Un mapa político mostra aspectos políticos seleccionados de Estados ou rexións individuais.

Todo mapa é inexacto e, polo tanto, todos distorsionan en certa medida.^[1] A razón é a imposibilidade dunha conversión perfecta do manto terrestre (elipsoide esférico) na área dun rectángulo ou cadrado. Tamén adoita producirse unha redución da realidade tridimensional (x, y, z) ao nivel bidimensional do mapa (x, y).

Para a xeografía política, tres aspectos dun mapa político son significativos:

1. Proxección (visualización): escollendo a proxección adecuada, pódese reducir a distorsión de ángulos, áreas ou lonxitudes nalgunhas seccións do mapa. A pantalla máis utilizada é a chamada proxección de Mercator, que máis distorsiona a zona arredor dos polos.
2. Escala: é necesario escoller a adecuada para mostrar no mapa o obxecto de interese estudado. Non debe ser nin demasiado grande nin moi pequeno. O obxectivo básico é a claridade do mapa.
3. A simboloxía debe ser concisa, situada de forma clara e comprensible.^[2] As cores (azul = auga, verde = bosque, etc.) e os símbolos acordados internacionalmente (liña vermella = ferrocarril) úsanse con máis frecuencia.

   

Ademais dos mapas físico-xeográficos ou políticos, podemos atopar mapas especiais que ignoran deliberadamente a escala e enfatizan a forma ou o tamaño. Exemplos son, por exemplo, varios pictogramas, cartogramas ou diagramas de bloques, onde se mostran varias características (por exemplo, para o nivel de PIB dos estados, podes ver un mapa onde os EUA, a UE ou Xapón son varias veces "máis grandes" que toda África).

Hai mapas cuxa intención é "mentir" (distorsionar) adrede. O motivo pode ser a deliberada desorientación do adversario (estratexia militar, política), ou os datos do mapa se modifican a favor do autor. Neste caso, estamos a falar dos chamados mapas de propaganda.

O seu uso non se limita só aos Estados, senón que podemos atopalos, por exemplo, en anuncios ou campañas políticas. No contexto checoslovaco, pódese lembrar o mapa da Alemaña nazi antes da anexión de Checoslovaquia, que mostraba a república como un puño apuntado ao ventre alemán.^[3]

Unha calidade importante é a cor dos mapas de propaganda. Unha cor clara bordeada por unha cor escura (preferentemente negra) crea unha sensación de ameaza. Un exemplo pode ser a campaña electoral da ODS nas eleccións parlamentarias de 2002, cando o partido marcou o mapa de contorno amarelo da República Checa co slogan "ODS elixe a defensa dos intereses nacionais checos" cunha grosa liña negra.^[3] As liñas fronteirizas adoitan ser obxecto de mapas de propaganda. Por exemplo, despois da guerra perdida de 1871, todas as escolas francesas estaban equipadas cun mapa no que Alsacia-Lorena tamén estaba debuxada como parte de Francia.^[6]

Os mapas reflicten a miúdo a visión dun país sobre territorios en disputa. Nestes casos, as fronteiras e áreas son representadas de maneira distinta, de acordo cos intereses e reivindicacións territoriais do Estado que produce o mapa, tanto en caso de territorios en disputa bélica (caso de Crimea, Donetsk e a conca do Donbass entre outros) como de iure, como poden ser os casos de Olivenza e o Esequibo, onde as representacións cartográficas varían significativamente entre os países involucrados no litixio.

Ademais, as representacións de mapas políticos poden ser influenciadas por nesgos ou perspectivas historiográficas, como ocorreu co reino medieval galego: a historiografía hexemónica renomeou o reino como León, Asturias ou Cantabria, de xeito distinto a como era nomeado nos mapas e fontes orixinais. (véxase O reino medieval de Galicia na historiografía).

O mapa político mostra a maioría das veces o territorio de Estados-nación soberanos específicos, que están separados por liñas que representan fronteiras e o espazo interior está coloreado dunha soa cor (excepto a Antártida), todos os continentes están divididos deste xeito. Polo tanto, o estado territorial converteuse no representante máis destacado da rexión .

Por exemplo, a aparición dos mapas políticos estivo moi influenciada polas potencias coloniais no pasado. Moitos Estados que acadaron a independencia respectaron as fronteiras coloniais, que, porén, non se correspondían coas condicións orixinais dos distintos grupos étnicos que vivían nestes territorios. Un exemplo é Gambia, cuxas fronteiras co Senegal, despois de longas disputas entre o Reino Unido e Francia, foron trazadas en 1904 co único interese dos británicos de conseguir o control total do río Gambia até o punto con maior navegabilidade, é dicir, uns 350 km da desembocadura do río.^[7] Un exemplo semellante de división en Asia é a división da India en dous Estados sucesores.

Moitas persoas avalían (observan) só a terra no mapa, moitas veces descoidando os mares e océanos, aínda que a súa importancia é considerable hoxe en día. Estímase que até o 95% de todo o transporte internacional realízase polo mar e arredor do 70 % da poboación humana vive a non máis de 60 km das costas dos continentes.^[8]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Mapa político

• Románcov, M. : Politická geografie, en: Cabada, L. – Kubát, M. et al. (2002): Úvod do studia politické vědy (Introdución ao Estudo da Ciencia Política ), EUROLEX BOHEMIA.

• Cartografía
• Cartograma
• Colonialismo
• Estado nación
• Fronteira
• Imperialismo
• Mapa
• Mapa conceptual
• Mapa de Karnaugh
• Mapa xeolóxico
• Nación
• Nacións Unidas
• Nacionalismo
• País
• Territorio
• Visualización de datos
• Xeopolítica