Para outras páxinas con títulos homónimos véxase:
Mariño.
Pedro Mariño de Lobeira, en ocasións escrito Pedro Mariño de Lobera, nado en Pontevedra en 1528[Cómpre referencia] e finado en Lima en 1594, foi un militar e cronista da Casa Mariño de Lobeira que, tras participar na Conquista de Chile, deixou un relato dos seus sucesos na obra Crónica del Reino de Chile. Non se debe confundir co tamén nobre pontevedrés Pedro Mariño de Lobeira Lemos, entre os que media case un século.
Traxectoria
Os seus pais foron Hernán Rodríguez de Lobeira y Rivera, e Constanza Mariño Marinas de Sotomayor. Contraeu matrimonio con Francisca de Miranda, coa que tivo dous fillos: Ana e Alonso.
De profesión soldado, despois de servir na guerra entre España e Francia, viaxou en 1545 a América. Estivo baixo o mando de Pedro de La Gasca cando este último recibiu a orde do rei Carlos I de pór fin á sublevación de Gonzalo Pizarro no Perú.
Mariño uniuse ás forzas de La Gasca na Habana. Trasladouse a Lima e permaneceu no Perú ata a súa viaxe a Chile en 1551.
Neste territorio participou activamente xunto a Pedro de Valdivia e a Francisco de Villagra nas campañas que o primeiro realizou no sur, destacándose como soldado. Tamén estivo presente nas campañas dos gobernadores García Hurtado de Mendoza e Rodrigo de Quiroga.
Posteriormente, en pago dos seus servizos, concedéuselles unha encomenda de indíxenas na cidade de Valdivia, de onde era veciño. Desempeñou o cargo de corrixidor da mesma cidade, prestando a súa axuda para socorrer ás vítimas da inundación que, produto do terremoto de 1575, cegou o desaugadoiro do lago Riñihue, tal como volvería suceder co terremoto de 1960.
Máis tarde foi tamén corrixidor de Camaná, na costa sur do Perú, volvendo posteriormente a Lima.
Nos seus últimos anos trabou amizade co xesuíta Bartolomé de Escobar, que tamén estivera en Chile, entregándolle os manuscritos da súa Crónica del Reino de Chile para que os corrixise e editase. Porén, o texto nunca foi impreso na época. Só en 1865 foi publicado no volume VI da Colección de Historiadores de Chile e documentos relativos á Historia Nacional dese país.
A orixe do seu escrito Crónica del Reino de Chile
Na época da Conquista, era común que algúns conquistadores escribiran acerca das vivencias e situacións das que eran parte e testemuñas. Soldado de profesión, Mariño de Lobera non estivo alleo a estes labores e deixou un importante legado á historia de Chile no seu manuscrito. O texto orixinal deste non chegou ós nosos días, e o que del se coñece débese á pluma do sacerdote xesuíta Bartolomé de Escobar, que recibiu -de parte do vicerrei do Perú García Hurtado de Mendoza- o encargo de revisar e corrixir os apuntamentos de Mariño.
Este labor deu forma definitiva á Crónica del Reino de Chile, obra que, en estrito rigor, é moi diferente á que podería escribir un simple soldado. Nas súas pasaxes, é fácil advertir a pluma dunha persoa coñecedora da arte de escribir, o que estaría indicando a intervención do pai Escobar.
A súa crónica
Na obra chama a atención a imprecisión e a vaguidade do relato da primeira parte da Conquista de Chile, máis especificamente ata a chegada de García Hurtado de Mendoza. Isto contrasta coa segunda parte, que corresponde precisamente ó goberno de Hurtado de Mendoza. Os feitos e as fazañas do antigo gobernador de Chile -que facilitara a Escobar parte dos documentos con que contaba- son narrados con claridade. A Crónica del Reino de Chile é, de entre as crónicas da conquista de Chile, a que con maior frecuencia inclúe relatos de sucesos extraordinarios e sobrenaturais.
Véxase tamén
Bibliografía
Ligazóns externas
