PROFILPELAJAR.COM

de Havilland Dove
Tipo	avión de pasaxeiros
Fabricante	de Havilland
Primeiro voo	25 de setembro de 1945
Produción	1946 - 1967
Unidades construídas	544
	v; c; e;

O de Havilland DH.104 Dove é un avión de pasaxeiros británico de curto alcance desenvolvido e fabricado por de Havilland. O deseño, un monoplano sucesor do biplano de preguerra Dragon Rapide, xurdiu do informe do Comité Brabazon que, entre outros tipos de avións, solicitaba un deseño británico para un alimentador de curto alcance.^[1]

O Dove foi un avión popular e está considerado un dos deseños civís británicos de posguerra máis exitosos, sendo fabricados máis de 500 aparellos entre 1946 e 1967. Operáronse varias versións militares, como o Devon da Royal Air Force e o Sea Devon da Royal Navy, e o tipo tamén operou en forzas militares de varios países.

O Heron foi un desenvolvemento catrimotor do Dove destinado para ser usado en áreas menos desenvolvidas do mundo. En Australia realizouse un redeseño considerable do Devon para desenvolver o trimotor de Havilland Australia DHA-3 Drover.

Desenvolvemento e deseño

O equipo de desenvolvemento do Dove estivo liderado por Ronald Bishop,^[1] o creador do de Havilland Mosquito, un cazabombardeiro da segunda guerra mundial, e do de Havilland Comet, o primeiro reactor comercial da historia. Foi desenvolvido para satisfacer o requirimento Type VB publicado polo Comité Brabazon.^[2] Conceptualmente o Dove deseñouse para substituír o Dragon Rapide.^[1] Tamén debería ser competitivo entre a gran cantidade de transportes militares excedentes da guerra, como o Douglas DC-3.^[3] A diferenza do Dragon Rapide, a estrutura do Dove era totalmente metálica^[4]^[5] e contaba con innovacións como hélices de velocidade constante, flaps e un tren de aterraxe en triciclo retractable.^[6]^[1]

En 1946 a revista Flight loou as cualidades do novo Dove, destacando a súa "modernidade", ademais da súa capacidade de carga, o seu rendemento seguro en caso de fallo dun motor, e as súas boas características de mantemento.^[2] Prestouse moita atención a aspectos como que fose doado de manter e moitos dos seu compoñentes foron deseñados para que fosen intercambiables e doados de retirar e substituír, como a deriva, o elevador e as unidades de potencia. Outras áreas eran a montaxe do motor en catro puntos de liberación rápida, o enrutado de cables e tubaxes, e as ás e cono de cola desmontables.^[2] O extensivo uso de adhesivo especial Redux para unir metais reduciu a necesidade de remachar durante a fabricación, reducindo o peso total e a resistencia do aire.^[2]

Aínda que as versións de pasaxeiros estándar d Dove podían levar entre 8 e 11 pasaxeiros, a cabina deseñouse para permitir operacións con maior ou menor densidade de pasaxe.^[2] Podíase retirar un baño e un compartimento de equipaxe en popa para engadir máis asentos.^[3] Fabricáronse varios modelos especializados para outros roles, como recoñecemento aéreo, ambulancia e aula de voo.^[7] Usouse unha estrutura reforzada do chan da cabina para permitir que o avión puidese transportar cargas concentradas.^[2] O Dove podía servir tamén como transporte executivo cunha configuración para cinco pasaxeiros; o modelo executivo demostrou ser moi popular con varios clientes en países estranxeiros, sobre todo nos Estados Unidos.^[5]

A tripulación normalmente estaba formada por un piloto e por un operador de radio, aínda que se podían instalar rapidamente controis de voo duais para un segundo piloto.^[2] Unha combinación de grandes fiestras e un teito de metacrilato transparente proporcionaban un alto novel de visibilidade dende a cabina de mando.^[2]^[8] Dende a perspectiva da pilotaxe, observouse que o Dove era doado de voar.^[8] O avión tiña dispoñible un sistema anti conxelamento TKS cunha xelatina a base de alcohol que se distribuía a través de tiras de metal porosas polo bordo de ataque das ás e da cola.^[8]

Servizo operacional

O Dove voou por vez primeira o día 25 de setembro de 1945,^[9] e en decembro de 1946 entrou en servizo con Central African Airways.^[4] Inicialmente o Dove fabricouse na fábrica de de Havilland en Hatfield, pero a partir de 1951 o avión construíuse nas súas instalacións de Broughton, preto de Chester.^[10] A derradeira unidade do tipo entregouse no ano 1967. A produción do Dove e as súas variantes foi de 544 avións,^[11] incluídos dous prototipos, 127 Devon e 13 Sea Devon militares.

