Φρίντριχ Άλφρεντ Κρουπ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Friedrich Alfred Krupp (Γερμανικά)
Γέννηση	17  Φεβρουαρίου 1854[1][2][3] Έσσεν
Θάνατος	22  Νοεμβρίου 1902[1][2] ή 22  Δεκεμβρίου 1902[4] Έσσεν
Τόπος ταφής	Friedhof Bredeney
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Πρωσίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γερμανικά[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	καινοτόμος επιχειρηματίας πολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Ελεύθερο Συντηρητικό Κόμμα
Οικογένεια
Σύζυγος	Margarethe Krupp
Τέκνα	Μπάρμπαρα Κρουπ Μπέρθα Κρουπ
Γονείς	Άλφρεντ Κρουπ και Bertha Eichhoff[5]
Οικογένεια	Krupp
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος του Ράιχσταγκ της Γερμανικής Αυτοκρατορίας μέλος της Βουλής των Κυρίων της Πρωσίας
Βραβεύσεις	Χρυσό μετάλλιο Μπέσεμερ
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Φρίντριχ Άλφρεντ Κρουπ (γερμανικά: Friedrich Alfred Krupp) (17 Φεβρουαρίου 1854 – 22 Νοεμβρίου 1902) ήταν Γερμανός επιχειρηματίας κατασκευαστικής χάλυβα και επικεφαλής της εταιρείας Krupp. Ήταν γιος του Άλφρεντ Κρουπ και κληρονόμησε την οικογενειακή επιχείρηση όταν ο πατέρας του πέθανε το 1887. Ενώ ο πατέρας του προμήθευε σε μεγάλο βαθμό σίδηρο και χάλυβα, ο Φρίντριχ μετέφερε την παραγωγή της εταιρείας του πίσω στην κατασκευή όπλων. Ο Φρίντριχ επέκτεινε πολύ την Krupp και εξαγόρασε την Germaniawerft το 1896, γεγονός που του έδωσε τον έλεγχο της κατασκευής πολεμικών πλοίων στη Γερμανία. Επόπτευσε την ανάπτυξη του χάλυβα νικελίου, των U-boat, του κινητήρα ντίζελ και πολλών άλλων. Πέθανε, πιθανώς από αυτοκτονία, το 1902, αφού κατηγορήθηκε για ομοφυλοφιλία. Η κόρη του, Μπέρτα, κληρονόμησε την εταιρεία.

Ο Κρουπ γεννήθηκε στο Έσσεν της Γερμανίας. Ο πατέρας του ήταν ο Άλφρεντ Κρουπ, ο οποίος μετέτρεψε τα μικρά τοπικά σιδηρουργεία της Krupp σε μια από τις πιο ισχυρές εταιρείες στον κόσμο. Μεγαλωμένος στην ανθυγιεινή ατμόσφαιρα του Ρουρ, υπέφερε από άσθμα και ενδιαφερόταν περισσότερο για τις φυσικές επιστήμες παρά για τις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα ο πατέρας του να σκέφτεται ακόμη και να μεταβιβάσει την εταιρεία σε έναν από τους ανιψιούς του.^[6]

Ωστόσο, το 1887, ο Φρίντριχ ανέλαβε την ηγεσία της εταιρείας του αποθανόντα πατέρα του. Παντρεύτηκε τη βαρόνη Μάργαρετ φον Έντε (1854-1931). Μαζί έκαναν δύο κόρες: την Μπέρτα και τη Μπάρμπαρα (παντρεμένη με τον Τίλο φον Βιλμόφσκι).

Ενώ ο πατέρας του προμήθευε σε μεγάλο βαθμό σίδηρο και χάλυβα για σιδηροδρόμους στην Αμερική,^[7] με την άνοδο της Carnegie Steel, ο Φρίντριχ επανέστρεψε την παραγωγή της εταιρείας του στην κατασκευή όπλων. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, επέκτεινε σημαντικά την Krupp, εξαγοράζοντας τη Germaniawerft το 1896, η οποία του έδωσε τον έλεγχο της κατασκευής πολεμικών πλοίων στη Γερμανία. Επόπτευσε την ανάπτυξη του χάλυβα νικελίου, των U-boat, του κινητήρα ντίζελ και πολλών άλλων.

Ο Κρουπ αύξησε και διαφοροποίησε την παραγωγή των Krupp Works, την οποία επέκτεινε με την ενσωμάτωση άλλων επιχειρήσεων. Ως μέλος της Βουλής των Λόρδων της Πρωσίας και του Συμβουλίου της Επικρατείας, υπηρέτησε επίσης στο Ράιχσταγκ της Γερμανίας από το 1893 έως το 1898.

Για τέσσερα χρόνια, ξεκινώντας από το 1898, ο Κρουπ περνούσε αρκετούς μήνες το χρόνο στο ιταλικό νησί Κάπρι, όπου έμενε στο ξενοδοχείο Quisisana.^[8] Εκεί διατηρούσε δύο γιοτ, τη Μάγια και τον Πουριτάνο. Το χόμπι του ήταν η ωκεανογραφία. Εκεί συνάντησε τον Άντον Ντορν και τον Ιγκνάτσιο Τσέριο.

