PROFILPELAJAR.COM

Οι εξεγέρσεις των Κοζάκων ήταν μια σειρά στρατιωτικών συγκρούσεων μεταξύ των Κοζάκων και των κρατών που διεκδικούσαν την κυριαρχία στα εδάφη στα οποία ζούσαν οι Κοζάκοι, δηλαδή την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία^[1] και τη Ρωσική Αυτοκρατορία^[2] κατά τη διάρκεια του 16ου, 17ου και 18ου αιώνα. Και τα δύο κράτη προσπάθησαν να ασκήσουν έλεγχο στους ανεξάρτητους Κοζάκους. Ενώ οι πρώτες εξεγέρσεις ήταν ενάντια στην Κοινοπολιτεία, καθώς η Ρωσική Αυτοκρατορία απέκτησε αυξανόμενο και στη συνέχεια τον απόλυτο έλεγχο στα εδάφη της Ρουθηνίας (Ουκρανία) όπου ζούσαν οι Κοζάκοι, ο στόχος των εξεγέρσεων των Κοζάκων άλλαξε επίσης.^[1]^[3]^[4]

Η προέλευση των πρώτων Κοζάκων αμφισβητείται. Η παραδοσιακή ιστοριογραφία χρονολογεί την εμφάνιση των Κοζάκων στον 14ο με 15ο αιώνα.^[5] Προς τα τέλη του 15ου αιώνα, οι Ουκρανοί Κοζάκοι σχημάτισαν το Ζαπορίζιο Σιχ, με επίκεντρο τα οχυρωμένα νησιά Ντνίπρο.^[6] Αρχικά υποτελής της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, η αυξανόμενη κοινωνική και θρησκευτική πίεση από την Κοινοπολιτεία προκάλεσε μια σειρά εξεγέρσεων και την ανακήρυξη ενός ανεξάρτητου Χετμανάτου των Κοζάκων, με αποκορύφωμα μια εξέγερση υπό τον Μπογκντάν Χμελνίτσκι στα μέσα του 17ου αιώνα.^[1] Ενώ οι Κοζάκοι ήταν χρήσιμοι στα Πολωνο-Λιθουανικά κράτη στις περιόδους του πολέμου, αποδείχθηκαν πιο προβληματικοί σε καιρό ειρήνης, λόγω των επιδρομών τους στους γείτονες της Κοινοπολιτείας (κυρίως, την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους συμμάχους της).^[1] Επιπλέον, οι Πολωνοί ευγενείς προσπάθησαν να διεκδικήσουν τον έλεγχο των κοζακικών εδαφών, να τα μετατρέψουν σε φεουδαρχικά λατιφούντια, να περιορίσουν την ανάπτυξη των μαχητών Κοζάκων και ακόμη και να τους ανατρέψουν, μετατρέποντας τους Κοζάκους σε δουλοπάροικους.^[1] Μετά την εξέγερση του Χμελνίτσκι, η Συνθήκη του Περεϊάσλαβ έθεσε το μεγαλύτερο μέρος του Χετμανάτου των Κοζάκων υπό ρωσικό έλεγχο.^[7]

Οι Ζαπορίζιοι Κοζάκοι δεν ήταν η μόνη αξιόλογη ομάδα Κοζάκων. Άλλοι περιλάμβαναν τους Κοζάκους του Ντον, τους Κοζάκους του Ντλόμποντσκ, τους Κοζάκους του Τερέκ και Ουράλους Κοζάκους.^[8] Καθώς το Βασίλειο της Ρωσίας ανέλαβε τα αμφισβητούμενα εδάφη των Κοζάκων από την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, τελικά όλοι οι Κοζάκοι περιήλθαν στη ρωσική κυριαρχία, αλλά η τσαρική και αργότερα αυτοκρατορική κυβέρνηση είχαν περιορισμένο έλεγχο στους Κοζάκους.^[9] Οι Κοζάκοι παρείχαν καταφύγιο σε δραπέτες δουλοπάροικους και ληστές και συχνά έκαναν μη εξουσιοδοτημένες επιδρομές και πειρατικές αποστολές εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.^[9] Ενώ οι οικοδεσπότες των Κοζάκων στη Ρωσική Αυτοκρατορία χρησίμευαν ως ζώνες προστασίας στα σύνορά της, οι επεκτατικές φιλοδοξίες της αυτοκρατορίας βασίζονταν στη διασφάλιση του ελέγχου των Κοζάκων, γεγονός που προκάλεσε ένταση με τον παραδοσιακό ανεξάρτητο τρόπο ζωής τους.^[9] Καθώς η αυτοκρατορία προσπάθησε να περιορίσει την αυτονομία των Κοζάκων τον 17ο και 18ο αιώνα, αυτό οδήγησε σε εξεγέρσεις με επικεφαλής τους Στεπάν Ράζιν, Κοντράτι Μπουλάβιν και Εμελιάν Πουγκατσιόφ.^[9]^[3]^[4] Σε ακραίες περιπτώσεις, θα μπορούσαν να διαλυθούν ολόκληροι οικισμοί, όπως ήταν η μοίρα του Ζαπορίζιο Σιχ το 1775.^[4]^[10] Σε αυτή την τελευταία φάση της ιστορίας τους, οι Κοζάκοι έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της αυτονομίας τους από το ρωσικό κράτος.^[1]

Οι εξεγέρσεις των Κοζάκων, όπως και ο ίδιος ο λαός των Κοζάκων, έχουν περιγραφεί ποικιλοτρόπως από τους Πολωνούς, Ρώσους και Ουκρανούς ιστοριογράφους.^[11]

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 Γέζι Γιαν Λέρσκι (1996). Historical dictionary of Poland, 966-1945. Greenwood Publishing Group. σελίδες 86–87. ISBN 978-0-313-26007-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ Σάμιουελ Τ. Νιούλαντ (1991). Cossacks in the German army, 1941-1945. Psychology Press. σελ. 73. ISBN 978-0-7146-3351-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ ^3,0 ^3,1 Σάμιουελ Τ. Νιούλαντ (1991). Cossacks in the German army, 1941-1945. Psychology Press. σελ. 71. ISBN 978-0-7146-3351-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 Σάμιουελ Τ. Νιούλαντ (1991). Cossacks in the German army, 1941-1945. Psychology Press. σελ. 72. ISBN 978-0-7146-3351-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ Σάμιουελ Τ. Νιούλαντ (1991). Cossacks in the German army, 1941-1945. Psychology Press. σελ. 66. ISBN 978-0-7146-3351-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ Σάμιουελ Τ. Νιούλαντ (1991). Cossacks in the German army, 1941-1945. Psychology Press. σελ. 67. ISBN 978-0-7146-3351-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ From Tak to Yes: Understanding the East Europeans, Yale Richmond, Intercultural Press, 1995, σελ. 294
↑ Σάμιουελ Τ. Νιούλαντ (1991). Cossacks in the German army, 1941-1945. Psychology Press. σελίδες 67–68. ISBN 978-0-7146-3351-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ ^9,0 ^9,1 ^9,2 ^9,3 Σάμιουελ Τ. Νιούλαντ (1991). Cossacks in the German army, 1941-1945. Psychology Press. σελ. 70. ISBN 978-0-7146-3351-0. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ Πολ Ρόμπερτ Μαγκότσι (11 Μαΐου 2010). A History of Ukraine: The Land and Its Peoples. University of Toronto Press. σελ. 284. ISBN 978-1-4426-1021-7. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.
↑ Λίντα Γκόρντον (1983). Cossack rebellions: social turmoil in the sixteenth-century Ukraine. SUNY Press. σελίδες 249–264. ISBN 978-0-87395-654-3. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2011.