Frederik Willem de Klerk, nado en Xohanesburgo, Unión Surafricana, o 18 de marzo de 1936 e finado o 11 de novembro de 2021, foi un político surafricano, recoñecido por liberar de prisión a Nelson Mandela e por contribuír canda el a pórlle fin ao réxime do apartheid.[1] Ambos foron galardoados co Premio Nobel da Paz de 1993 e co Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional de 1992 por este feito.[2] De Klerk foi tamén vicepresidente de Suráfrica durante a presidencia de Mandela.[3]
Traxectoria
Procedente dunha familia de etnia afrikáner de ampla tradición política, licenciouse en dereito en 1958, no campus de Potchefstroom da Universidade do Noroeste. Ao finalizar os seus estudos fundou un bufete de avogados na cidade de Vereeniging e, en 1972, foi elixido deputado do Parlamento polo Partido Nacional (máis tarde denominado Novo Partido Nacional). Durante os seguintes anos ocupou varias carteiras ministeriais: entre 1979 e 1982, a de Minas e Enerxía; entre 1982 e 1985, a de Interior; e entre 1984 e 1989, a de Asuntos Exteriores.
Nesta última data substituíu a Pieter Botha na presidencia de Suráfrica, cargo desde o cal iniciou unha política de reformas encamiñada á superación da política de segregación racial do apartheid, instaurada na década de 1940. Para iso derrogou as leis segregacionistas, liberou a varios políticos negros encarcerados, entre eles a Nelson Mandela, legalizou o Congreso Nacional Africano (ANC) e dotou o país dunha nova Constitución non racista.
Con todo, as súas reformas económicas seguían beneficiando a poboación branca, o cal trouxo moitos problemas á intención de superar a segregación racial.
En 1992 foi recompensado, xunto con Nelson Mandela, co Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional, polos seus esforzos na finalización do réxime do apartheid e a favor dos dereitos humanos.
En 1993 acordou co ANC a formación dun goberno de transición e a celebración, ao ano seguinte, de eleccións xerais. Por iso, recibiu o Premio Nobel da Paz xunto con Mandela.
Tras as eleccións libres de 1994 foi elixido vicepresidente, cargo que mantivo até 1996, cando decidiu renunciar ao mesmo.
Finalmente, en 1997 decidiu retirarse da política.
No ano 2000, a Fundación F. W. de Klerk foi creada polo expresidente co obxectivo de promover a paz nos Estados con múltiples comunidades, xa sexa en Suráfrica ou en todo o mundo. O 4 de decembro de 2001, Marike de Klerk, exesposa de Frederik Willem de Klerk, foi asasinada na súa casa de Cidade do Cabo. Convértese nun dos símbolos do crime rampante no país.
En 2004, de Klerk participa na Global Leadership Foundation, cuxo obxectivo é axudar aos Xefes de Estado e de Goberno a promover a paz, a democracia e o desenvolvemento. Na política interna de Suráfrica, denuncia o derrube do residual Novo Partido Nacional e a súa fusión no ANC.
En 2005, denunciou o activismo revisionista e a traizón das promesas por parte do ANC con respecto ao respecto ás minorías. Para el, o procedemento para denominar a Pretoria como Tshwane, sen consultar previamente os habitantes da cidade, é un abuso da maioría, especialmente porque os seus habitantes, na súa maioría brancos, non o demandaban.
En marzo de 2006, con motivo do seu 70º aniversario, Nelson Mandela rendeulle homenaxe por evitar un baño de sangue en Suráfrica ao aceptar a negociación e o principio dunha Suráfrica multirracial.
O 30 de abril de 2006, De Klerk causou sensación nun artigo para o Sunday Independent en resposta a Desmond Tutu, quen lamentaba que a "comunidade branca surafricana non lle estivese o suficientemente agradecida aos negros surafricanos pola xenerosidade que teñen con eles". Para Frederik Willem de Klerk, "os cidadáns negros deberían estar agradecidos cos brancos por terlles dado poder e superar os seus temores". Repetiu que o sistema de apartheid era moralmente indefendible, pero negouse a describir o réxime branco como "criminal". Os brancos tamén fixeran sacrificios: "¿Non sería igualmente sensato que os surafricanos negros non recoñecesen a contribución que os brancos fixeron á nova Suráfrica, porque se necesita valor para superar os seus temores e pór a súa confianza en mans dos seus antigos inimigos?". En particular, invocou a turbulenta historia dos afrikáneres que, aos seus ollos, sacrificaron varios séculos de revoltas e misións de liberdade para construír unha Suráfrica non racial.
En xuño de 2006, de Klerk foi operado nunha clínica do Cabo por metástase dun cancro maligno nas costas.
En maio de 2012, nunha entrevista coa CNN na que falou sobre a súa mocidade, as súas motivacións da época e a súa evolución na política do apartheid, negouse a condenar desde o principio o principio de separación entre negros e brancos, pero rexeitou toda nostalxia. Lamentando as inxustizas e violacións dos dereitos humanos cometidas durante o apartheid e reclamando a autoría da súa abolición en nome do Partido Nacional, Frederik de Klerk comparou o principio dos bantustáns coa formación dos estados checos e eslovacos, que o definiu como un concepto dirixido a crear un estado marcado por unha unidade étnica cunha cultura e un idioma, onde todos podían ser felices e cumprir as súas aspiracións democráticas. Para Frederik de Klerk, os habitantes destes bantustáns (ou patrias) non foran privados do dereito de voto dentro do seu propio estado, argumentou que foron xustificados desde un punto de vista histórico e comparou a cantidade de diñeiro gastado en África polo mundo desenvolvido para loitar contra a pobreza cos gastados nestes bantustáns por antigos gobernos brancos. Os seus comentarios provocaron moitas polémicas e reaccións indignadas en Suráfrica, alimentando discusións en Twitter, Internet e na radio e a televisión.
Notas
Véxase tamén
Ligazóns externas
|
|---|
| 1901–1925 | |
|---|
| 1926–1950 | |
|---|
| 1951–1975 | |
|---|
| 1976–2000 | |
|---|
| 2001– | |
|---|
.svg){kind=small}
