O presente artigo traza a historia dos bávaros e do seu primeiro ducado, no período dos séculos VI-VIII (Antigüidade tardía).

:Unha síntese histórica que vai ata o período contemporáneo: Ducado de Baviera - Historia de Baviera.

A orixe dos bávaros (Baiovarii ou Baiuwari) é descoñecida. A primeira mención histórica deste pobo data de 551, na cal o historiador Xordanes os sitúa xa nos eu territorio actual. Debemos contentarnos coas teorías sobre as súas relacións. Se Lucien Musset^[1] considera que se trata dun grupo de pobos xermánicos, segundo un proceso análogo ao que deu a formación dos francos ou dos alamáns, confesa porén a incerteza dos historiadores sobre a súa proveniencia. Henry Bogdan^[2] relaciónaos cos antigos marcomanos de Bohemia aos que se terían unido algóns pobos xermánicos marxinais. Mourre no seu dicionario fai deles unha mestura de pobos xermánicos (marcomanos, cuados) e celtas (Boios) vidos de Bohemia. finalmente, o británico Colin McEvedy ven eles unha federación dos últimos suevos. As súas relacións cos longobardos están mellor testemuñadas, algúns bávaros uníronse ao seu rei Alboíno para invadir a Italia bizantina sobre o 568^[1]

Os bávaros teríanse aproveitado da caída do reino ostrogodo a principios do século VI para abandonar a Bohemia e se instalaren na antiga provincia romana de Recia. O seu territorio sobre o alto Danubio engloba daquel aos antigos campamentos romanos de Castra Regina (Ratisbona), Augusta Vindelicorum (Augsburgo) e Castra Batava (Passau). No século seguinte. Os bávaros avanzan cara ao sur e chegan ao Alto-Adige^[1].

Pouco despois da súa instalación, os bávaros víronse forzados a recoñeceren a autoridade do rei franco Teodeberto I (534-548), pero mantiveron unha ampla autonomía, pois os reis francos se concentraban sobre a antiga Galia romana e esquecían as marxes dos eu reino. Ademais, ao tomaren só o antigo título militar romano de dux, os duques de Baviera non entraban en competición cos reis francos. A dinastía dos duques Agilolfingas púidose manter sobre dous séculos.

Sobre o ano 600, o territorio do actual Estado Libre de Baviera estaba, pois, ocupado por tres tribos: os Baiern que deron os eu nomea o país, os francos e os suabos. Se a actual Baviera do Norte caía baixo a soberanía dos francos, os alamáns e os bávaros formaban, ao sur, territorios soberanos separados polo río Lech.

Nos seus principios, o ducado de Baviera estendíase ben cara ao leste e o sur, ata a Carintia actual, a Baixa Austria e a Italia do norte. Pero o corazón do país situábase sobre o Danubio.

Veciños dos reinos francos que guerreaban entre eles, dos longobardos de Italia ao Sur, e do poderoso reino dos ávaros ao leste, os duques de Baviera da dinastía dos Axilolfingas ataron numerosas alianzas matrimoniais cos reis longobardos, cousa que lles había permitir equilibrar a tutela franca.

Ver artigo relacionado:Lista dos duques de Baviera.

A retirada da romanización en Recia e a instalación dos bávaros fixo caer no esquecemento a presenza cristiá da época romana. Os primeiros misioneiros en Baviera san Emmeran e san Ruperto foron seguidos en 739 por san Bonifacio, activo evanxelizador da Xermania, que organiza de acordo co duque de Baviera catro bispados en Salzburgo, Passau, Ratisbona e Freising ^[2]. A partir desta época, o ducado de Baviera convértese nun centro de refuxio para todos os xermanos que queren escapar á supremacía dos francos^[1]. En 798, Arn de Salzburgo convértese no primeiro arcebispo de Baviera.

Ao principio do reinado de Carlomagno (771-814), o duque de Baviera Tasilón III, xenro e aliado do rei dos longobardos Desiderio agranda o seu ducado mediante anexión dos eslavos de Carintia. En 781, Carlomagno non aprecia esta acción independente e obriga a Tasilón a renovar en Worms o seu xuramento de fidelidade ao rei dos francos e a entregar reféns. Pero a persistencia dos contactos entre Tasilón e Desiderio, inimigo de Carlomagno, conduciu ao arresto de Tasilón en 787, e á súa condena a morte por traizón en 788. Perdoado, foi recluído nun convento, onde morre algúns anos despois.

A destitución de Tasilón pon fin á semiindependencia do ducado de Baviera, integrado desde agora no reino dos francos. Carlomagno confiará o goberno do ducado bávaro ao seu cuñado, Xeroldo, conde de Suabia. En 794, Baviera entra no patrimonio directo dos Carolinxios.

Ludovico Pío erixirá o ducado en reino franco en 814, e darallo ao seu fillo máis vello, Lotario.

• Ducado de Baviera
• Alta Baviera
• Lista dos duques de Baviera

• Colin McEvedy, Atlas de l’histoire du moyen âge, 1961, traduit de l’anglais par Colette Vlérick, édité chez Robert Laffont, 1985, ISBN 2-221-04775-3.
• Lucien Musset, Les invasions, les vagues germaniques, PUF, collection Nouvelle Clio – l’histoire et ses problèmes, París, 1965, 2e édition 1969
• Henry Bogdan, Histoire de l’Allemagne, de la Germanie à nos jours, éditions Perrin, 1999, ISBN 2-262-01260-1