Mercedes Llopart

Mercedes Llopart

Bizitza
JaiotzaBartzelona, 1895eko otsailaren 27a
Herrialdea Katalunia
HeriotzaMilan, 1970eko irailaren 2a (75 urte)
Hezkuntza
Hizkuntzakkatalana
gaztelania
Ikaslea(k)
Jarduerak
Jarduerakopera abeslaria
Genero artistikoaopera
Ahots motasopranoa
Musika instrumentuaahotsa
Musicbrainz: f4b8d324-ab27-4c47-abef-337c8a9d5a6b Discogs: 4546977 Edit the value on Wikidata

Mercedes Llopart (Bartzelona, Katalunia, 1895ko otsailaren 27a – Milan, Italia, 1970eko irailaren 2a) abeslari liriko sopranoa izan zen. Gainera, Alfredo Kraus bezalako kantari lirikoen maistra izan zen, eta irakasteko metodo propioa sortu zuen.[1][2][3]

Biografia

Kantua ikasi zuen Bartzelonan, eta 1911ko uztailaren 2an Rossiniren Sevillako bizargina egin zuen Teatro Prado Catalán antzokian. 1912an egin zuen debuta, San Giovanni in Perssiceto Elkarteko antzokian, Gildaren papera interpretatuz Giuseppe Verdiren operan (Rigoletto). Urtebete geroago, 1913ko martxoaren 10ean, Orfeó Mataroní kontzertu-hautaketan parte hartu zuen, Inocencio Navarro baritonoarekin eta Juan Elíes tenorearekin agertoki berean kantatuta, ikusleen onarpena lortu zuen. Hiri kondalean 1915ean abestu zuen berriro. Italian eta Amerikan zehar bidaiatu ondoren, berriro iragarri zen Bartzelonako Lizeoan 1918an, eta bertan La Traviata interpretatu zuen, Pietro Naviarekin batera; Llopart txalotu egin zuen publikoak, baina kritikaren onarpena lortu gabe.[4] Kairoko Operan aritu zen 1920an artista gonbidatu gisa. Aldi horretan bertan, Erromara joan zen Costanzi Antzokian kantatzera, eta bertan 1925 arte egon zen kartelean.[2][5][6][7]

Giaccomo Pucciniren lanak interpretatu zituen, hala nola Tosca (1923) eta Ginevra Umberto Giordanoren La cene delle beffe-n. Arturo Toscani orkestra-zuzendariak lagunduta, MiIángo La Scalan kantatzeko proposamena egin zioten. Bertan, Sieglinde Wagnerren La Valquiria interpretatu zuen 1924tik 1925era, Alice Ford izan zen Verdiren Falstaff operan, 1926tik 1927ra, Londresko Covent Garden operan, gonbidatu gisa. Wolf-Ferrariren Sly operaren estreinaldian aurkeztu zen 1927an, Alla Scala antzokian, Aureliano Pertile tenorearekin. Marschallin izan zen eta Kondesa interpretatu zuen Richard Straussen El caballero de la rosa lanean Octavian gisa hurrengo urtean Conchita Superviarekin batera, eta Ottorino Respighiren La campana sommersa estreinatu zuen 1929an. 1933an Veronako Arenan kantatu zuen Elsa (Lohengrin), besteak beste mundu osoko herrialdeetan.[6][8][9][10]

Kantu-eskola

Erretiratu ondoren, kantu-eskola bat ireki zuen Milanen, 1945ean. Bere apopilo ezagunenen artean Renata Tebaldi, Fiorenza Cossotto, Turingo Kontserbatorioan eskolak eman zizkiona, Alfredo Krausen irakasle izan zen behin betiko maistra 1956az geroztik, eta funtsezkoa izan zen Genevako Nazioarteko Lehiaketan tenorea prestatzeko, Alfredo Kraus izan baitzen irabazlea.[2][6][11][12][13] Mercedes Llopartek ahots teknikako eskolak eman zizkion Renata Scottori, Milanen 1954 eta 1957 bitartean Ana María Iriarteri.[14][15][16] Anna Moffo, Elena Suliotis, Guljnara Kartewilischwili ere bere ikasleak izan ziren; 1963an Francisco Ortiz izan zen bere ikaslea Milanen, Llopart bizi zen hirian, eta Bernabé Martí, Montserrat Caballéren senarra, Milanen egon zenean ikaslea izan zela esan zuen.[6][17][18]

1970eko irailaren 2an hil zen Milanen.

Diskografia

  • La Boheme: Mi Chamano Mimi. The Edison Trials: Voice Audition Cylinders (1912-1913).[19]

Erreferentziak

  1. ↑ [Esteka hautsia]
  2. ↑ a b c «Llopart Mercedes» La voce antica.
  3. ↑ Mantilla, Jesús Ruiz. (7 de diciembre de 1998). Renata Scotto afirma que los cantantes son como los atletas. ISSN 1134-6582..
  4. ↑ Música y Teatros. 1de febrero de 1918, 13 or..
  5. ↑ Noticias de espectáculos. 2 de julio de 1911, 6 or..
  6. ↑ a b c d «Llopart, Mercedes» Operissimo.com.
  7. ↑ Mataró. 11 de marzo de 1913, 11 or..
  8. ↑ Copia archivada. .
  9. ↑ (Gaztelaniaz) Badenes Maso��, Gonzalo, Gonza��lez Mira, Pedro. (2005). Voces: (Ritmo, 1987-2000). Universitat de Vale��ncia ISBN 978-84-370-6255-6. PMC 433337660. (Noiz kontsultatua: 2022-06-20).
  10. ↑ (Ingelesez) ORLANDO ALVAREZ. (0000 uuuu). OPERA EN CHILE. AGUILAR. ISBN 978-956-9587-01-6. PMC 1103285684. (Noiz kontsultatua: 2022-06-20).
  11. ↑ «Cossotto, Fiorenza» BiblioLMC.
  12. ↑ «Biografía» Fundación Alfredo Kraus.
  13. ↑ Vallejo Ugarte, Asier. «Dos años sin Alfredo Kraus» Filomusica.
  14. ↑ Carrasco, Marta. (11 de marzo de 2002). ««La palabra «retirada» no existe en mi vida ni en mi vocabulario»» ABC (periódico).
  15. ↑ Mallofré, Albert. «Edición del lunes, 18 enero 1993, página 29 - Hemeroteca - Lavanguardia.es» La Vanguardia (Hemeroteca).
  16. ↑ «Fundacion Ana Maria Iriarte» Fundacion Ana María Iriarte.
  17. ↑ La Vanguardia Digital (Hemeroteca). (4 de enero de 1974). «Francisco Ortíz, una prometedora carrera operística» hemeroteca.lavanguardia.com.
  18. ↑ Castro, Antón. (18 de diciembre de 2019). «Bernabé Martí: "Montserrat Caballé me hizo la vida fácil y he sido un hombre feliz"» Heraldo de Aragón.
  19. ↑ «Various - The Edison Trials: Voice Audition Cylinders of 1912-1913» Discogs.

Kanpo estekak