PROFILPELAJAR.COM


Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών Νικόλαος Πολίτης και Πιστοποιητικό για τον Γεωργκίεφ Αθανάσιο που εκδόθηκε στις 8 Ιουλίου 1924 από τον Δήμαρχο Κίρτζαλι Βουλγαρίας στα πλαίσια των ελληνοβουλγαρικών ανταλλαγών και βεβαιώνει ότι αυτός είναι Βούλγαρος το γένος και μετεγκαταστάθηκε εκεί από τα Βοδενά (τη σημερινή Εδεσσα) στις 2 Νοεμβρίου 1913.

Πρωτόκολλο Πολίτη - Καλφώφ ονομάσθηκε η ειδική συμφωνία που συνυπέγραψαν στις 29 Σεπτεμβρίου 1924 ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινωνία των Εθνών Νικόλαος Πολίτης και ο υπουργός εξωτερικών της Βουλγαρίας Καλφώφ κατ' επιταγήν ειδικών διατάξεων που απέρρεαν τόσο από τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920 [Ειδική σύμβαση περί μειονοτήτων] όσο και από τη Συνθήκη του Νεϊγύ (Δ΄ μέρος) της 27ης Νοεμβρίου 1919 που αναφερόταν στην προστασία των ξένων μειονοτήτων που διαβιούσαν στη Βουλγαρία μεταξύ των οποίων και της ελληνικής¹.

Σύνοψη

Με τη Συνθήκη του Νεϊγύ το 1919 διατυπώνονταν, μεταξύ των άλλων όσων αφορούσαν και την Ελλάδα, η απόφαση των Συμμάχων όπως «η αμοιβαία και εθελουσία μετανάστευση των φυλετικών, θρησκευτικών ή γλωσσικών μειονοτήτων εις Ελλάδα και Βουλγαρία κανονισθεί δια συμβάσεως μεταξύ των δύο τούτων κρατών, συνομολογούμενης επί τη βάσει των όρων που αποφασίσθηκαν κατά την ως άνω ημέρα (άρθρ. 48)».^[1] Για το Πρωτόκολλο διατυπώθηκαν έντονες αντιρρήσεις από τη Σερβία,^[2] η οποία δεν μπορούσε να δεχτεί να αναγνωριστούν ως βουλγαρική μειονότητα οι σλαβόφωνοι π.χ. της Φλώρινας ενόσω θεωρούσε «νότιους Σέρβους» τους γείτονές τους του Μοναστηριού, και τελικά απορρίφθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο το επόμενο έτος και η Ελλάδα αποδεσμεύτηκε έναντι της ΚτΕ από τις υποχρεώσεις της.

Αμοιβαίες και εθελούσιες μεταναστεύσεις

Κυρίως το 1925 από τους εθελουσίως και αμοιβαίως μεταναστεύσαντες από Αγχίαλο, Βάρνα, Μεσημβρία, Φιλιππούπολη κ.α. δημιουργήθηκαν κωμοπόλεις και οικισμοί, όπως ο Άσπρος Κιλκίς, το Καλολίβαδο Κιλκίς, ο Άγιος Ιωάννης Κατερίνης στον Κορινό, η Φιλιππούπολη Λάρισας, η Νέα Μεσημβρία Θεσσαλονίκης, όπου εγκαταστάθηκαν τον Μάρτιο του 1926 288 άτομα προερχόμενα από τη Μεσημβρία^[3] κ.α. Αντίστροφα και ενδεικτικά π.χ. στο Ποιμενικό Καστοριάς από τη σύγκριση των στοιχείων των πρώτων επισήμων απογραφών^[4] των ετών 1920 και 1928, αν ληφθεί υπόψη η διαφορά μεταξύ γεννήσεων και θανάτων και η μη εγκατάσταση προσφύγων μετά το 1922, προκύπτει να μεταναστεύσανε στη Βουλγαρία οικειοθελώς λιγότεροι από 100 κάτοικοι επί συνόλου 959 κατοίκων.

Παραπομπές-Σημειώσεις

↑ Αντώνιος Κοραντής, Διπλωματική Ιστορία της Ευρώπης, Τόμος 1ος, σ.119.
↑ http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/3617#page/1/mode/2up ιδίως σελ. 85 κ. επ.
↑ «Κατάλογος των προσφυγικών συνοικισμών της Μακεδονίας σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) έτος 1928». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2012.
↑ Ιάκωβος Μηχαηλίδης, Μετακινήσεις Σλαυοφώνων πληθυσμών (1912-1930) «Μεταξύ των άλλων ασκείται κριτική στις επίσημες και ανεπίσημες απογραφές που διενεργήθηκαν από τις ενδιαφερόμενες βαλκανικές χώρες, την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία (Γιουγκοσλαβία), επιχειρώντας να αποδείξουν πως τα απογραφικά δεδομένα δεν αποτελούσαν τίποτε άλλο παρά διπλωματικά επιχειρήματα στην εθνικιστική φαρέτρα των εμπλεκομένων κρατών»., εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ, 2003 ISBN 960-218-305-5

Βιβλιογραφία

Ladas St., The exchange of minorities, N.Y. (1932)
Λένα Διβάνη, Ελλάδα και μειονότητες το σύστημα Διεθνούς προστασίας της Κοινωνίας των Εθνών, εκδ. Καστανιώτης ISBN 960-03-2491-3
Ιάκωβος Μιχαηλίδης, Μετακινήσεις Σλαυοφώνων πληθυσμών (1912-1930), εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ, 2003 ISBN 960-218-305-5