Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 02/12/2016.

Αλμπέρ Καμύ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Albert Camus (Γαλλικά)[1]
Γέννηση	7  Νοεμβρίου 1913[2][3][4] Ντρεάν[5][6]
Θάνατος	4  Ιανουαρίου 1960[2][7][3] Βιλμπλεβέν[8][6][9]
Αιτία θανάτου	single-vehicle accident[10]
Συνθήκες θανάτου	θανατηφόρο δυστύχημα[5]
Τόπος ταφής	Cemetery in Lourmarin
Κατοικία	Γαλλία[5]
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία[11][1][9]
Θρησκεία	αθεϊσμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Γαλλικά[1]
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[12][6][13]
Εκπαίδευση	licence DES
Σπουδές	Πανεπιστήμιο του Αλγερίου (1935–1936)[14]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας[15][16][17] φιλόσοφος[15][16][17] μυθιστοριογράφος[5][6] δημοσιογράφος[15][16][9] δοκιμιογράφος θεατρικός συγγραφέας[16][17][6] σεναριογράφος αγωνιστής της Γαλλικής αντίστασης[5] ποιητής[18] ποδοσφαιριστής δημοσιογράφος άποψης[19]
Εργοδότης	L'Express (1955–1956) Alger républicain (1938–1939) Combat (1943–1947) Paris-Soir (1940–1941) Le Soir républicain (1939–1940)
Αξιοσημείωτο έργο	L'homme révolté[5] A Happy Death Η Πτώση Ο Μύθος του Σίσυφου Ο ξένος (μυθιστόρημα)[5] Η Πανούκλα[5] Albert Camus, María Casares. Correspondence (1944-1959) Καλιγούλας[5] Neither Victims Nor Executioners
Επηρεάστηκε από	Σέρεν Κίρκεγκορ Αντρέ Μαλρό Πλωτίνος[20] Φρειδερίκος Νίτσε[21] Φραντς Κάφκα[22] Jean Grenier Αντρέ Ζιντ Φιόντορ Ντοστογιέφσκι Λεφ Σεστόφ Μάρτιν Χάιντεγκερ Καρλ Γιάσπερς Σιμόν ντε Μπoβουάρ Ζαν-Πολ Σαρτρ
Οικογένεια
Σύζυγος	Σιμόν Ιέ (1934–1940)[23][14][24] Φρανσίν Φορ (1940–1960)[25][26][9]
Σύντροφος	Blanche Balain (από 1937)[27][28] Μαρία Κασαρέ (1944–1945)[29][30][31] Mamaine Koestler (από 1946)[32][33][34] Μαρία Κασαρέ (1948–1960)[35][36] Catherine Sellers (1956–1960)[37][38] Mette Ivers (1957–1960)[14][39][40]
Τέκνα	Κατρίν Καμύ[9] Ζαν Καμύ[9]
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1957)[41][42] Μετάλλιο της Αντίστασης (1946)[43]
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αλμπέρ Καμύ (γαλλικά: Albert Camus, 7 Νοεμβρίου 1913 – 4 Ιανουαρίου 1960) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, ένας από τους πιο δημοφιλείς φιλόσοφους του 20ου αιώνα, και ένας από τους ιδρυτές του παραλογισμού. Ήταν επίσης ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Χρωστά σχεδόν εξίσου τη φήμη του στα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, στα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος στα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο επαναστατημένος άνθρωπος. Τιμήθηκε το 1957 με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ο Αλμπέρ Καμύ γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1913 στην Αλγερία από πατέρα Γάλλο χωρικό, μητέρα Ισπανίδα και μεγάλωσε μέσα στην ένδεια. Είχε έναν ακόμη μεγαλύτερο αδελφό. Ο πατέρας του, ο αλσατικής καταγωγής Λυσιέν, εργαζόταν για έναν έμπορο κρασιού σε ένα οινοπαραγωγικό κτήμα κοντά στο Μοντοβί (Mondovi) της Αλγερίας, όπου γεννήθηκε και ο Αλμπέρ. Επιστρατεύθηκε όμως τον Σεπτέμβριο του 1914 και ο τραυματισμός του στη μάχη του Μάρνη τον οδήγησε στον θάνατο στις 17 Οκτωβρίου του 1914. Ο μικρός Αλμπέρ θα γνωρίσει τον πατέρα του μέσα από μια φωτογραφία και μια σημαντική οικογενειακή ιστορία: την περιγραφή της έντονης αποστροφής που έδειξε ο πατέρας του μπροστά στο θέαμα μιας εκτέλεσης. Μετά τον θάνατο του Λυσιέν, η οικογένεια εγκαθίσταται στο Αλγέρι. Εκεί, ο νεαρός Αλμπέρ ασχολείται έντονα με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενος στην ομάδα του σχολείου του, ως τερματοφύλακας. Μάλιστα το 1937 όπως έγραψε και η εφημερίδα Εκίπ, ο Καμύ πήρε μέρος σε αγώνα αντιπροσωπευτικής ομάδας του Αλγερίου εναντίον επαγγελματικού γαλλικού συλλόγου, στο Παρίσι, έχοντας συμπαίκτες τους μετέπειτα γνωστούς παίκτες Μπεν Μπουαλί και Ζα Σερόν. Φοιτώντας, αργότερα, στο Πανεπιστήμιο υπήρξε μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας "Ρασίνγκ", ενώ δέχτηκε πρόταση να γίνει επαγγελματίας παίκτης από δυο τουλάχιστον συλλόγους, τις οποίες όμως απέρριψε, παρά την αντίθετη προτροπή της μητέρας του^[44].