Dende 1946 vendéronse grandes números a aeroliñas regulares e chárter de todo o mundo, substituíndo e complementando ao deseño de preguerra de Havilland Dragon Rapide e a outros avións máis vellos. O pedido máis grande do Dove realizouse na Arxentina, onde operaron 70 aparellos,^[12] a meirande parte deles usados pola Forza Aérea Arxentina. LAN Chile operou 12 exemplares a partir de 1949 que nos anos 50 serían vendidos a pequenas aeroliñas rexionais estadounidenses.^[13]

O distribuidor Jack Riley vendeu máis de 50 Dove a varios operadores dos Estados Unidos. Posteriormente de Havilland asumiu o control directo das vendas nese país, pero non conseguiu o mesmo éxito que acadara Riley inicialmente.^[14]

Un grupo de 30 Devon entregouse ao principio á Royal Air Force^[15] e foron usados como transportes VIP e lixeiros durante máis de 30 anos. A Royal New Zealand Air Force mercou 30 Devon entre 1948 e 1954 que permaneceron en servizo como transporte VIP,adestradores de tripulacións e transportes lixeiros ata a década dos 70.^[13]

A Forza Aérea de Biafra operou un único Dove durante a guerra civil de Nixeria; o avión perdeuse e foi atopado en 1970 nas instalacións dunha escola en Uli.^[16] Un segundo Riley Dove, con rexistro estadounidense N477PM, entregado en 1967 a Port Harcourt dende Suíza nunca chegou a Biafra porque foi retido polas autoridades alxerianas.^[16]

Un feixe de Doves e Devon civís seguían en uso no ano 2011 no Reino Unido, Canadá e Alemaña en mans de pequenas firmas e pilotos privados.

Notas

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Jackson 1987, p. 443
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 ^2,7 "de Havilland Dove". Flight International, 30 de maio de 1946
↑ ^3,0 ^3,1 "The de Havilland Dove". Flight International, 12 de abril de 1945
↑ ^4,0 ^4,1 "Hawker Siddeley Aviation." Flight International, 26 de novembro de 1964. p. 919
↑ ^5,0 ^5,1 Jerram, Mike (setembro de 1993). "The Last Havilland". Flying Magazine 120 (9): 40–43. ISSN 0015-4806.
↑ "de Havilland Heron." Flight International, 22 de xaneiro de 1954. p. 97
↑ "Commercial Aircraft 1953." Flight International, 6 de marzo de 1953. p. 304
↑ ^8,0 ^8,1 ^8,2 Schlaeger, Gerald J. (setembro de 1961). "de Havilland Dove Custom 800". Flying Magazine 69 (3). ISSN 0015-4806.
↑ Jackson 1987, p. 443
↑ Jackson 1987, p. 444
↑ "De Havilland DH104 Dove & Devon". BAE Systems (en inglés). Consultado o 2020-12-04.
↑ Jackson 1987, p. 445
↑ ^13,0 ^13,1 Sykes 1972
↑ Collins, Richard L. (abril de 1975). "The life of Riley". Flying Magazine 96 (4). ISSN 0015-4806.
↑ Jackson 1987, p. 446
↑ ^16,0 ^16,1 Baxter, Peter, 1962-. Biafra : the Nigerian Civil War, 1967-1970. Solihull, West Midlands, England. ISBN 9781909982369. OCLC 865495195.

Véxase tamén

Bibliografía

Jackson, A.J. de Havilland Aircraft since 1909. Londres: Putnam, terceira edición, 1987. ISBN 0-85177-802-X.
Sykes, T. (editor) The DH104 Dove and DH114 Heron. Tonbridge, Kent, UK: Air-Britain (Historians) Ltd, 1973.

[:0-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Jackson 1987, p. 443

[:1-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 ^2,7 "de Havilland Dove". Flight International, 30 de maio de 1946

[:2-3] 3,0 ^3,1 "The de Havilland Dove". Flight International, 12 de abril de 1945

[:5-4] 4,0 ^4,1 "Hawker Siddeley Aviation." Flight International, 26 de novembro de 1964. p. 919

[:3-5] 5,0 ^5,1 Jerram, Mike (setembro de 1993). "The Last Havilland". Flying Magazine 120 (9): 40–43. ISSN 0015-4806.

[6] "de Havilland Heron." Flight International, 22 de xaneiro de 1954. p. 97

[7] "Commercial Aircraft 1953." Flight International, 6 de marzo de 1953. p. 304

[:4-8] 8,0 ^8,1 ^8,2 Schlaeger, Gerald J. (setembro de 1961). "de Havilland Dove Custom 800". Flying Magazine 69 (3). ISSN 0015-4806.

[9] Jackson 1987, p. 443

[10] Jackson 1987, p. 444

[11] "De Havilland DH104 Dove & Devon". BAE Systems (en inglés). Consultado o 2020-12-04.

[12] Jackson 1987, p. 445

[:6-13] 13,0 ^13,1 Sykes 1972

[14] Collins, Richard L. (abril de 1975). "The life of Riley". Flying Magazine 96 (4). ISSN 0015-4806.

[15] Jackson 1987, p. 446

[:7-16] 16,0 ^16,1 Baxter, Peter, 1962-. Biafra : the Nigerian Civil War, 1967-1970. Solihull, West Midlands, England. ISBN 9781909982369. OCLC 865495195.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

PROFILPELAJAR.COM

De Havilland Dove

Desenvolvemento e deseño

Servizo operacional

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

Read other articles:

German Swiss International School

العلاقات البوروندية الفرنسية

Paus Anisetus

Синелобый амазон

Setengah dewa

Rover Dangerfield

Warbringer

Épître de Barnabé

西遊記大結局之仙履奇緣

General Electric Theater

ناراسيمها

Orator

Liberty a Milano

Captain Beefheart

Neoclassical ballet

藤山寛美

Pope Victor II

艾奇遜、托皮卡和聖塔菲鐵路

Ahli bahasa

Mountain Combat Boot