Encarna Abad
Bizitza
Jaiotza	1927 (96/97 urte)
Herrialdea	Espainia
Hezkuntza
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	antzerki aktorea eta aktorea
Genero artistikoa	antzerkia

Encarna Abad, hasieran Encarnita Abad (1927) aktore espainiarra da, betez ere antzerkian aritua.

Pérez de León eta Tablilla Aktoreen Eskolan ikasi zuen. Bere ibilbide profesionala ia osorik antzerkian egin zuen, ia beti lan komikoetan. 1930eko hamarkadan hasi zuen antzerki-karrera, artean txikia zela.^[1][2] Espainiako Gerra Zibilaren ondoren hasi zen lanean, eta antzerki musikalaren esparruan egin zuen. Mariano Madrid-en konpainian sartu zen, eta harekin parte hartu zuen, paper komikoetan, Pablo Lunaren^[3] Molinos de viento (1943) zarzuelaren muntaietan eta batzuetan, hala nola, Luna de miel en El Cairo (1944), Zorirekin La blanca doble (1947, Santos y Codeso, El oso y el madroño (1949) eta S.M. la mujer (1951), azken hirurak Jacinto Guerrero maisuarenak.^[4][5]

1950eko hamarkadaren hasieran, vedette komiko gisa jarraitu zuen, hainbat lanetan: Día y noche de Madrid (1952), Torre de arena (1956) eta El visón de Lulú (1959), Eugenia Rocarekin, nahiz eta sainetearen generoan ere labn egin zuen: Cuidado con Paca (1951) eta El niño de las coles (1951), biak José de Luciorenak.^[6][7][8]

60ko hamarkadaren hasieratik, Encarnitaren izen artistikoa Encarnaren izen artistikoarekin aldatu zuen, eta, azkenean, musika-generoa utzi eta komediari ekin zion, horretarako bereziki prestatua baitzegoen. Halaxe aipa daitezke La malcasada (1962), Lope de Vegarena, Un 30 de febrero (1963), Alfonso Paso, La Gobernadora (1964), Pedro Porcel eta Francisco Piquer eta Un sereno bajo la cama (1970), Carmen Maura lagun zuela.^[9][10]

Beste film batzuk Canción de arrabal edo La cumparsita (1961) eta Abuelita Charlestón (1962) dira.

1972an, Tirso de Molina konpainiako aktoreekin batera, Alemaniako Errepublika Federalera joan zen, Miguel Mihura Ninette y el señor de Murcia lana emigrante espainiarren aurrean aurkezteko.^[11] Handik itzultzean, bere errepertorioa zabaltzen jarraitu zuen dozenaka lanekin, horietako asko Gustavo Pérez Puig-en zuzendaritzapean, eta horien artean aipa daitezke: Jean Anouilhen Los animales rojos (1973), Pedro Muñoz Secarena La venganza de Don Mendo (1977), Enrique Jardiel Poncelaren Angelina o el honor de un brigadier (1979), Jean de Letrazen Una noche en su casa ... señora (1979), Miguel Mihuraren Un caso de una mujer asesinadita (1982), Jardielen Un marido de ida y vuelta (1985), Guillen Castroren Las mocedades del Cid (1990), Pedro Salinasen Judith y el tirano (1992), Jacinto Benaventeren Los intereses creados (1992), Juan José Alonso Millánen El cianuro ... solo o con leche? (1993), José Zorrillaren Don Juan Tenorio (1993), Alejandro Casonaren^[12] El caballero de las espuelas de oro (1994), eta Javier García Mauriñoren Picospardo's (1995), Mara Recateroren zuzendaritzapean, aipatutako azken hirurak Español Antzokian.^[13][14][15]

Era berean, 1960ko hamarkadaren erdialdeaz geroztik ohiko aurpegia izan zen telebistan, eta telebistaz emandako zenbait antzerkitan parte hartu zuen, Estudio 1 saioan esaterako.

1990eko hamarkadaren amaieran erretiratu zen.