Wienecke pasou os seus primeiros anos en Oosterbeek, Güeldres, e logo do falecemento do seu pai, George Julius (1821-1884), marchou a Ámsterdam coa súa nai, Sietske Abrahamsz (1842-1912).[6][4]
Estudou Artes Aplicadas na Escola de Artes e Oficios Quellinus, en Ámsterdam (1888-1891), e Belas Artes na Academia Real de Belas Artes de Anveres (1891-1894) e na Academia de Belas Artes de Bruxelas (1894-1895).[1][2]
Posteriormente marchou a París, onde continuou os seus estudos artísticos nas academias Colarossi e Julian, e na Academia de Belas artes de París.[2] Tamén se formou co escultor Denys Puech.[1]
En 1898 foi o vencedor dun concurso cunha plaqueta en baixorrelevo coa que a cidade de Ámsterdam honrou a raíñaGuillermina na súa coroación. A partir dese momento dedicouse á produción de traballos de relevancia menor. En París descubriu a súa atracción pola moeda e a medalla na súa visita ao Musée du Luxemburg en 1899 e alí formouse co medallista Henri Auguste Jules Patey, gravador principal da Monnaie de Paris.[1][3][4]
Esa aprendizaxe serviulle para ingresar na Real Casa da Moeda de Utrecht en 1900 como gravador de cuños axudante.[1] En 1909, accedeu ao posto como titular e tamén á xefatura do Departamento de Fabricación de Cuños e Medallas.[3][4]
En 1920, o Ministerio de Facenda decidiu eliminar o seu posto na Real Casa da Moeda, polo que Wienecke se viu obrigado a deixar a institución logo de dúas décadas de dedicación. A partir dese momento comezou a desenvolver o seu labor en varias empresas e foi socio da compañía Gerritsen & Van Kempen, con sede en Utrecht, na que permaneceu ata 1941. Nela deseñou placas e medallas, como a que celebraba a voda da princesa Xiana e o príncipe Bernardo, entre outras moitas.[4]
Johannes Cornelis Wienecke casou con Caroline Peeters, con quen tivo un fillo, Eduard Wienecke.[6] Morreu en Apeldoorn aos 73 anos, e está soterrado no cemiterio Heidehof, en Ugchelen.[8]
Obra
Na ceca de Utrecht encargouse do deseño de varias series de moedas circulantes nos Países Baixos, entre elas a coñecida como "manto de armiño" (1910-1925) e a de "cabelo recollido" (1921-1945). O cuarto retrato da raínaGuillermina I que se amosa nos anversos das moedas desta última serie, é un dos seus traballos máis recoñecidos. Os deseños de Wienecke non só se aplicaron ás moedas circulantes nos países Baixos, senón tamén ás emisións de territorios neerlandeses como Curaçao, Suriname ou as Indias Orientais.[3][9]
As placas fiscais para bicicletas, fichas de medidores do gas e outros obxectos metálicos cotiáns cuñados na Real Casa da Moeda, tamén foron deseñados por el.[9]
↑Resnik, J.; Curtis, D. E. (2011). Representing Justice: Invention, Controversy, and Rights in City-states and Democratic Courtrooms. Yale University Press. Páxina 284. ISBN 9780300110968
Pelsdonk, M-A. et al. (2017). Johannes Cornelis Wienecke 1872 - 1945 medailleur en stempelsnijder. Stichting Nederlandse Penningkabinetten. ISBN 978-9492771018.
Scheen, P. (1981). "Wienecke, Johannes Cornelis". En Lexicon Nederlandse beeldende kunstenaars, 1750-1880. Scheen, A Haia. Páxina 582.
Snabilié, C. (1901). "J.C. Wiecke". En Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Vol XI. XXI (xaneiro-xuño). Páxinas 3-11.
Tourneur, V. (1912). Johannes Cornelis Wienecke, Médailleur et graveur de la Monnaie royale d’Utrecht. Leroux, París.
Zwierzina, W. K. F. (1926). "De medailleur J.C. Wienecke". En Op de hoogte. Outubro. Páxinas 254-257.
