A Lei de Unión de 1707 (Union Acts) foron as leis aprobadas polos parlamentos dos Reinos de Inglaterra e Escocia, para formalizar o Tratado de Unión entre ambos os países. Os efectos principais foron dous:

• Primeiro, crear un novo país, coñecido en diante co nome de Reino de Gran Bretaña. Hai que sinalar que este nome era utilizado intermitentemente desde o 24 de marzo de 1603, cando a coroa de ambos os reinos (non así os seus parlamentos e institucións nacionais) quedaron reunidos na persoa de Xacobe I de Inglaterra, primo da raíña Sabela.
• Segundo, disolver os parlamentos nacionais e establecer un Parlamento de Gran Bretaña, que funcionou no Palacio de Westminster.

Aínda que existiron intentos en 1606, 1667 e 1689 de unir aos países por medio de leis, estas nunca chegaron a consumar unha unión social, económica e cultural que viña dando desde había anos. O principal interese de Inglaterra de levar a cabo a unificación era asegurar a sucesión protestante no trono, da forma que sinalaba a Lei de Instauración de 1701 que excluía aos católicos de asumir como reis ou raíñas. Isto era diferente en Escocia, que en 1703 adoptara a Lei ou Acta de Seguridade, que só aseguraba a presenza dun monarca protestante, sen que necesariamente fose o herdeiro da Casa de Hannóver.

Polo lado de Escocia, a unión permitiría por unha banda, utilizar parcialmente os subsidios ingleses para recuperarse da crise financeira provocada polo proxecto Darién (o infrutuoso intento do Reino de Escocia de establecer unha colonia no istmo de Panamá). Tamén esta unión permitiría eliminar as sancións económicas impostas pola Lei Estranxeira de 1705.

A Lei (ou tratado como era chamado en Escocia) consistía en 25 artigos, dos cales 15 referíanse a materias económicas. Cada un deles foi votado por separado, e a discusión acerca de varias normas foi derivada a comisións especializadas. O artigo primeiro fundábase en principio político da unificación das coroas e foi aprobado o 4 de novembro de 1706. Co fin de minimizar a oposición da Igrexa de Escocia, unha cláusula foi establecida para asegurar ao clero presbiteriano. O tratado en xeral foi aprobado o 16 de xaneiro de 1707 por unha maioría de 110 votos contra 67.

O triunfo dos "unionistas" no Parlamento de Escocia debe ser atribuído máis á falta de cohesión, debilidade e desidia entre as faccións contrarias á unificación. Os votos combinados do "partido da Corte" (a favor do Acta) axudados dos votos do "Squadrone Volante" ("escuadrón voador") foron suficientes para asegurar a aprobación final da lei. Moitos deles investiran fortes sumas de diñeiro na aventura colonial, e tiñan a esperanza de recibir unha compensación polas súas perdas. O artigo 14 do tratado aseguraba máis de 398.000 libras esterlinas para que os escoceses respondesen pola débeda pública. En esencia, este diñeiro foi utilizado en parte para compensar aos investidores do Darién.

O suborno tampouco estivo de lado, do mesmo xeito que a persuasión financeira. Preto de 20.000 libras foron entregadas ao barón de Glasgow para ser distribuídas entre os parlamentarios. O comisionado parlamentario da raíña Ana recibiu 12.325 libras, a maior parte do fondo. Deste monto gran parte utilizouse para o pago de espías e axentes provocadores.

Parte da normativa aprobada establecía o envío de membros da liñaxe escocesa á Cámara dos Lores como Lores Representantes. Doutra banda a Igrexa de Escocia permanecería sen cambios, do mesmo xeito que o Tribunal Superior que seguiría como tribunal superior (ata o día de hoxe). Tamén se recoñecía o Acta de Establecemento como norma sucesoria, coa súa prohibición aos católicos de acceder ao trono. Tamén se estableceu a unión aduaneira e monetaria. Desta forma Escocia retivo a súa independencia en materia legal, relixiosa e educativa.

A tramitación no palacio de Westminster foi moito máis tranquila que en Escocia. O Parlamento atopábase dominado pola facción whig que apoiaba o establecemento da Casa de Hannóver. Pola súa banda, as obxeccións dos tories foron máis contra a unión masiva cun país predominantemente presbiteriano, sendo que Inglaterra era maioritariamente anglicana. A pesar disto, a cláusula que aseguraba a relixión en Escocia fora aprobada previa e especialmente para proseguir nos pasos da unión.

A Lei de Unión nunca foi popular en Escocia. Ao contrario, a maior parte da poboación opúñase a ela, e enviáronse reiteradas peticións en contra ao Parlamento. O día da súa aprobación efectuáronse protestas masivas en contra da lei en Edimburgo e outros pobos e cidades, ademais de escenas de desobediencia civil que foron respondidas coa imposición da lei marcial. O xacobita George Lockhart, o único membro da comisión negociadora escocesa que era contrario á unión, sinalou que "toda a nación parece contraria á unión". Ata o prol-unionista John Clerk foi do parecer que o tratado era contrario á opinión de tres cuartas partes dos escoceses. O xornalista e espía inglés Daniel Defoe informou a Londres sobre a gravidade e violencia das protestas contra o tratado. "a chusma escocesa é a peor da súa clase" informou, sinalando tamén que "por cada escocés a favor había 99 en contra". A opinión pública foille remisa desde todo punto de vista, enviando mensaxes desde as parroquias, capelas e aldeas. A Convención de Aldeas Reais tamén protestou. Finalmente ningunha moción de apoio ao tratado chegou ao parlamento.

Para consolo dos opositores da unión, o prometido "milagre económico" non chegou pronto. A unión aduaneira impuxo novas cargas tributarias á economía de Escocia, mentres que impostos específicos (como á malte) foron aprobados a pesar da súa oposición. A eliminación do Consello Privado Escocés do Rei foi moi mal visto, do mesmo xeito que a extensión a Escocia da severa lei de traizón. Ante estes feitos, un par propuxo a disolución da Unión en 1713, e esta resolución foi rexeitada só por catro votos.

• Speck, William Allen Historia de Gran Bretaña ISBN 0-521-47804-9 (Cambridge University Press, 1996)