Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|7|01|2025}}

Φρανσουά Λενορμάν
Όνομα στη μητρική γλώσσα	François Lenormant (Γαλλικά)
Γέννηση	17  Ιανουαρίου 1837[1][2][3] Παρίσι
Θάνατος	9  Δεκεμβρίου 1883[3] Παρίσι
Υπηκοότητα	Γαλλία
Σπουδές	École nationale des langues orientales vivantes και Νομική Σχολή Παρισιού
Γονείς	Σαρλ Λενορμάν και Amélie Lenormant
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέας	αρχαιολογία, oriental studies και Ελληνιστική περίοδος
Ιδιότητα	ανθρωπολόγος, αρχαιολόγος, ιστορικός της τέχνης, ιστορικός, ασσυριολόγος, βιβλιοθηκονόμος, νομισματολόγος, συγγραφέας και ανατολιστής
Ακαδημαϊκός τίτλος	law degree in France
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Φρανσουά Λενορμάν (γαλλ. François Lenormant, 1837-1883) υπήρξε Γάλλος ιστορικός και αρχαιολόγος και κύριος εκπρόσωπος της ασσυριολογίας στη Γαλλία.

Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1837 στο Παρίσι. Πατέρας του ήταν ο Σαρλ Λενορμάν. Από νέος ασχολήθηκε με την αρχαιολογία και δημοσίευσε σημαντικά έργα για τα νομίσματα των Πτολεμαίων και για την προέλευση των σιναϊτικών επιγραφών. Περιόδευσε την Ελλάδα το 1860 και μελέτησε τα ερείπια της αρχαίας Ελευσίνας. Επέστρεψε στη Γαλλία και υπηρέτησε υποβιβλιοθηκάριος της Ακαδημίας των Επιγραφών και των Καλών Γραμμάτων. Διορίστηκε καθηγητής αρχαιολογίας στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας το 1874.

Μια οδός η οποία ξεκινά απ' το Μεταξουργείο, περνά απ' τον Κολωνό και καταλήγει στην Κολοκυνθού φέρει τ' όνομά του όμως η ονομασία καθιερώθηκε με άλλο τονισμό(Οδός Λένορμαν).

Απεβίωσε στις 10 Δεκεμβρίου 1883 στη γενέτειρά του.

• Recherches archéologiques à Éleusis (1862)
• La révolution de la Grèce (1862)
• Essai sur l'organisation politique et économique de la monnaie dans l'antiquité (1863)
• Monographie de la voie sacrée éleusinienne (1864)
• Chefs d'oeuvre de l'art antique" (1867-1869, 3 Bde.)
• Les tableaux du musée de Naples" (1868)

Seine späteren Arbeiten beziehen sich meist auf die Urgeschichte der orientalischen Völker, so das von der Akademie preisgekrönte Manuel d'histoire ancienne de l'Orient (1868-69, 3 Bde. mit Atlas; 9. Aufl. 1881; fortgesetzt von Babelon, Bd. 4-6, 1885-88; deutsch bearbeitet von M. Busch, 2. Aufl., Leipz. 1871-72, 3 Bde.); ferner:

• Lettres assyriologiques (1871-1879, 5 Bde.)
• Essai sur la propagation de l'alphabet phénicien dans l'ancien monde (2. Aufl. 1875, 2 Bde.)
• Le déluge et l'épopée babylonienne (1873)
• Les premières civilisations (1874, 2 Bde.; deutsch, Jena 1875, 2 Bde.)
• Les sciences occultes en Asie (1874-75, 2 Bde.; deutsch, Jena 1878)
• Études accadiennes (Par. 1872-80)
• Les principes de comparaison de l'Accadien et des languestouraniennes (1876)
• Étude sur quelques parties des syllabaires cunéiformes (1876)
• Les syllabaires cunéiformes (1877)
• La monnaie dans l'antiquité (1878-79, 3 Bde.)
• Les origines de l'histoire d'après la Bible (1880-84, 3 Bde.)
• La grande Grèce (1881-84, 3 Bde.)
• A travers l'Apulie et la Lucanie, Reiseskizzen (1883, 2 Bde.)
• Monnaies et médailles (1883)
• sowie zahlreiche Aufsätze, zumeist aus dem Gebiet der Assyriologie, in Zeitschriften, z. B. über die Götter Babyloniens und Assyriens (in der "Revue de France" 1877), u. a.