Ο Αλμπέρ κάνει τις σπουδές του έχοντας την υποστήριξη των καθηγητών του, μεταξύ των οποίων βρίσκουμε και τον Ζαν Γκρενιέ, που θα παρουσιάσει στον μαθητή του το έργο του Νίτσε. Ξεκινά να γράφει πολύ νέος και τα πρώτα του κείμενα φιλοξενούνται στο περιοδικό Sud το 1932. Μετά το απολυτήριο λυκείου (bac) παίρνει πτυχίο ανωτάτων σπουδών στη φιλολογία (lettres), της Φιλοσοφικής Σχολής, αλλά η φυματίωση (στα 1930 είχε την πρώτη του κρίση) τον εμποδίζει να περάσει τον διαγωνισμό πιστοποίησης που θα του επέτρεπε να ασχοληθεί με την εκπαίδευση (agrégation). Για λόγους υγείας αποχωρεί από την οικογενειακή εστία. Μένει για λίγο σε έναν θείο του χασάπη το επάγγελμα και δημοκράτη, υπέρμαχου των ιδεών του Βολτέρου, κι έπειτα αποφασίζει να ζήσει μόνος. Για να τα βγάλει πέρα παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα και κάνει διάφορες δουλειές.

Το 1935, ξεκινά το L' Envers et l' Endroit, που θα εκδοθεί δύο χρόνια αργότερα. Ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας (le Théâtre du Travail) στο Αλγέρι, που αργότερα (1937) μετονομάζει σε «Θέατρο της Ομάδας». Στο μεσοδιάστημα, ο Καμύ αποφασίζει να εγκαταλείψει το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δύο χρόνια μετά την εγγραφή του σε αυτό. Εργάζεται στην εφημερίδα Front populaire (Λαϊκό μέτωπο), του Πασκάλ Πιά (Pascal Pia). Η έρευνα που κάνει με τίτλο Μιζέρια της Καμπυλίας θα συναντήσει αντιδράσεις. Το 1940, η κυβέρνηση της Αλγερίας θα απαγορεύσει την εφημερίδα και θα φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ. Εγκαθίσταται στο Παρίσι και εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα Paris-Soir. Εκείνη την περίοδο θα δημοσιεύσει τον Ξένο (L' Étranger, 1942) και το δοκίμιο Ο μύθος του Σίσυφου (Le Mythe de Sisyphe, 1942) και θα αναπτύξει τις φιλοσοφικές του θέσεις. Σύμφωνα με τη δική του άποψη περί ταξινόμησης του έργου του, αυτά τα έργα υπάγονται στον «κύκλο του παραλόγου» – ο οποίος θα συμπληρωθεί αργότερα με τα θεατρικά έργα Η παρεξήγηση (Le Malentendu) και Καλιγούλας (Caligula, 1944). Το 1943 προσλαμβάνεται ως εκδότης από τον εκδοτικό οίκο Γκαλιμάρ και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της εφημερίδας Combat (Μάχη), που συγκέντρωσε μερικές από τις σημαντικότερες υπογραφές Γάλλων αριστερών διανοουμένων, όταν ο Π. Πια κλήθηκε να προσφέρει από άλλες θέσεις στη Γαλλική Αντίσταση. Το 1947, διαφωνώντας με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας, ο Καμί την εγκαταλείπει. Συνεχίζει το λογοτεχνικό έργο με την παραγωγή του «κύκλου της εξέγερσης», που περιλαμβάνει ένα από τα γνωστότερα μυθιστορήματά του, την Πανούκλα (1947), αλλά και άλλα έργα, λιγότερο δημοφιλή: L' État de siège (1948), Οι δίκαιοι (1949) και Ο επαναστατημένος άνθρωπος (L' Homme révolté) (1951).

