Gregorio García de la Cuesta
Irudi gehiago
Captain General of Mallorca (en) 1811ko urtarrilaren 26a - 1811ko azaroaren 26a ← Galceran de Vilalba-Meca i de Llorac (en) - Galceran de Vilalba-Meca i de Llorac (en) → President of the Council of Castile (en) 1798ko urria - 1801eko apirila ← Jose Ezpeleta - José Eustaquio Moreno Aguilar (en) → Captain General of Mallorca (en) 1798ko apirilaren 2a - 1798ko urria ← Antonio Cornel Ferraz Doz y Ferraz - Bernardo de Troncoso y Martínez del Rincón (en) →
Bizitza
Jaiotza	La Lastra (en) , 1741eko maiatzaren 9a
Herrialdea	Espainia
Heriotza	Palma Mallorcakoa, 1811ko azaroaren 26a (70 urte)
Heriotza modua	: eritasuna
Hezkuntza
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	ofizierra eta militarra
Zerbitzu militarra
Gradua	Kapitain nagusi
Parte hartutako gatazkak	Iberiar Penintsulako Gerra Napoleondar Gerrak Battle of Medellín (en)

Gregorio García de la Cuesta y Fernández de Celis (1741eko maiatzaren 9a, La Lastra, Tudanca, Kantabria – 1811ko azaroaren 26a, Palma Mallorcakoa) Espainiako Independentzia Gerran parte hartu zuen jeneral espainiarra izan zen.

Gregorio García de la Cuesta La Lastran jaio zen, Kantabrian, 1741eko maiatzaren 9an, behe mailako nobleziako kide zen sendi batean.

1758an, Armadan sartu zen, Errege Guardiaren errejimenduan. Arrakasta izan zuen Lehen Koalizioaren garaian eta, 1793ko azaroaren 26an Saint-Féréolen erakutsitako kemenagatik mariskal egin zuten. 1793ko abenduaren 20an, frantsesak bidali zituen Saint-Elme, Port-Vendres eta Colliouretik, baina ika-mika politiko ugari zegoen une hartan eta garaipen berri haiek ez zioten beste maila igoera baterako balio izan.

Ez zen pertsonaia estimatua izan tropen artean eta askotan izan zituen aurkariak bere erabakietan. Horrela deskribatu zuen Londonderryko markesak:

Badirudi García de la Cuestak ez zuela izaera erraza eta ez zutela gehiegi baloratzen, baina, azkenean, garaipenak izan zituen. Ez zen estratega militar handi bat, baina, indarrak nabarmen ahulagoak izan bazituen ere, tinko eutsi zion herriaren defentsari.

Hemen bere hitzak:

1807an, Espainia asaldatuta zegoen erabat, Napoleonen tropak herrian sartu baitziren eta, 1808an, zabalduta zeuden herrian zehar. Maiatzaren 31n, jende andana -soldaduak ere baziren tartean- bildu zen Valladoliden Fernando VII.a erregearen alde eta erresistentzia antolatzea, armak hartzea eta buruzagi bat izendatzea eskatu zuen. Egoera horren aurrean, kapitain egin zuten eta Gaztelako lehendakari.

Herriaren eskariak eraginda eta frantsesak Burgosen zeudenez, García de la Cuestak berehala antolatu zuen haiei eutsiko zien armada. Ekainaren 4ko gauean izan zuten Burgosen Valladolideko altxamenduaren berri. Bessières mariskalak Frantzia eta Madrilen arteko komunikazioak hausteko arriskua ikusi zuen eta militarren bidea edo korreoa eten zitekeen aukerak izutu egin zuen. Ez zekien zenbaterainoko indarra zuen García de la Cuestak, baina mehatxu harri ekidin behar zitzaion ahalik eta azkarren. Merle eta Lasalle jeneralak desbideratu zituzten helburu horrekin eta, ekainaren 11n, Dueñasen bildu zituzten indarrak. Torquemadan borroka egin zuten eta Palentzian sartu ziren.

