Εκδίδεται κάθε Πέμπτη και υπό την επιμέλεια (1948-1980) του ιδρυτή του, Henri Nannen, έφτασε σε κυκλοφορία μεταξύ 1,5 και 1,8 εκατομμυρίου τις πρώτες δεκαετίες, τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη για ένα περιοδικό του είδους του.[4] Στις αρχές του 21ου αιώνα όμως, σημειώθηκε μια απότομη πτώση των πωλήσεων, λόγω της γενικής πτώσης του αναγνωστικού κοινού των δημοσιογραφικών έντυπων μέσων που σημειώθηκε τότε σε παγκόσμια κλίμακα. Το 2006 τυπωνόταν σε 1 εκατομμύριο αντίτυπα την εβδομάδα, αλλά έως το 2019 η κυκλοφορία του είχε πέσει κάτω από μισό εκατομμύριο.[5]
Αν και ασυνήθιστο για ένα δημοφιλές περιοδικό στη μεταπολεμική Δυτική Γερμανία, και κυρίως στις συνεισφορές του Sebastian Haffner το 1975, το Stern διερεύνησε την προέλευση και τη φύση των προηγούμενων τραγωδιών της γερμανικής ιστορίας. Το 1983, ωστόσο, η αξιοπιστία του υπέστη σοβαρές ζημιές από την αγορά και τη διανομή των πλαστών Ημερολογίων του Χίτλερ. Μια απότομη πτώση των πωλήσεων προέβλεπε τη γενική πτώση του αναγνωστικού χαρτιού εφημερίδων τον νέο αιώνα. Μέχρι το 2019, η κυκλοφορία είχε πέσει κάτω από μισό εκατομμύριο.[6]
Ιστορία και προφίλ
Δημοσιογραφικό στυλ
Ο Henri Nannen παρήγαγε το πρώτο τεύχος 16 σελίδων (με την ηθοποιό Hildegard Knef στο εξώφυλλο)[7] την 1η Αυγούστου του 1948.[8][9][10] Κατάφερε να λάβει την άδεια από τη βρετανική στρατιωτική κυβέρνηση στο Ανόβερο παρά την πολεμική του θητεία στο SS-Standarte Kurt Eggers, μια στρατιωτική μονάδα προπαγάνδας στην Ιταλία.[11] Μετέφερε την έδρα του περιοδικού στο Αμβούργο όπου, το 1965, ίδρυσε τον Gruner + Jahr τώρα έναν από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στην Ευρώπη.
Υπό την καθοδήγηση του Nannen, το Stern προσπάθησε να παρουσιάσει τον εαυτό του ως υπόδειγμα αυτού που στη Γερμανία ονομάζεται Nutzwertiger Journalismus (χρήσιμη δημοσιογραφία).[12] Η έμφαση δίνεται στην παροχή επαρκούς ιστορικού σχετικά με το θέμα, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους αναγνώστες να καταλήξουν στις δικές τους κρίσεις και όχι να έχουν αποφασίσει για αυτούς συντακτικά ή (όπως συνέβαινε συνήθως στην εφημερίδα του αντίπαλου εκδότη Axel Springer) στους τίτλους. Κατά συνέπεια, τα άρθρα έτειναν να είναι μακρύτερα και πιο διερευνητικά, ενώ διακρίνονται από εκείνα του παρόμοια σκηνοθετημένου Der Spiegel από το ευρύτερο φάσμα των κοινωνικών και ζωολογικών θεμάτων που καλύπτονται, και από τη μεγαλύτερη εξάρτηση της εικονογράφησης και της γραφιστικής.
Αντιπαραθέσεις με την μεταπολεμική Γερμανία
Το Στερν ήταν ανοιχτό στην αμφισβήτηση, από φιλελεύθερη και αριστερή άποψη, της μεταπολεμικής πολιτικής και κοινωνικής τάξης στη Δυτική Γερμανία που ταυτίστηκε με τη μακρά καγκελαρία (1949-1963) του Konrad Adenauer.