Το 1952 έρχεται σε ρήξη με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ με τη δημοσίευση στο περιοδικό Μοντέρνοι καιροί (Les Temps modernes) του άρθρου από τον Ανρί Ζανσόν (Henri Jeanson) που προσάπτει στην εξέγερση του Καμύ ότι είναι «εκ προθέσεως στατική». Το 1956, στο Αλγέρι, πρότεινε την «πολιτική ανακωχή» ενώ μαινόταν ο πόλεμος. Εκδίδει την Πτώση (La Chute), ένα απαισιόδοξο βιβλίο. Το 1957 τιμάται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.

Ο Καμύ βρίσκει τον θάνατο στις 4 Ιανουαρίου 1960, πριν προλάβει να συμπληρώσει τα 47 του, σε αυτοκινητικό δυστύχημα στο (Πτι) Βιλμπλεβέν της Υόν (Yonne), όταν ο οδηγός και συγγενής του στενού του φίλου Γκαλιμάρ παρεκκλίνει της πορείας του και ρίχνει το αυτοκίνητο μάρκας Facel-Vega σε ένα δέντρο. Οι εφημερίδες της εποχής κάνουν λόγο για υπερβολική ταχύτητα (130 χλμ/ω), αδιαθεσία του οδηγού ή σκάσιμο του ελαστικού, αλλά ο συγγραφέας Ρενέ Ετιάμπλ διαβεβαιώνει ότι μετά από επίμονες μελέτες είχε στα χέρια του αποδείξεις ότι η Facel-Vega ήταν ένα κινητό φέρετρο - ωστόσο καμία εφημερίδα δεν δέχτηκε να τις δημοσιεύσει.

Ο Καμύ τάφηκε στο Λουρμαρέν (Lourmarin) της Βωκλύζ, όπου είχε αγοράσει μια κατοικία.

Στο περιθώριο των κυρίαρχων φιλοσοφικών ρευμάτων ο Καμύ επέμεινε στον στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Αρνούμενος να εκφράσει ομολογία πίστεως στον Θεό, στην ιστορία ή στη λογική, ήρθε σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό, τον Μαρξισμό και τον Υπαρξισμό. Δεν σταμάτησε ποτέ την πάλη ενάντια στα ιδεολογήματα και τις αφαιρέσεις που αποστρέφονται την ανθρώπινη φύση.

Ο Αλμπέρ Καμύ παραδόθηκε στη διαρκή εναλλαγή για να αποφύγει τη «συνήθεια», ωστόσο διατήρησε μία και μοναδική ως την τελευταία ημέρα της ζωής του: να γράφει για τους ανθρώπους, για «τα παθήματα της ψυχής» και για το «παράπονο των εγκλείστων στον εαυτό τους» ανθρώπων. Το σύνολο του έργου του (αριθμεί 30 βιβλία) είχε ευρύτατη απήχηση και μεταφράστηκε στις περισσότερες χώρες. Ο Καμύ ήταν ο κατ' εξοχήν «ανθρώπινος» συγγραφέας, ο κατ' εξοχήν ανθιστάμενος στην κωμωδία της καθημερινότητας, ο πραγματικός αναλυτής των «μάταιων πράξεων», όπως γράφει ο ίδιος θέλοντας να χαρακτηρίσει την αγωνία του θανάτου.

