Lois IV coa súa nai Òxiva, chamada ao trono por Hugo o Grande.
Despois da súa morte sen descendencia, en xaneiro de 936, do seu cuñado, o rei Raúl I, Hugo o Grande decidiu non solicitar a coroa de Francia occidental, que quedaba con todo ao seu alcance, na medida en que supoñía tanto para Neustria como para Francia, un potencial que o situaba por encima de todos os outros grandes do reino ("une puissance qui l'emportait sur tout autre grand")[3].
A coroación de Lois IV, do que foi rexente Hugo o Grande.
Pero Hugo preferiu chamar ao trono ao fillo novo de Carlos III o Simple, Lois IV de ultramar, que marchara coa súa nai no momento do exilio en Inglaterra. Esperaba gobernar no lugar do seu sobriño pola alianza familiar que os unía (casara en 926 coa irmá de Óxiva, a nai de Lois IV). A partir dese momento era o seu deber de rexente, pero ademais tiña un poder maior que se o obtivese co ascenso directo ao trono, evitando así inquietar a unha parte da nobreza. Por outra banda, isto permitíalle opoñerse ás ambicións do seu outro cuñado Heriberto II de Vermandois na loita pola hexemonía na Francia occidental. O domingo 19 de xuño de 936, Lois IV foi coroado e consagrado rei por Artaldo, o arcebispo de Reims. A cerimonia de consagración tivo lugar na igrexa da abadía de Saint-Vincent de Laon, a súa cidade natal e feudo da súa familia carolinxia.
Un mes despois, o 25 de xullo de 936, Lois IV deulle a Hugo os medios para manifestar ao reino a súa preeminencia sobre os outros príncipes do reino, outorgándolle o título de dux Francorum, duque dos francos. A importancia deste título foi explicitada o 26 de decembro do mesmo ano por un documento no que Lois IV salientaba que facía de Hugo "en todos os nosos reinos, o segundo despois de nós"[3]. asimilado a un « vicerrei" de posición equivalente ao mordomo de palacio baixo os últimos merovinxios[4]. Os diplomas de xullo, que afirmaban que era abade laico de Saint-Germain de Auxerre e amo de Autun, dous elementos fundamentais do principado borgoñón, xa acentuaran o seu poder, discutindo a lexitimidade de Hugo o Negro para se proclamar príncipe dunha Borgoña que pensara haber herdado do seu irmán o rei Raúl.
Non obstante, a preponderancia de Hugo o Grande acaba por exasperar ao novo rei que, intentando emanciparse, tomou as armas para combatelo. Hugo aliouse con Heriberto II de Vermandois e Guillerme Espada Longa, duque de Normandía[4]. En 940, Lois IV foi derrotado preto de Reims e, en 945, capturado polos normandos e entregado a Hugo, que o encomendou a Teobaldo I de Blois. Hugo liberouno baixo a presión do emperador Odón I, pero obtivo a cidade de Laon a cambio.
En 946, arranxou a sucesión de Heriberto II de Vermandois entre os seus fillos, que eran os seus sobriños, e debilitou así o poder da liñaxe. Durante un sínodo en Ingelheim en 948, o terceiro da serie despois dos de Verdun e Mousson, dedicados esencialmente a regular a cuestión da sede episcopal de Reims, Lois IV logrou excomungar a Hugo o Grande.
Dispoñendo xa da soberanía de Borgoña, que Lois IV de Francia lle concedera en 943[5], obtivo a confirmación do seu título de "duque dos francos"[4] así como a Aquitania (cuxa tutela asegurou dende o 954 ata a súa morte en 956) a cambio de que despois da morte de Lois IV consentise a subida ao trono do fillo do rei, Lotario I.
↑ 3,03,1 Olivier Guillot, Albert Rigaudière, Yves Sassier 'Pouvoirs et institutions dans la France médiévale, tome I : Des origines à l'époque féodale, Armand Colin, 2003, pàg. 170
