Françoise Mézières (Hanoi, 1909ko ekainaren 18a – Noisy-sur-École, 1991ko urriaren 17a) frantziar fisioterapeuta izan zen. Muskulu-katearen kontzeptua eta Mézières metodoa asmatu zituen.
Bizitza
Aita autoritario batek etxetik kanporatu zuen 16 urte zituela. Neskatoak bakarrik arduratu behar izan zuen bere buruaz. Lan txiki askorekin batera, zaldiz ibiltzen eta eskrima egiten hasi zen arrakastaz. Egiazko autodidakta, ia kasualitatez egin zituen fisioterapia ikasketak, gauez lan eginez, ikasketak ordaintzeko.
Bigarren Mundu Gerraren eta haren ondorengo poliomielitis epidemiaren ondorioz, bere lanbidea sortu zen. Jatorrizko kinesiterapia honen oinarria da giharretako indarra berreskuratzea, zauritu handiek eta paralizatuek ez baitzuten beste aukerarik uzten.
Ondoren, aukera terapeutiko hori dogma bihurtu zen, pentsamendu bakar. Min guztiak, disfuntzio guztiak indar-falta hipotetiko bati egozten zitzaizkion, deformazio guztiak larritasun negargarriari aurre egiteko ezintasun gertagaitz batek eragiten zituen. Tratamenduak giharrak indartzea besterik ez ziren, behin eta berriz. Eskolen arteko desadostasunak xehetasunetara mugatzen ziren, muskulazioaren eta indarra irabaztearen gai etengabe berraztertuaren inguruko aldaeretara. Askoz geroago, posturologo eta dantzari askok lurreko erakarpenaren indarra erabiltzea bultzatu zuten; ez aurka eginez edo erresistituz, baizik eta energia hori lurrean atzemanez, gero indar hori mugimendua egiteko erabiltzeko.
Françoise Mézièresek Parisko Cujas kaleko Ortopedia eta Masaje Eskola Frantsesean ikasi zuen, Boris Doltoren zuzendaritzapean. Bere estatu-diploma Parisko ebakuazioaren bezperan lortu zuen, tropa alemaniarren aurrerapenaren aurrean. Bertan, garai hartako teknikak ikasi zituen, batez ere “gimnasia zuzentzailea”, zeina giharrak indartzean oinarritzen baita.
Metodo baten sorrera
Gerraren biharamunean, Cujas kaleko eskolak bere arrastoa berraurkitu zuen, eta irakastera etortzeko eskatu zion. 1947ko udaberrian, opuskulo bat idazten amaitu zuen, hots, garai hartako gimnastika medikoaren konpilazio moduko bat, eta gerora bere “princeps behaketa” deitu zuena egin zuen.[1]
Lanak
Mézièresek hiru opuskulu eta artikulu batzuk baino ez zituen idatzi. Denak agortuta daude, eta haien legatu-hartzaile unibertsalak ez ditu berrargitararazi. Liburu bakar batek kontatzen du bere bizitza eta lana.[2]
- Liburuak
- La gymnastique statique, Paris, Vuibert, 1947.
- L’Homéopathie française, Ed. G. Doin, avril 1972, 4 zk., 195 or.
- Révolution en gymnastique orthopédique, Amédée Legrand et compagnie, 1949.
- Originalité de la Méthode Mézières, Maloine, 1984 (95) 15-16.
Artikuluak
- «Le réflexe antalgique a priori» in Cahiers de la méthode naturelle 1970, 15-25 or.
- «Méthodes orthopédiques et kinésithérapiques et fonction du sympathique» in Cahiers de la méthode naturelle 1971, 18-28 or., eta komunikazio-lan bera, Journées de travail post-universitaire du CHFeko jardunaldietan aurkeztua (1971eko urria)
Bibliografia
- Michaël Nisand, Sylvie Geismar, La méthode Mézières, un concept révolutionnaire, Ed. J.Lyon, (2005eko iraila)
Erreferentziak
- ↑ Françoise Mézières, La gymnastique statique, Paris, Vuibert, 1947 ; introuvable
- ↑ Michaël Nisand, Sylvie Geismar, La méthode Mézières, un concept révolutionnaire, Ed. J.Lyon, 286p. (septembre 2005)
Kanpo estekak
