Η οκτασέλιδη ταμπλόιντ εφημερίδα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 6 Μαΐου 1965 και διανέμεται σε περίπου 100 χώρες.[5][6] Για αυτόν τον λόγο, το προσωπικό της εκπαιδεύεται στα Αγγλικά στο εξωτερικό. Η εφημερίδα διαθέτει επίσης ιστοσελίδα σε πολλές γλώσσες.[5] Ετησίως δημοσιεύονται 52 τεύχη.[7] Μέχρι τον Ιανουάριο του 2012 είχαν εκδοθεί 2.672 τεύχη.[εκκρεμεί παραπομπή] Η κυκλοφορία των εκδόσεων στα Αγγλικά και στα Γαλλικά ανέρχεται σε 30.000 αντίτυπα.[1]
Στη Βόρεια Κορέα, η εφημερίδα The Pyongyang Times βρίσκεται σε λόμπι ξενοδοχείων, πτήσεις προς τη χώρα και άλλους χώρους που συχνάζουν ξένοι.
Το Naenara, η επίσημη πηγή ειδήσεων της Βόρειας Κορέας, φιλοξενεί την The Pyongyang Times.[8]
Δομή και περιεχόμενο
Το εξώφυλλο συνήθως αφιερώνεται στις επισκέψεις του Κιμ Γιονγκ Ουν σε διάφορους θεσμούς της χώρας, συνοδευόμενες από εγκώμια για την ηγεσία του. Οι επόμενες σελίδες περιλαμβάνουν λεπτομέρειες για τεχνολογικά και ιδεολογικά επιτεύγματα του έθνους, ακολουθούμενες από προπαγανδιστικό περιεχόμενο κατά της Νότιας Κορέας, της Ιαπωνίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και άλλων χωρών (όπως το Ισραήλ), που θεωρούνται εχθρικές προς τη Βόρεια Κορέα.[9] Οι τελευταίες σελίδες μοιάζουν με εκείνες της Rodong Sinmun, προσφέροντας «διεθνείς ειδήσεις» — αν και λίγα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα καλύπτονται, με το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου να εστιάζει σε ομοϊδεάτες ή σοσιαλιστικές χώρες.[10]
Το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου της, όπως και όλα τα μέσα ενημέρωσης της Βόρειας Κορέας, είναι αφιερωμένο στον Κιμ Γιονγκ Ουν, ενώ οι περισσότερες ειδήσεις προέρχονται από μεταφράσεις άρθρων της Rodong Sinmun.[10] Έχει χαρακτηριστεί ότι στερείται «πραγματικών ειδήσεων»[11] και αποτελεί «ουσιαστικά μια περίληψη της καθημερινής ατζέντας του κ. Κιμ, συνοδευόμενη από άφθονους επαίνους για να κρατήσουν τις ισορροπίες.»[12]
Ισχυρισμοί
Η The Pyongyang Times έχει προβεί σε διάφορους ισχυρισμούς σχετικά με τη Νότια Κορέα, ιδιαίτερα όσον αφορά τον υποτιθέμενα κακό ιστορικό της στα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχει αναφέρει ότι το 50% των Νοτιοκορεατών είναι άνεργοι, το 57,6% είναι μολυσμένοι με φυματίωση, και ότι Αμερικανοί στρατιώτες με AIDS σταθμεύουν στη Νότια Κορέα ως μέρος μιας σκόπιμης πολιτικής για τη μόλυνση του πληθυσμού της.[10][13] Σε άρθρο της 31ης Μαΐου 1986, επέκρινε την απόφαση να διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1988 στη Νότια Κορέα, ισχυριζόμενη ότι «αν οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονταν στη Νότια Κορέα, πολλοί αθλητές και τουρίστες από όλο τον κόσμο θα πέθαιναν, μολυσμένοι από AIDS».[14]
Κατά τις μεγάλες πλημμύρες του 2007 στη Βόρεια Κορέα, η εφημερίδα ήταν ασυνήθιστα ανοιχτή, παρέχοντας μια εκτενή λίστα ζημιών στη χώρα. Ανέφερε ότι 20.300 κατοικίες καταστράφηκαν και «εκατοντάδες» άνθρωποι είχαν πεθάνει, καθώς και ζημιές σε«223.000 εκτάρια (2.230.000 στρέμματα) γεωργικής γης, 300 γέφυρες, 200 μεταλλωρυχεία, 82 φράγματα και 850 γραμμές υψηλής τάσης».[15][16]
↑ 2,02,1Harrold, Michael (30 Ιουλίου 2004). Comrades and Strangers: Behind the Closed Doors of North Korea (στα Αγγλικά). John Wiley & Sons. σελ. 406. ISBN978-0-470-86976-5. OCLC1200284615. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο|archive-url= requires |url= (βοήθεια) στις 5 Οκτωβρίου 2020.Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
↑«Naenara». 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2015.
↑ 10,010,110,2Holloway, Andrew (2003). A Year in Pyongyang (στα Αγγλικά). Εκδόθηκε από την Aidan Foster-Carter. Επίτιμη Ανώτερη Ερευνητική Συνεργάτιδα στην Κοινωνιολογία και τη Σύγχρονη Κορέα, Πανεπιστήμιο του Λιντς.. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2009.
↑Λίστερ, Ρίτσαρντ (28 Οκτωβρίου 2000). «Life in Pyongyang». BBC (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2025.