Στην υπόθεση Spiegel του 1962, το Στερν κατήγγειλε παραβιάσεις των συνταγματικών κανόνων και της ελευθερίας του Τύπου, και το κλείσιμο, από την κυβέρνηση, του εκδοτικού αντιπάλου του περιοδικού. Σε έναν διαγωνισμό που αποτέλεσε ένα βασικό σημείο καμπής στην κουλτούρα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας μακριά από την απαξίωση που ζητούσε το παλιό Obrigkeitsstaat (αυταρχικό κράτος),[13] το Stern (μαζί με τους Springer Press και Die Zeit) προσέφερε πρέσες, τηλετύπους και χώρους γραφείων στο Der Spiegel για να μπορέσει να συνεχίσει τη δημοσίευση ενώ ερευνάται για γνωστοποιήσεις εθνικής ασφάλειας.[14]
Το Στερν δεν βρήκε τίποτα να εξαλείψει στη μετέπειτα βία της Ομάδας του Κόκκινου Στρατού (η «συμμορία Baader Meinhof»), αλλά στη δεκαετία του 1960 δεν ήταν εντελώς εχθρική προς το φοιτητικό κίνημα διαμαρτυρίας από το οποίο προέκυψαν οι «αστικοί αντάρτες». Τον Ιούνιο του 1967, επέτρεψε στον Σεμπάστιαν Χάφνερ να καταγγείλει την αστυνομική απάντηση σε μια διαδήλωση στο Δυτικό Βερολίνο στην οποία σκοτώθηκε ο φοιτητής-διαμαρτυρόμενος Μπέννο Οχνεσόργκ, ως «ένα συστηματικό, ψυχρόαιμο, προγραμματισμένο πογκρόμ».[15] Αντίθετα, η Springer's Bild Zeitung απάντησε: «Οι μαθητές απειλούν: Πυροβολούμε».[16]
Το Στερν ήταν πρόθυμο να σπάσει τη σχετική μεταπολεμική σιωπή για το πρόσφατο εθνικοσοσιαλιστικό παρελθόν. Στις σειριοποιήσεις ο Χάφνερ ανέπτυξε τη θεωρία του ότι ο πόλεμος του Χίτλερ ήταν μια τραγωδία που προαναγγέλθηκε υπό τις συνθήκες της γερμανικής ενοποίησης τον δέκατο ένατο αιώνα. Ήταν μια θεωρία που οδήγησε στην εκδοτική υποστήριξη για το Οστπολιτίκ του νέου Σοσιαλδημοκρατικού Καγκελαρίου Willi Brandt. Όπως ερμηνεύεται από πολλούς συντηρητικούς, αυτό ισοδυναμεί με αποδοχή της μεταπολεμικής διαίρεσης της Γερμανίας και εδαφικών απωλειών στα ανατολικά, ως μόνιμων.
Το Στερν (αρ. 50, έτος 1970) δημοσίευσε την εμβληματική εικόνα του Σβεν Σάιμον (Axel Springer Jr.) με τον Μπραντ να γονατίζει μπροστά από το μνημείο της εξέγερσης του γκέτο της Βαρσοβίας στις 20 Δεκεμβρίου 1970 σε διπλόφυλλο. Συνοδεύτηκε από μια συνέντευξη με τον Πολωνό οικοδεσπότη του Μπραντ, πρωθυπουργό Γιόζεφ Σιρανκιέβιτς, με τον οποίο είχε υπογράψει τη Συνθήκη της Βαρσοβίας εκείνη την ημέρα.[17] Ταυτόχρονα, το Στερν επιδίωξε να δυσφημίσει την αντίπαλη συντηρητική εβδομαδιαία Κουίκ, η οποία καταπατόντας τη Συνθήκη είχε δημοσιεύσει υλικό από τα μυστικά της πρωτόκολλα. Κατηγόρησε τον συντάκτη του περιοδικού Hans van Nouhuys ότι ήταν διπλός πράκτορας, κάποτε στην υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας Stasi. Το Στερν άντεξε με επιτυχία την κατηγορία της δυσφήμησης.[18][19]
Περιστατικά με το δεύτερο κίνημα φεμινισμού
Σε μια περαιτέρω πρόκληση για τις μεταπολεμικές συμβάσεις, στις 6 Ιουνίου του 1971 το Stern εμφανίστηκε με τον τίτλο "Κάναμε εκτρώσεις!" (Τεύχος 24, έτος 1971). Σε μια δράση που ξεκίνησε από την Alice Schwarzer, 374 γυναίκες ομολόγησαν ότι είχαν δώσει τέλος σε εγκυμοσύνες τους. Διαμαρτύρονταν για την παράγραφο 218 του ποινικού κώδικα της χώρας (Strafgesetzbuch), σύμφωνα με την οποία η άμβλωση είναι παράνομη. Το ταμπού που σπάει τη δημοσιότητα θεωρείται από πολλούς ως ορόσημο στη φεμινιστική αναβίωση της δεκαετίας του 1970.[20]
