Juan Menéndez Pidal![]()
 |
|
| Nacemento | 1861
Madrid, España |
|---|
| Morte | 1915 (53/54 anos)
Madrid, España |
|---|
|
| Gobernador civil da provincia de Burgos |
|---|
| |
| Gobernador civil de Guadalaxara |
|---|
| |
|
|
|
| Educación | Universidade de Valladolid |
|---|
|
| Ocupación | historiador, arquiveiro, avogado, xurista, poeta, político |
|---|
| Membro de | |
|---|
|
| Nai | Ramona Pidal y Mon |
|---|
| Irmáns | Luís Menéndez Pidal
Ramón Menéndez Pidal |
|---|
| Parentes | Pedro Pidal, curmán entregue
Maravillas de Jesús, curmá entregue
Alejandro Pidal y Mon, tío
Luis Pidal y Mon, tío |
|---|
|
| Descrito pola fonte | Nordisk familjebok |
|---|
 |
Juan Menéndez Pidal, nado en Madrid o 31 de maio de 1858 e finado na mesma cidade o 28 de decembro de 1915, foi un historiador, poeta, xornalista e político español.
Traxectoria
Irmán de Luís e Ramón Menéndez Pidal. Avogado de carreira, logo de recibir o título de licenciado en Dereito dedicouse ao xornalismo. Dirixiu La Unión Católica, diario de Madrid, foi redactor de El Universo e colaborou en La Ilustración Gallega y Asturiana. Afiliado ao Partido Conservador, nas eleccións de 1891 foi elixido deputado a Cortes polo distrito de Ribadeo. Foi gobernador civil de Pontevedra (1899-1901) e Guadalajara (1902). Pertenceu ao Corpo de Bibliotecarios e Arquiveiros. Foi director do Archivo Histórico Nacional de Madrid e director da Revista de Archivos, Bibliotecas, y Museos. Escribiu lendas e biografías históricas, e destacou como poeta lírico. Algúns dos seus poemas fixéronse moi populares en Asturias. A súa obra máis importante foi Dios y César, un estudo desde o punto de vista xurídico da relación entre igrexa e estado. En 1914 foi elixido membro da Real Academia de la Lengua Española ocupando a cadeira coa letra A.
Obras
- Colección de viejos romances que cantan los asturianos en la danza prima, 1885.
- Poesías, 1890 e 1895.
- Leyendas del último rey godo, 1906.
- San Pedro de Cardeña, 1907.
Véxase tamén
Bibliografía
