Continuo terra-planta-atmosfera

Números arbitrarios escollidos para representar potenciais hídricos decrecentes desde o chan, a través da planta, ata a atmosfera. Isto mostra o movemento neto da auga polo seu gradiente de enerxía potencial, desde o maior potencial de auga no chan ata o menor potencial de auga no aire.[1]

O continuo ou continuum solo-planta-atmosfera (SPAC, polas súas siglas en inglés, soil-plant-atmosphere continuum)[2] é a vía pola que a auga se move dende o solo a través das plantas até a atmosfera. O termo "continuo" salienta a conexión ininterrompida de auga ao longo desta ruta.

Na atmosfera, o potencial hídrico é baixo, mentres que dentro das follas é relativamente maior (é dicir, menos negativo). Este contraste crea un gradiente de difusión a través dos poros (estomas) das follas, que extrae auga das mesmas en forma de vapor.[1]

A medida que o vapor de auga sae da folla, máis moléculas de auga se evaporan desde a superficie das células do mesofilo para substituír as moléculas perdidas, xa que a auga no aire dentro das follas mantense a presión de vapor de saturación (é dicir, isto ocorre porque o aire dentro das follas sempre ten tanto vapor de auga como é posíbel).

A auga que se perde na superficie celular é reposta pola auga do xilema, que debido ás propiedades de cohesión e tensión do H2O, atrae moléculas adicionais de auga desde as raíces cara á folla.

Este proceso subliña a contigüidade e interdependencia dos elementos do continuo solo-planta-atmosfera.

Compoñentes

O transporte de auga por esta vía prodúcese en diferentes compoñentes, e son definidos de varias formas, segundo a disciplina científica:

  1. Física do solo: Esta disciplina entende a auga no solo como algo que se pode medir en función da súa tensión, é dicir, a enerxía necesaria para mover a auga a través do solo.
  2. Fisioloxía de plantas e animais: Neste campo, a auga nos organismos se describe en termos de déficit de presión de difusión, que é a diferenza entre a cantidade de auga que un organismo necesita e a que realmente ten.
  3. Meteoroloxía: Aquí, a auga na atmosfera é descrita usando a presión de vapor ou a humidade relativa, que nos di que tanta auga hai no aire comparada coa máxima cantidade de auga que o aire pode conter a esa temperatura.
  • A SPAC integra estes compoñentes e defínese como:

...concepto que recoñece que o campo con todos os seus compoñentes (solo, vexetais, animais e a atmosfera ambiental tomados xuntos) constitúe un sistema dinámico fisicamente integrado no que os diversos procesos de fluxo que implican enerxía e materia ocorren de forma simultánea e independente como enlaces na cadea. [3]

Isto caracteriza o estado da auga en diferentes compoñentes do SPAC como expresións do nivel enerxético ou potencial hídrico de cada un. A modelización do transporte de auga entre compoñentes depende do SPAC, así como os estudos de gradientes de potencial hídrico entre segmentos.

Notas

  1. ↑ 1,0 1,1 Taiz, Lincoln (2014). Plant Physiology and Development, Sixth Edition. Sinauer Associates, Inc. p. 65. ISBN 978-1605353531. 
  2. ↑ Sławiński, Cezary; Sobczuk, Henryk (2011). Gliński, Jan; Horabik, Józef; Lipiec, Jerzy, eds. Soil–Plant–Atmosphere Continuum. Encyclopedia of Earth Sciences Series (en inglés). Dordrecht: Springer Netherlands. pp. 805–810. ISBN 978-90-481-3585-1. doi:10.1007/978-90-481-3585-1_141. 
  3. ↑ John R. Philip (1966). Plant water relations: some physical aspects. Annu. Rev. Plant Physiol. 17, 245–268.

Véxase tamén