Bitartean, García de la Cuestak Gaztelako Armada deitu zitzaiona bildu zuen: 4.700 miliziano, 300 zaldun eta 4 kainoi. Frantsesek, berriz, Bessières jeneralaren gidaritzapean, Lasalle jeneralaren pean zegoen 9.000 gizonez osatutako destakamentu bat prestatu zuten, Valladolideko egoera egonkortzeko helburuz.

Ekainaren 12an, García de la Cuestaren tropak Cabezón de Pisuergan zabaldu ziren, zubia eta Burgoserako bide artean, zain zeuden frantses tropen aurrean. Bere gizonen animoak itsuturik, jeneralak zubia gurutzatu eta frantsesekin aurrez aurrekoa izatea erabaki zuen. Arerioen indarrak bikoitzak ziren eta Lasalleren ondo trebatutako zaldunek erraz zapaldu zituzten espainiar milizianoak, ondoren Valladolid aldera joango zirelarik.

Ez zegoen agintari politiko edo militarrik eta espainiarrek ezin zituzten indarrak koordinatu. Cabezón de Pisuergako hondamendiaren ondoren, García de la Cuesta Gaztela mendebaldera erretiratu zen eta León, Zamora edo Asturiastik zetozen tropak biltzea lortu zuen. Galiziako armada ere bildu zitzaien, Blake buru.

Berriro izan zen zuhurtzia falta eta Valladolid aldera joan ziren, frantsesen kontraerasoa eraginez. Erabakiak hartzeko orduan zatituta, antolaketa arazoak nabarmendu ziren eta, 1808ko uztailaren 14an, bi jeneralak erori ziren Medina de Riosecon, García de la Cuesta tropak zabaltzera ere iritsi gabe.

Sevillako Juntarekin harremanetan jarri ondoren, García de la Cuesta promozionatu egin zuten espainiar armadaren komandante lanetan, baina ez zen denbora asko pasa intriga politikoak medio, kargutik kendu eta atxilotu zuten arte.

Somosierrako porrotaren ondorioz, Madril galdu eta gero, Espainiaren egoera gero eta okerragoa zen eta García de la Cuestari tokatu zitzaion Extremadurako armada berregin eta hegoaldeko muga defendatzea. Garaiko zuhurtzia militarrari aurre eginez, nahikoa indar biltzea lortu zuen bezain pronto eraso zuen eta, azkenean, lortu zuen garaipena. 1809ko urtarrila eta otsailean, Badajoz osoa kendu zioten frantsesei.

Garaiko burokraziaren inefikaziaren adibide, García de la Cuestaren jan eta errefortzu eskariei uko egin zien herriko aginteek onespena eman arte. Udaberrian, frantsesen erasoak aurreko urteko garaipena ezerezean utzi zuen eta, martxoaren 26an, García de la Cuesta zauritu zuten, bere armada Medellíngo guduan garaitu zutelarik.

García de la Cuestak Wellingtonen britainiar tropekin egin zuen bat, baina harreman zailak ziren aliatuen artean. Talaverako gudua prestatu zuten eta garaipen itzela lortu zuten. Haren ondorioz, Wellesleyk Wellington bizkonde eta Talavera de la Reinako bizkonde tituluak jaso zituen eta, García de la Cuestak, berriz, Karlos III.aren Gurutze Handia jasoko zuen Defentsa Juntaren eskutik.

Hala ere, berehala etorriko ziren garai beltzak tropa espainiarrentzat eta ez zen atseden hartzeko betarik izango.

1810eko abenduan, García de la Cuestak dimititu egin zuen. 69 urte zituen eta Mallorcako uhartera erretiratu zen, hurrengo urtean hilko zelarik. Palma Mallorcakoan ehortzi zuten gorpua eta horrelaxe dio epitafioak: