La moaba lingvo estas formortinta kanaana lingvo, antaŭe parolata en Moabo (la hodiaŭa centra-okcidenta Jordanio) dum la frua 1-a jarmilo a.k.e.. Ĝi estis skribata per varianto de la fenica alfabeto.[1]
La plejparto de scio pri la moaba venas de la Meŝa-steleo, kiu estas la sola konata vasta teksto en la lingvo.[1] Krome estas la tri-linia Skribaĵo de El-Kerak kaj kelkaj insignoj. La ĉefaj kvalitoj, kiuj distingas la moaban de aliaj kanaanaj lingvoj kiel la hebrea, estas: pluralo -în anstataŭ -îm (ekz. mlkn "reĝoj" por la hebrea məlākîm), kiel en la aramea kaj araba; retenado de la virina fino -at, kiun la hebrea reduktas al -āh (ekz. qiryat, "urbo" anstataŭ la hebrea qiryāh) sed retenas en la konstru-stata nominala formo (ekz. qiryát yisrael "urbo de Israelo"); kaj retenado de verba formo kun enfiksita -t-, ankaŭ trovata en la araba kaj akada (w-'ltḥm "mi komencis batali", el la radiko lḥm).
Ekzemplo
El la Meŝa-steleo:
| Moabaj literoj
|
Hebreaj literoj
|
Esperanto
|
| 𐤏𐤌𐤓𐤉 𐤟 𐤌𐤋𐤊 𐤟 𐤉𐤔𐤓𐤀𐤋 𐤟 𐤅𐤉𐤏𐤍𐤅 𐤟 𐤀𐤕 𐤟 𐤌𐤀𐤁 𐤟 𐤉𐤌𐤍 𐤟 𐤓𐤁𐤍 𐤟 𐤊𐤉 𐤟 𐤉𐤀𐤍𐤐 𐤟 𐤊𐤌𐤔 𐤟 𐤁𐤀𐤓 𐤑𐤄
|
עמרי 𐤟 מלכ 𐤟 ישראל 𐤟 ויענו 𐤟 את 𐤟 מאב 𐤟 ימן 𐤟 רבן 𐤟 כי 𐤟 יאנפ 𐤟 כמש 𐤟 בארצה
|
Omri [estis] reĝo de Izraelujo kaj afliktis Moabon multajn tagojn, ĉar Kemoŝ koleris kontraŭ sia lando.
|
Referencoj