Μυθιστορήματα

• L'Étranger (Ο Ξένος, 1942)
  • μτφ. Γιωργής Κότσιρας, εκδ. "Δαίδαλος", 1955
  • μτφ. Κούλα Φραγκιά, εκδ. Αφοι Συρόπουλοι & Κ. Κουμουνδουρέας, 1962
  • μτφ. Τζούλια Τσακίρη, εκδ. Διόνυσος, 1967
  • μτφ. Γιώργος Γεραλής, εκδ. Πάπυρος, 1971
  • μτφ. Κώστας Δούφλιας, εκδ. "Δαμιανός", 197;
  • μτφ. Γ. Αναστασίου, εκδ. Νέος Σταθμός, 197;
  • μτφ. Λίλα Παπαδούλη - Γκινάκα, εκδ. Γράμματα, 1984
  • μτφ. Κώστας Ασημακόπουλος & Ντίνα Σιδέρη, εκδ. Αποσπερίτης, 1984
  • μτφ. Γιάννης Θωμοπουλος, εκδ. Μίνωας, 1988
  • μτφ. Βασίλης Τομανάς, εκδ. Εξάντας, 1989
• La Peste («Η πανούκλα», 1947)
  • μτφ. Ηλίας Θεοφιλάκης, εκδ. Aujourd'hui, 1955
  • μτφ. Θάνος Κωστόπουλος, Βιβλιοαθηναϊκή, 196;
  • μτφ. Δημήτρης Ζορμπαλάς, εκδ. Άγκυρα, 1972
  • μτφ. Νάτα Κυριακοπούλου, εκδ. Πάπυρος, 1975
  • μτφ. Ισαβέλλα Μπερτράν & Μάνια Μπαρσέφσκι, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, 1982
  • μτφ. Αργυρώ Ροΐδου, εκδ. Μπουκουμάνης, 1984
  • μτφ. Γιάννης Αγγέλου, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1985
  • μτφ. Βασίλης Τομανάς, εκδ. Εξάντας, 1989
  • μτφ. Αγγελική Τατάνη, εκδ. Γράμματα, 1990
• La Chute («Η πτώση», 1956)
  • μτφ. Λέανδρος Πολενάκης, εκδ. Άγκυρα, 1966
  • μτφ. Δημήτρης Κωστελένος, εκδ. Γλαύκη, 1969
  • μτφ. Γιάννης Αγγέλου, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1987
  • μτφ. Ιωάννα Ευθυμιάδου, εκδ. Γράμματα, 1987
  • μτφ. Βασίλης Τομανάς, εκδ. Εξάντας, 1989
• La Mort heureuse («Ο ευτυχισμένος θάνατος» - πρόδρομο έργο του Ξένου, γράφτηκε το 1936-1938, εκδόθηκε μετά θάνατον το 1970)
  • μτφ. Νατάσα Κυριακοπούλου, εκδ. Πάπυρος, 1974
  • μτφ. Γιάννης Αγγέλου, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1983
  • μτφ. Λ. Γούσιος, εκδ. Κατσάνος, 1983
  • μτφ. Ελένη Καλκάνη, εκδ. Δαμιανός, 1992
• Le Premier Homme («Ο πρώτος άνθρωπος», ημιτελές, δημοσιεύθηκε μετά θάνατον το 1995) μτφ. Νίκη Καρακίτσου - Ντουζέ & Μαρία Κασαμπαλόγλου - Ρομπλέν, εκδ. Λιβάνης, 1995

Διηγήματα

• L'Exil et le Royaume («Η εξορία και το βασίλειο», 1957), μτφ. Ξενοφών Καράκαλος, εκδ. Μαρής, 1969, Γιάννης Αγγέλου, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1983, Ελένη Καλκάνη, εκδ. Δαμιανός, 1992

Θεατρικά

• Caligula («Καλιγούλας», γράφτηκε το 1938, ανέβηκε το 1945), μτφ. Γιάννης Οικονομίδης, εκδ. Μπαρμπουνάκης, 1969, Μαρία Πορτολομαίου - Λάζου, εκδ. Δωδώνη, 1969, Ολυμπία Καράγιωργα, εκδ. Ηριδανός, 1978, Άγγελος Βλάχος, εκδ. Νικόδημος, 1979
• Le Malentendu («Η παρεξήγηση», 1944), μτφ. Ξενοφών Καράκαλος, εκδ. Μαρής, 1968 και μτφ. Τηλεμαχος Μουδατσάκης, εκδ. Μπουκουμάνης, 1973
• L' Etat de Siege («Κατάσταση πολιορκίας», 1948)
• Les Justes («Οι Δίκαιοι», 1949)

Δοκίμια κ.λ.

