Angiografia irudi bidezko diagnostikoan erabiltzen den metodoa da, odolak bihotzean eta odol-hodi nagusietan zehar duen ibilbidea erakusten duena. Kontrasteko material bat injektatzen da odol-hodietan, eta horri esker odol-zirkulazioa ikusgai bihurtzen da X izpien bidez.^[1] Egas Moniz portugaldar neurologoak 1927an teknika garatu zuen eta horri esker 1949an Medikuntzako Nobel Saria eskuratu zuen.

Angiografia hitzak termino generikoa da; beraz, alderdi teknikoetarako, azterketa motaren eta aztertuko den organoaren arabera banatu behar da:

• Arteriografia. Utzi ikusten odol-hodien anomaliak. Mota honetako ikerketa bat fluoreszeina duen angiografia da, fluoreszeina kontrastatzeko erabiltzen duen teknika.
• Angiokardiografia. Medikuari bihotzeko arterien egoera klinikoa egiaztatzeko aukera ematen dion azterketa.
• Angioneumografia. Biriketako zainetan eta arterietan asaldatutako egoerak detektatzeko.
• Koronariografia. Miokardioa elikatzen duten hodiak aztertzea (muskulu kardiakoa), erradiologia konbentzionalaren bidez ikusten ez direnak.
• Linfografia. Hodi linfatikoen egoera ikusteko azterketa.
• Venografia. Zainetako zirkulazioaren ibilbidea aztertzeko aukera ematen du.

Artikulu hau medikuntzari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.