Το 1902 πέθανε, φαινομενικά από αυτοκτονία. Η κόρη του, Μπέρθα, κληρονόμησε την εταιρεία και λίγο αργότερα παντρεύτηκε τον Γκούσταφ Κρουπ φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ, τον εγγονό του Χένρι Μπόλεν.

Στη δεκαετία του 1890, ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Bristol στο Βερολίνο ανακάλυψε ότι ο Κρουπ συναντούσε νεαρούς Ιταλούς εραστές και η ομοφυλοφιλία στη Γερμανία ήταν ποινικοποιημένη, αλλά ο σύμμαχος του Κρουπ, Γουλιέλμος Β΄ απέτρεψε οποιαδήποτε ανάπτυξη αντιπαράθεσης στη Γερμανία.^[6] Ωστόσο, δεν είχε καμία επιρροή στα γεγονότα στην Ιταλία.

Στις 15 Νοεμβρίου 1902, το σοσιαλδημοκρατικό περιοδικό Vorwärts ισχυρίστηκε ότι ο Κρουπ ήταν ομοφυλόφιλος,^[9] ότι είχε αρκετούς δεσμούς με αγόρια και άντρες στο Κάπρι και ότι η πιο στενή του σχέση ήταν με τον Αντόλφο Σχιάνο, έναν 18χρονο κουρέα και ερασιτέχνη μουσικό.^[8] Αυτή η αναφορά εμφανίστηκε στον γερμανικό Τύπο μήνες αφότου δημοσιεύτηκαν σε τοπικές και ναπολιτάνικες εφημερίδες ιστορίες ομοφυλοφιλικών οργίων, ενός ξένου επιχειρηματία που δεν κατονομάζεται, ζητώντας να διερευνηθεί το ζήτημα. Οι ντόπιοι του Κάπρι γνώριζαν τις ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες του Κρουπ, αλλά όσοι είχαν θέσεις εξουσίας έκαναν τα στραβά μάτια, συμπεριλαμβανομένου του ιδιοκτήτη του Quisisana, ο οποίος είχε επιρροή σε ένα τοπικό πολιτικό κόμμα, στο οποίο ο Κρουπ συνεισέφερε κεφάλαια. Η ναπολιτάνικη εφημερίδα Il Mattino ήταν η πρώτη που δημοσίευσε άρθρο πάνω στο ζήτημα, ενώ απέκρυψε το όνομα του Κρουπ. Η πηγή της εφημερίδας στο Κάπρι ήταν ένας δάσκαλος που είχε αγανακτήσει με την επιλογή του Κρουπ για έναν διαφορετικό καθηγητή ιταλικής γλώσσας. Αυτός ο δάσκαλος είχε επίσης δεχτεί έντονη κριτική από το ίδιο πολιτικό κόμμα που λάμβανε την υποστήριξη και οικονομική ενίσχυση του Κρουπ, με αποτέλεσμα ο δάσκαλος να υποστηρίξει το αντίπαλο πολιτικό κόμμα.^[10]

Ο Κρουπ επέστρεψε στη Γερμανία, περιμένοντας ότι θα ξεχαστεί το σκάνδαλο. Αντίθετα, οι ιταλικές εφημερίδες συνέχισαν να αναφέρουν έναν πλούσιο ξένο καπιταλιστή ως το κέντρο της ομοφυλοφιλικής δραστηριότητας. Η πρώτη αναφορά στη Γερμανία εμφανίστηκε στην καθολική εφημερίδα Augsburger Postzeitung [de] τον Αύγουστο του 1902. Παρέθεσε αναφορές σε δύο ιταλικές εφημερίδες και όπως αυτές, περιέγραψε αλλά δεν κατονόμασε τον βιομήχανο.^[10]

Τον Οκτώβριο του 1902, η σύζυγος του Κρουπ, Μάργκαρετ φον Έντε έλαβε ανώνυμες επιστολές και, σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, διακυβευτικές φωτογραφίες από τα όργια του συζύγου της. Ζήτησε από τον Γουλιέλμο Β΄, έναν οικογενειακό φίλο του Κρουπ, να αναλάβει δράση κατά του συζύγου της. Ο Κάιζερ απάντησε κλείνοντάς την σε ένα φρενοκομείο.^[10]

Στη συνέχεια, η εφημερίδα Vorwärts δημοσίευσε το άρθρο της με τίτλο «Ο Κρουπ στο Κάπρι», αναφέροντας: «Εάν ο Κρουπ συνεχίσει να ζει στη Γερμανία, θα υπόκειται σε κυρώσεις σύμφωνα με την παράγραφο 175 του Κώδικα. Όταν ορισμένες παράνομες πρακτικές οδηγούν σε δημόσιο σκάνδαλο, η αστυνομία έχει καθήκον να προωθήσει νομικές ενέργειες».^[10] Σύμφωνα με την παράγραφο 175, οι ομοφυλοφιλικές πράξεις τιμωρούνταν με χρόνια σκληρής εργασίας.^[10]