• Révolte dans les Asturies («Εξέγερση στις Αστουρίες», 1936), μτφ. Βασίλης Τομανάς, εκδ. Κατσάνος, 1989
• L'Envers et l'Endroit («Απ' την καλή κι απ' την ανάποδη», συλλογή δοκιμίων, 1937)
  • μτφ. Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, ἐκδ. "Ρούγκας", 1971
  • μτφ. Θανάσης Νιάρχος, εκδ. Αστάρτη, 1981
• Noces («Γάμοι», δοκίμια και εντυπώσεις, 1939)
  • μτφ. Φώντας Κονδύλης, εκδ. Δωδώνη, 1969
  • μτφ. Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, ἐκδ. "Ρούγκας", 1971
• Le Mythe de Sisyphe («Ο μύθος του Σίσυφου», δοκίμιο για το παράλογο, 1942)
  • μτφ. Ἰάνης Λὸ Σκόκκο, ἐκδ. "Ρούγκας", 1968
  • μτφ. Βαγγέλης Χατζηδημητρίου, εκδ. Γαλαξίας, 1969
• L'Homme révolté («Ο επαναστατημένος άνθρωπος», 1951)
  • μτφ. Τζούλια Τσακίρη,εκδ. Μπουκουμάνης, 1971
  • μτφ. Νίκη Καρακίτσου-Dougé, Μαρία Κασαμπαλόγλου-Roblin, εκδ. Πατάκη, 2013
• L'Été («Το καλοκαίρι», δοκίμιο, 1954) μτφ. Φώντας Κονδύλης, εκδ. Δωδώνη, 1969

• Lettres à un ami allemand («Γράμματα σ' ένα Γερμανό φίλο», 1948)
  • μτφ. Τατιάνα Τσαλίκη - Μηλιώνη, εκδ. Νεφέλη, 1969
  • μτφ. Γιώργος Γεραλής, εκδ. Πάπυρος, 1971
• Carnets Ι, ΙΙ, ΙΙΙ (Σημειωματάρια 1935-1942 [1962], 1942-1951 [1964], 1951-1959 [1989], μτφ. Λήδα Παλλαντίου, εκδ. Εξάντας, 1987
• Reflections on the Guillotine (Σκέψεις για τη λαιμητόμο, 1957)
• Το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού, συζήτηση στρογγυλής τραπέζης υπό την προεδρία του Άγγελου Κατακουζηνού
  • μτφ. Νίκη Καρακίτσου-Ντουζέ, Μαρία Κασαμπαλόγλου-Ρομπλέν, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2014, 240 σελ., ISBN 978-960-16-5691-5

• (1976) Paul Ginestier,μετ.Αλέξανδρος Βέλιος,ΚΑΜΥ,εκδ.Άπειρον
• (2011) Ελένη Ποταμιάνου-Παλλάντιου, Η μυθο-λογική του Albert Camus, εκδ. Έννοια
• (2012) Βασίλης Παλιγγίνης, Ο Αλμπέρ Καμύ και η εποχή του, Οδός Πανός
• (2014) Άννα Αφεντουλίδου, Ο Ξένος του Albert Camus, μια καταβύθιση στον κόσμο του αυτισμού, εκδ. .POEMA
• (2014) Βαλεντίνη Καμπατζά, Κ.Π. Καβάφης - Albert Camus: Η δύναμη του χρόνου και των συμβόλων στο έργο τους, εκδ.Νησίδες
• (2014) Νίκος Μπακουνάκης, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Φωτεινή Τσαλίκογλου, Καμύ. Η ευτυχία και το παράλογο αχώριστα παιδιά της ίδιας Γης, εκδ. Καστανιώτης
• (2015) Teodosio Vertone, Albert Camus: Το έργο και η δράση του στο ελευθεριακό κίνημα, εκδ. Στάσει Επισκέπτοντες

• «Ο πολιτικός Αλμπέρ Καμύ», The Book's Journal, τ. 28, Φεβρουάριος 2013
• «Αφιέρωμα: Αλμπέρ Καμύ», The Athens Review of Books, τ. 44, Οκτώβριος 2013

Κατάλογος με ελληνικές παραστάσεις έργων του Αλμπέρ Καμύ.

Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το λήμμα:    Αλμπέρ Καμύ

• Fonds Albert Camus - Cité du livre d'Aix en Provence
• Société des Études Camusiennes
• Albert Camus Society UK
• NobelPrize.org