos dos seus cantantes de blues preferidos, incluídos músicos como Jimmy Reed, Son House, Sleepy John Estes, Big Mama Thornton, Howlin "Wolf", Mississippi John Hurt e Sonny Terry; tamén definiu o seu traballo en clubs como Club 47 en Massachusetts e Ash Grove, nos Ánxeles, como "bloques de construción básicos no desenvolvemento da súa música".[23]
Aínda que é considerado un erudito da música blues, os seus estudos de etnomusicoloxía na Universidade de Massachusetts Amherst achegárono máis á música popular do Caribe e de África occidental. Co tempo, foi incorporando máis raíces africanas ao seu estilo, abranguendo e mesturando o reggae, calipso, zydeco, R&B, música gospel e blues country, cada un dos cales "sendo base fundamental desde estilo".[4] Segundo The Rough Guide to Rock, "Tense dito que Taj Mahal foi un dos primeiros artistas principais, se non o primeiro, en buscar as posibilidades das música mundial. Mesmo o blues que tocaba a comezos dos 70 -Recycling The Blues & Other Related Stuff (1972) ou Mo 'Roots (1974)- amosaba unha grande aptitude para condimenta-la mestura con sabores que sempre o mantiñan como máximo a unha iarda de se un acérrimo intérprete de blues".[12] En canto á súa voz, o autor David Evans escribiu que Mahal ten "unha voz extraordinaria que vai dende áspera e areosa a suave e sensual".[2]
Taj Mahal opina que o seu álbum Kulanjan (1999) no que se acompaña do mestre de kora da tradición Griot de Malí, Toumani Diabate, "encarna o seu espírito musical e cultural pechando completamente o círculo". Para el foi unha experiencia que lle permitiu reconectarse coa súa herdanza africana, tendo a sensación de retonar a casa, chegando a muda-lo seu nome polo de Dadi Kouyate, o primeiro griot, como manifestación desta sensación de retorno.[24] Sobre a experiencia, e amosando a amplitude so seu eclecticismo, dixo que:
"Os micrófonos están a escoitar unha conversa entre un orfo de 350 anos e seus pais biolóxicos perdidos hai moito tempo. Teño outra moita música por tocar. Mais a cuestión é que, se despois de gravar con estes africáns, se non volvo toca-la guitarra no resto da míña vida, tampouco me importa... Con Kulanjan, pesno que os afroamericanos teñen a oportunidade non só de ve-los instrumentos e os músicos, senón que tamén ven máis cousas sobre a súa cultura e poden recoñecer as caras, os paseos, as mans, as voces e os sons que non son o blues. As audiencias afroamericanas tiveron os seus ollos abertos por primeira vez. Foi emocionante para eles facer esta conexión por primeira vez e prestar unha atención maior que antes a esta música".[5]
Taj tamén ten afirmado que prefire tocar ao aire libre porque:
"A música foi deseñada para que a xente se mova, e resulta difícil ter á xente sentada como se estivera a ve-la televisión. Gústame tocar en festivais ao aire libre por iso. Porque a xente simplemente bailará. O público do teatro bede preguntarse: "Que diaño está a pasar? Pedímoslles a estes músicos que veñan e se presentes e, daquela, sentámonos e extraemos toda a enerxía do aire". É por iso que despois dun rato preciso un descansiño. É demasiado agotador e , a miúdo, non permiten iso. Eu só toco para a deusa da música e sei que está a bailar".[25]
Discografía
Álbums
1968 – Taj Mahal
1968 – The Natch'l Blues
1969 – Giant Step/De Ole Folks at Home
1971 – Happy Just to Be Like I Am
1972 – Recycling The Blues & Other Related Stuff
1972 – Sounder
1973 – Oooh So Good 'n Blues
1974 – Mo' Roots
1975 – Music Keeps Me Together
1976 – Satisfied 'n Tickled Too
1976 – Music Fuh Ya'
1977 – Brothers
1977 – Evolution
1987 – Taj
1988 – Shake Sugaree
1991 – Mule Bone
1991 – Like Never Before
1993 – Dancing the Blues
1995 – Mumtaz Mahal (con V.M. Bhatt e N. Ravikiran)
Elam, Harry Justin; Jackson, Kennell (2005). Black Cultural Traffic: Crossroads in Global Performance and Popular Culture(en inglés). Ann Arbor (Michigan): University of Michigan Press. ISBN0-472-09840-3.
.jpg)