Ο Κρουπ μήνυσε την εφημερίδα και ζήτησε βοήθεια από τους συμμάχους του στην κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου του Γουλιέλμου Β΄. Αντίγραφα της Vorwärts κατασχέθηκαν και καταστράφηκαν, ακόμη και στα σπίτια των συνδρομητών. Φαινόταν ότι ο Κρουπ είχε αποφασίσει να καταπολεμήσει το φαινόμενο. Ωστόσο, είχε εξαντληθεί ως τότε ψυχολογικά, ίσως λόγω της υποψίας ότι αυτή τη φορά το σκάνδαλο ήταν τόσο μεγάλο και βάσιμο που ακόμη και τα πλούτη του και οι φιλίες του δεν μπορούσαν να τον σώσουν αν γινόταν η δέουσα διαδικασία.^[10]

Μια εβδομάδα αφότου η Vorwärts δημοσίευσε τους ισχυρισμούς εναντίον του Κρουπ, στις 22 Νοεμβρίου 1902, ο Κρουπ πέθανε. Δεν είναι βέβαιο αν αυτοκτόνησε^[11] ή απεβίωσε από κάποια ασθένεια.^[12][13]

Σε μια ομιλία στην ταφή του Κρουπ, ο Γουλιέλμος Β΄ επιτέθηκε στους σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς, επιμένοντας ότι είχαν πει ψέματα για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Κρουπ.^[11] Οι κληρονόμοι του Κρουπ ξεκίνησαν αγωγή εναντίον της Vorwärts, αλλά σύντομα εγκατέλειψαν τη δράση.

• Aldrich, Robert, επιμ. (2002). Who's Who in Gay and Lesbian History from Antiquity to World War II. London: Routledge. ISBN 0-415-15983-0. 
• A. Sper, Capri und die Homosexuellen: Eine psychologische Studie, Orania Verlag, Βερολίνο sd ma 1903.
• Guido Podrecca, La tavola rotonda in Germania, Mantegazza, Ρώμη 1919, σελ. 102–109.
• Norman Douglas, Looking Back: An Autobiographical Excursion, Harcourt, Brace and Company, Νέα Υόρκη 1933. Κεφάλαιο για τον Dottor Salvatore Lo Bianco.
• Roger Peyrefitte, Les amours singulières, Παρίσι 1949; L' exilé de Capri, Flammarion, Παρίσι 1959.
• Edwin Cerio : Κάπρι. Ein kleines Welttheater im Mittelmeer, Μόναχο, 1954, σελίδες 135-143.
• Willi Boelcke, Krupp und die Hohenzollern in Dokumenten, 1850–1918, Athenaion, Φραγκφούρτη 1970, σελ. 158–162.
• William Manchester, The Arms of Krupp, 1587–1968, Little & Brown, Βοστώνη 1968.
• Humbert Kesel, Κάπρι. Βιογραφικό einer Insel. Prestel Verlag, Μόναχο 1971, σελ. 264–268,(ISBN 3-7913-0007-5).
• Angelo Cerino, I Krupp e la guerra come industria, Cremonese, Ρώμη 1974, σελ. 59–61.
• James Money, Κάπρι. La storia ei suoi protagonisti [1986], Rusconi, Μιλάνο 1993, σελ. 82–85, 91-96, 240-241.
• Carlo Knight, Krupp a Capri. Uno scandalo d'altri tempi (e uno dei nostri), Civita, Νάπολη 1989.
• Tito Fiorani, Le dimore del mito, La Conchiglia, Κάπρι 1996, σελ. 99–106.
• Carlo Knight: Die Capri-Utopie von Krupp - L'utopia caprese di Krupp. 2002, Κάπρι, La Conchiglia Edizioni Αρχειοθετήθηκε 2021-12-09 στο Wayback Machine..
• Enrico Oliari, L'omo delinquente. Scandali e delitti gay dall'Unità a Giolitti, Prospettiva editrice, Ρώμη 2006.
• Michael Epkenhans, Ralf Stremmel (Hrsg. ): Friedrich Alfred Krupp. Ein Unternehmer im Kaiserreich. Beck, Μόναχο 2010, (ISBN 978-3-406-60670-0).
• Βιογραφία στο thyssenkrupp.com (γερμανικά)
• Lo scandalo Krupp (Capri, 1902) και la stampa. Ευρετήριο 1902-1903. Μεταγραφές άρθρων ιταλικών εφημερίδων που ανέφεραν ομοφυλοφιλική δραστηριότητα και στη συνέχεια κάλυψαν την «Υπόθεση Krupp». (ιταλικά)

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Friedrich Alfred Krupp στο Wikimedia Commons