Denomínase adquisición da linguaxe á aprendizaxe e desenvolvemento da capacidade lingüística por parte dun individuo. Distínguese entre aprendizaxe da primeira lingua, que realizan todos os nenos, e aprendizaxe dunha segunda lingua ou dunha lingua estranxeira. Este proceso é estudado pola Lingüística, a Psicoloxía e a Lingüística aplicada co obxecto de comprender os procesos utilizados na aprendizaxe da linguaxe, identificar as etapas e comprender a natureza da linguaxe.

Na adquisición da linguaxe débense tomar en consideración as diferentes teorías explicativas, a existencia de diferenzas individuais e a hipótese da existencia dun período crítico no que ela é posíbel.

A orixe e adquisición das regras de produción é obxecto de múltiples controversias, tanto respecto á súa natureza (lingüística cognitiva ou especificamente lingüística) como da súa aprendizaxe (innata ou aprendida desde o medio social). Para moitos autores, a linguaxe implica unha función simbólica anterior a ela, que se materializa nos diferentes sistemas de signos. Estes sistemas de signos da linguaxe combínanse, pola súa vez, con aspectos emocionais e afectivos que expresan a actitude, relación ou interacción do falante respecto da súa mensaxe, e pretenden influír no oínte.

Pódense distinguir dúas teorías explicativas da adquisición da linguaxe: a teoría condutista e a teoría innatista.

A teoría condutista, ou behaviourista, estende á conduta da linguaxe os mesmos principios deseñados para explicar a adquisición das condutas non verbais, e sostén que a súa adquisición obedece aos principios do reforzo e ao condicionamento. Para Skinner, a conduta verbal pode ser controlada eficazmente co emprego de reforzos e estímulos discriminativos, de forma que as respostas reforzadas tenderán a repetirse indefectibelmente no futuro. A aplicación dos principios da teoría condutista á descrición da conduta da linguaxe ten recibido fortes críticas.

No centro da polémica sitúase Chomsky, principal representante da teoría innatista, que propón a existencia dun ‘mecanismo innato’ que desempeña un papel fundamental na linguaxe. Suxire que os seres humanos nacen cunha habilidade lingüística innata, que emerxe principalmente do proceso de maduración. O cerebro humano posúe un sistema neuronal, o dispositivo de adquisición da linguaxe que permite a comprensión da estrutura da linguaxe e proporciona estratexias e técnicas para a aprendizaxe das características exclusivas dunha lingua nai determinada. A formulación de Chomsky supón que a mente do neno está preparada de xeito predeterminado para procesar a estrutura que caracteriza a linguaxe humana, chegando a unha especie de gramática transformacional da súa lingua materna; mais isto non quere dicir que o sistema gramatical veña dado como coñecemento innato, senón só que se posúen uns medios innatos para procesar a información e xerar estruturas internas.

A afirmación de que o neno nace con todos os universais lingüísticos foi entendida por algúns autores dun xeito moi literal. Así McNeill suxire que os nenos nacen cunha xerarquía de categorías lingüísticas. Pola contra, outros fan unha interpretación máis moderada. Para Fodor, os universais lingüísticos son intrínsecos ao neno, máis ca innatos. O punto de vista de Chomsky tampouco carece de críticas. Así, para os teóricos condutistas é un punto de vista en contra da perspectiva innatista a aparente capacidade dos animais, tales coma os chimpancés, para aprender os rudimentos da linguaxe. As investigacións sobre a linguaxe poñen de manifesto a existencia de diferenzas individuais na adquisición dela, non só en relación ao seu inicio e rapidez de desenvolvemento, senón tamén no uso de diferentes mecanismos de aprendizaxe e no uso de rotas evolutivas non exactamente iguais.

Pola contra, a hipótese dun período crítico na súa adquisición, tal como foi inicialmente formulada por Eric Lenneberg, áchase con problemas na actualidade. Este investigador baseouse, por unha banda, no feito de que o período no que se sitúa xeralmente a adquisición da linguaxe é entre un período anterior ao dos dous anos e os doce, sen que poida adquirirse a partir desta idade; e, por outra, na existencia de recuperacións da linguaxe en suxeitos que sufriron afasia en idades temperás, pero non (ou moi defectuosa) en afásicos adultos. Resultados de investigacións posteriores poñen en evidencia a capacidade para adquirir a capacidade lingüística despois deste período considerado como crítico. Non obstante, a pesar da súa adquisición, o desenvolvemento non é normal. Parece existir un período "sensíbel" (16 meses-8 anos, aproximadamente) no que se produce o esencial do desenvolvemento lingüístico.

• Aprendizaxe de linguas