Juana Larrauri de Abrami, Juanita Larrauri bezala ezagunagoa (Buenos Aires, 1910eko martxoaren 12a - ibidem, 1990eko otsailaren 21a), politikari peronista eta Argentinako tango abeslaria izan zen. Bi aldiz aukeratu zuten senatari nazional, eta, azken agintaldian, estatu kolpe batek eraitsi zuen. Juanita Larraurik interpretatutako abestien artean Mamá... ¡yo quiero un novio! eta Evita capitana.
Biografia
Buenos Aires hiriko Floresta auzoan jaio zen, 1910eko martxoaren 12an. Tango abeslari gisa 1931n egin zuen debuta. 1940ko hamarkadan peronismoa sortu zenean, bere ibilbide artistikoa atzeratu zuen, jarduera politikoaren mesedetan. 1949an, Francisco Rotundo pianista eta orkestra zuzendariarekin ezkondu zen. Buenos Airesen hil zen, 1990eko otsailaren 21ean, 79 urte zituela.
Karrera artistikoa
1931n hasi zen, LR3 Radio Nacionalen abestuz (gerora Radio Belgrano izenez berrizendatua). Orduz geroztik, irrati-aurkezpenak egiten hasi da. 1936an, Radio del Pueblo taldeko abeslari ospetsu bihurtu zen, eta Odeón zigilurako grabatu zuen lehen diskoa, Juan Canaro eta Luis Rubisteinen Castigo tangoa interpretatuz, eta Juan Canaro eta Jesús Fernández Blancoren Sueño fue balsa.[1]
Bere ibilbide artistikoa geldialdi batera iritsi zen peronismoa boterera iristean, 1940ko hamarkadan, baina hala ere, 1952an Rodolfo Sciamarellaren Evita capitana abestiaren interpretea izan zenean nabarmendu zen. 1972an, Canto para mi pueblo izeneko albuma grabatu zuen, bere arrakasta gehienak biltzen dituena.
La piba de mano a mano tangoaren egilea da, Titi Rossirekin batera.[1]
Jarduera politikoa
1943-1945 bitartean peronismoa sortu eta Juan D. Peronek 1946ko hauteskunde presidentzialetan, Larraurik justiziari atxiki zitzaion eta bere ahaleginak jarduera politikora bideratu zituen, Eva Peron buru zutela, emakumeen botoaren legearen zigorra bultzatu zuten emakumeen taldea osatuz, azkenean 1947an 13.010 lege bidez onartu zena.
Geroago, Emakumeen Alderdi Peronistaren gidaritza nazionaleko kide izan zen, Eva Peron buru zela Entre Ríosen, Agueda Barro, Dora Gaeta, Maria Rosa Calviño, Amparo Perez eta Delia Parodirekin batera.[2]
1951ko hauteskundeetan, Larrauri senatari nazional izendatu zuten Entre Rios probintzian, Argentinako Nazioaren Kongresuan sartu zen lehen senatari taldean.[3] Hiru urteko agintaldia izan zuen (1952-1955), Argentinako 1949ko Konstituzio erreforma indarrean sartu zelako. Erreforma horren arabera, senatariek sei urte irauten zuten, eta berriz hauta zitezkeen; baina Goi Ganbera hiru urtean behin erdi berrituko zen, eta zozketa baten bidez erabakiko zen nork amaitu behar zuen agintaldia lehen hirurtekoan.[4]
1951n, "Evita Capitana" kantua ere abestu zuen, peronisten emakumezkoen ereserkitzat hartua izan zena. Abestia jatorriz A.P.O.-ko Orkestraren laguntzarekin grabatu zen., Domingo Marafiottik zuzendua, eta Elkartearen Abesbatza, Hector Artolak zuzendua. 1952an, 14.124 Legearen bidez sortutako Eva Peronen Monumenturako Batzordeko presidente izendatu zuten.
Hiru urtez senatari kargua izan ondoren, Larrauri berriro hautatu zuten eta 1955eko apirilean bere bigarren agintaldia hartu zuen, baina 1955eko irailaren 16ko Estatu kolpeak ordezkari demokratiko guztiekin batera eraitsi zuen eta Pedro Eugenio Aranbururen de facto gobernuak espetxeratu zuen.[5][4]
Peronismoaren proskripzio aldian, 1955 eta 1972 artean, "Erresistentzia Peronista" bezala ezagutzen den mugimenduaren emakumezko adarraren buruzagi nagusietako bat bihurtu zen.[6] Alderdi Justizialista 1972an berriro legeztatu zutenean, bertako Kontseilu Gorena osatu zuen, mugimenduaren Adar Femeninoaren ordezkari gisa. Bertan, Jorge Daniel Paladinoren gidaritzaren kontrako jarrera hartu zuen. 1972an, Juan D.-rekin batera joan zen ordezkaritza osatu zuen. Peron Argentinara itzultzen.[7]
Bibliografia historiko ezberdinetan, 1973an Juanita senatari nazional izendatu zutela esaten da. Hala ere, beste iturri batzuen arabera, hori ez zen horrela izan, datu hori ez baitago Nazioko Senatuaren matrikula-liburuan, 1952 eta 1955eko agintaldietan ez bezala.[4][7][8]
Diskografia
- Canto para mi pueblo, 1972.
Erreferentziak
Kanpo estekak
