Παρά την δέσμευσή του το 2014 να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός, ενώ τάχθηκε υπέρ μιας τροποποίησης του Συντάγματος που θα επέτρεπε κάτι τέτοιο, ο Σαρκισιάν εκλέχθηκε και πάλι πρωθυπουργός της Αρμενίας τον Απρίλιο του 2018, μια εκλογή που η αντιπολίτευση χαρακτήρισε ως «πραξικόπημα δύναμης». Έξι μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Σαρκισιάν παραιτήθηκε αφού ακολούθησαν μιας μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρίες. Ο Σαρκισιάν εξακολουθεί να είναι ηγέτης του ρεπουμπλικανικού κόμματος, το οποίο κατέχει την πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση της Αρμενίας.
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια και πρώιμη πολιτική σταδιοδρομία
Γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου 1954 στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, Αζερμπαϊτζάν, όπου και πολέμησε.[11] Το 1975 ξεκίνησε να εργάζεται σε εργοστάσιο ηλεκτρικών συσκευών στο Ερεβάν.[12] Το 1993-1995 και το 2000-2007 ήταν υπουργός Αμύνης και το 1996-1999 υπουργός Εθνικής Ασφαλείας.[11] Είναι επίσης πρόεδρος της Σκακιστικής Ομοσπονδίας της Αρμενίας.
Πρωθυπουργία
Στις 26 Μαρτίου 2007 ανέλαβε προσωρινά την πρωθυπουργία μετά τον ξαφνικό θάνατο του Αντρανίκ Μαρκαριάν.[13] Ο διορισμός του εγκρίθηκε από τη Βουλή στις 4 Απριλίου 2007. Το Νοέμβριο του ιδίου έτους ορίστηκε υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές της επομένης χρονιάς.
Πρόεδρος
Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 19 Φεβρουαρίου του 2008 αναδείχθηκε νικητής, παρά τις αιτιάσεις από πλευράς της Αντιπολίτευσης για νοθεία .[14][15] Σύμφωνα με την Κεντρική Εκλογική Επιτροπή, ο Σαρκισιάν έλαβε 52,8%. Ο Λέβον Τερ Πετροσιάν συγκέντρωσε το 21,5% των ψήφων[16] ενώ ο Αρτούρ Μπαγκντασαριάν, πρώην πρόεδρος του Κοινοβουλίου, έλαβε το 16,8%. Στις 9 Απριλίου 2008 ανέλαβε Πρόεδρος της Αρμενίας.
Στις επόμενες προεδρικές εκλογές στις 18 Φεβρουαρίου 2013, ο Σαρκσιάν επανεξελέγη πρόεδρος με ποσοστό 59% των ψήφων. Ο αντίπαλός του, Ραφί Χοβανισιάν, ήρθε 2ος με ποσοστό 37%.[17] Η αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία στις εκλογές.[18]
Βραχύβια πρωθυπουργία, Απρίλιος 2018
Ο Σαρκσιάν επέστρεψε στην πρωθυπουργία στις 17 Απριλίου 2018, μετά την έγκριση από το κοινοβούλιο του διορισμού του ως πρωθυπουργού, παρά τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης.[19]
Έξι μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, στις 23 Απριλίου, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση έπειτα από μαζικές διαδηλώσεις.[20]