- Non confundir co tifo producido por Rickettsia.
A febre tifoide ou febre entérica é unha doenza infecciosa producida por bacterias do xénero Salmonella[1] do serovar Salmonella enterica subsp. enterica serovar Typhi (antes Salmonella typhi ou bacilo de Eberth). Moi similar á febre tifoide é a febre paratifoide (ambas poden denominarse febre entérica[2][3]) causada por Salmonella enterica subsp. enterica serovar Paratyphi A, B ou C (antes Salmonella paratyphi). O reservorio da febre tifoide é o ser humano, e o mecanismo de contaxio é a vía fecal-oral, a través da inxestión de auga e alimentos contaminados con dexeccións. Non se debe confundir co tifo producido por bacterias Rickettsia e transmitido por piollos e outros artrópodos.
A bacteria entra no corpo por vía dixestiva e chega ao intestino, pasando finalmente ao sangue, causando unha fase de bacteremia cara á primeira semana da doenza; posteriormente localízase en diversos órganos e produce fenómenos inflamatorios e necróticos, debidos á liberación de endotoxinas. Finalmente, as salmonelas expúlsanse ao exterior polas feces. A bacteria causante pode espallarse en condicións de malos hábitros hixiénicos e malas medidas de salubridade públicas, e ás veces a través de insectos, como as moscas, que se alimentan de feces.
No período de incubación, que dura de 10 a 15 días, aprécianse trastornos do estado xeral, unha fase de bacteremia con febre que aumenta progresivamente ata chegar a 39-40 °C e mantense así, cefalea, estupor, roséola no ventre, tumefacción da mucosa nasal, lingua torrada, úlceras no padal e, ás veces, hepatoesplenomegalia e diarrea.
A doenza pode evolucionar ata a súa curación en dúas semanas ou prolongarse con localizacións focais a partir da quinta semana. Se non se somete a un tratamento axeitado poden presentarse complicacións graves, como hemorraxias e perforación intestinal, e choque séptico. Prodúcese un certo grao de inmunidade que, aínda que non protexe fronte ás reinfeccións, cando estas se producen son máis benignas. O estado de portador pode ser transitorio ou crónico.
A aparición desta doenza diminuíu abruptamente no mundo desenvolvido coa xeneralización das medidas de limpeza, potabilización e salubridade públicas e o uso de antibióticos.[4][5]
Notas
