Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|4|01|2025}}

το αέτωμα της Ελιάς (αέτωμα του Τρωίλου)
Ονομασία	το αέτωμα της Ελιάς (αέτωμα του Τρωίλου)
Έτος δημιουργίας	560-550 π.Χ.
Είδος	αέτωμα
Διαστάσεις	μήκος 1,48 μ., ύψος 80 εκ.
Μουσείο	Μουσείο Ακρόπολης
Αριθμός καταλόγου	Ακρ. 52
δεδομένα

Το Αέτωμα της Ελιάς ή αλλιώς Αέτωμα του Τρωίλου βρέθηκε στην Ακρόπολη και φιλοξενείται στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Το γυναικείο άγαλμα βρέθηκε νότια του Παρθενώνα το 1888 και αρχικά ονομάστηκε Υδριαφόρος ή Κανηφόρος. Αποκαταστάθηκε από τους Τέοντορ Βίγκαντ και Ρούντολφ Χέμπερνταϊ.

Είναι από πωρόλιθο ποικίλης ποιότητας. Η ταινία του αετώματος είναι διακοσμημένη με κόκκινα και μπλε γλωσσίδια και μπλε μαίανδρο. Στο κέντρο του αετώματος δεσπόζει ένα κτίριο με επιστέγαστρο και στέγη με κεραμίδια. Το εσωτερικό του κτιρίου είναι σκοτεινό. Αριστερά δίπλα στο κτίριο εικονίζονται κλαδιά ελαιόδενδρων. Τρία αγάλματα φαίνεται ότι απάρτιζαν το αέτωμα. Ένας άνδρας, του οποίου το πόδι είναι στραμμένο στα δεξιά, μια γυναίκα προς τα δεξιά, και ένα τρίτο γυναικείο άγαλμα, η ονομαζόμενη «υδριοφόρος». Το γυναικείο άγαλμα που σώζεται φοράει χιτώνα ερυθρό άπτυχο με απλή εντομή κατά τη μέση. Επάνω από το χιτώνα φοράει γαλάζιο ιμάτιο. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του προσώπου (μάτια, μύτη, αυτιά) είναι μεγάλα, ενώ τα μαλλιά σε κυμάνσεις και σκαλισμένες ραβδώσεις δωρικού ρυθμού πέφτουν πίσω από τα αυτιά μέχρι το στήθος σε μακρύς βοστρύχους. Στην κορυφή της κεφαλής είναι τοποθετημένος αρχαϊκός γαλάζιος δισκοειδής πίλος.

Το αέτωμα ερμηνεύεται ως μυθολογική σκηνή, ίσως του φόνου του Τρωίλου, γιου του Πριάμου, από τον Αχιλλέα. Μια άλλη εκδοχή το ερμηνεύει ως τελετουργική πομπή στο ιερό της θεάς Αθηνάς. Ονομάστηκε έτσι από τα εικονιζόμενα ελαιόδενδρα. Πιστεύεται ότι κοσμούσε το αρχαϊκό Ερέχθειο, στο οποίο φύτρωναν τα ιερά ελαιόδενδρα. Τα δύο γυναικεία αγάλματα ερμηνεύονται ως ιέρειες που κουβαλούν νερό, ενώ το ανδρικό άγαλμα είναι ο φύλακας του ναού ή κάποιος πολεμιστής. Άλλες ερμηνείες είναι σπίτι με κρήνη, ή η αρπαγή των Αθηναίων κορών στην Εννεάκρουνο.

Είναι έργο αττικού εργαστηρίου. Χρονολογείται στο 560-550 π.Χ.

Πύλη αρχαιολογία

Πύλη τέχνη

• Ισμήνη Τριάντη (1998). Το Μουσείο Ακροπόλεως. Αθήνα: ΟΛΚΟΣ, ISBN 960-7169-84-0. σελίδες 50-51. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2016. CS1 maint: Unfit url (link)
• Παναγιώτης Καστριώτης (1859-1931) (1895). Κατάλογος του Μουσείου της Ακροπόλεως. Εν Αθήναις: Εκ του Βασιλικού Τυπογραφείου Ν. Γ. Ιγγλέση. σελίδες 14. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2016. 
• Γκάι Ντίκινς (1881 - 1916) (1912). Catalogue Of The Acropolis Museum Volume I Archaic Sculpture (στα Αγγλικά). Cambridge: University Press. σελίδες 69-72. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2016.