Ωστόσο, το Stern, έγινε το ίδιο ο στόχος του νέου φεμινισμού όταν, το 1978, η Schwarzer και άλλες εννέα γυναίκες μήνυσαν τους Gruner + Jahr και Nannen, με την αιτιολογία ότι τα συχνά «κορίτσια εξωφύλλου» του περιοδικού ακύρωναν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των γυναικών παρουσιάζοντάς 'τες "ως απλό σεξουαλικό αντικείμενο".[21] Η άμεση αφορμή ήταν μια εικόνα του μοντέλου Γκρέις Τζόουνς, που περιγράφεται από την Σβάρτζερ στην μηνιαία Έμμα (7/1978) ως «μια μαύρη γυναίκα, γυμνή, στο χέρι της ένα φαλλικό μικρόφωνο και γύρω από τα δεσμά - βαριές αλυσίδες». (Αργότερα πέρασε από το μυαλό της Schwarzer ότι μπορεί επίσης να διαμαρτυρήθηκαν για τον ρατσισμό της εικόνας).[22]
Ο Nannen διαμαρτυρήθηκε ότι τα γυμνά του περιοδικού πρέπει να τα βλέπει ο κόσμος όπως το έργο "Η γυμνή μάχα" του Φρανθίσκο Γκόγια (1797) και ότι η ελευθερία του Τύπου τίθεται σε αμφισβήτηση. Οι καταγγέλλοντες αποδείχθηκαν αδύναμοι νομικά να κατηγορήσουν πρακτικές πορνογραφίας ήπιου χαρακτήρα που επικρατούσαν στον δημοφιλή Τύπο, αλλά ο Nannen υποστήριξε ότι η υπόθεση "μας έκανε να σκεφτούμε".[23]
Δεν υπήρξε καμία προφανής αλλαγή στην εκδοτική κουλτούρα του περιοδικού. Η παράδοση των "cover-girl", μερικές φορές με τη μορφή φωτογραφιών διασημοτήτων ("Με τη Μαντόνα μόνη στο σπίτι", 10 Ιανουαρίου 1992), συνεχίστηκε. Οι φεμινίστριες είχαν επίσης την ευκαιρία να αντιταχθούν στο περιεχόμενο του άρθρου. Το 1990, το Stern δημοσίευσε μια ιστορία με τίτλο "Είμαι μαζοχίστρια", στην οποία η συγγραφέας Sina-Aline Geißler συζήτησε τη λογοτεχνική της εμφάνιση ως μέλος της σκηνής του BDSM. Αυτό προκάλεσε έντονη δημόσια συζήτηση και οι γυναίκες κατέλαβαν αργότερα τα συντακτικά γραφεία του περιοδικού ανησυχώντας για αυτό που πίστευαν ότι ήταν ένας εκρομαντισμός της μισογυνικής κακοποίησης.[24]
Το σκάνδαλο των Ημερολογίων του Χίτλερ
Για το Stern, πολύ πιο επιζήμια δημοσιότητα προκάλεσε η σειρά του, που δημοσιεύτηκε στα τέλη Απριλίου του 1983, των λεγόμενων Ημερολογίων του Χίτλερ (Hitler-Tagebücher), συνολικά 62 λεπτών βιβλίων με μαύρα εξώφυλλα. Στην πραγματικότητα είχαν γραφτεί τα αμέσως προηγούμενα χρόνια από έναν (ήδη από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970) κατά συρροή γνωστό απατεώνα, τον Κόνραντ Κούγιαου (Konrad Kujau), κάτοικο Στουτγκάρδης, ο οποίος στη συνέχεια τα πούλησε στον δημοσιογράφο του Stern Γκερντ Χάιντεμαν (Gerd Heidemann), ο οποίος παρουσίασε το «εντυπωσιακό εύρημά του» στις 25 Απριλίου 1983, σε μια διεθνή συνέντευξη Τύπου στον εκδοτικό οίκο του, στην οποία συμμετείχαν 27 τηλεοπτικές ομάδες και 200 δημοσιογράφοι από άλλες εφημερίδες, από αρκετές χώρες διεθνώς. Τρεις μέρες αργότερα, το Stern ξεκίνησε τη δημοσίευση των ημερολογίων, στο τεύχος που εκδόθηκε στις 28 Απριλίου 1983, με το πρωτοσέλιδο να γράφει: «Ανακαλύφθηκαν τα ημερολόγια του Χίτλερ».
Οι πλαστογραφίες ήταν τόσο έξυπνα προετοιμασμένες όσον αφορά το περιεχόμενο και την εμφάνιση των ημερολογίων, που σοβαροί εμπειρογνώμονες όπως ο Βρετανός ιστορικός Χιου Τρέβορ-Ρόπερ (Hugh Trevor-Roper, ο οποίος αρχικά δήλωσε ότι ήταν «99,5 τοις εκατό γνήσια», αν και είναι απαραίτητο να τονιστεί ότι αρχικά του είχε δοθεί μικρός αριθμός βιβλίων για μελέτη, ενώ σύντομα άλλαξε γνώμη και ήδη πριν τη δημοσίευση εξέφρασε σοβαρές αμφιβολίες για τη γνησιότητά τους, αλλά δεν εισακούστηκε τότε από τον Ρούπερτ Μέρντοχ, ιδιοκτήτη της Sunday Times) και ο Αμερικανός ιστορικός Γκέρχαρντ Γουάινμπεργκ (Gerhard Weinberg, γεννηθείς στο Ανόβερο, ο οποίος όμως στη συνέχεια επίσης άλλαξε γνώμη) εξαπατήθηκαν για εβδομάδες, πριν γίνει η δημόσια ανακοίνωση για την «ανακάλυψη των Ημερολογίων του Χίτλερ», θεωρώντας τα αρχικά ως αυθεντικά. Μόνο μια αυστηρή εγκληματολογική ανάλυση, η οποία δεν είχε πραγματοποιηθεί προηγουμένως (με χημική ανάλυση του χαρτιού από τα Ομοσπονδιακά Αρχεία στο Κόμπλεντς, δείτε παρακάτω) έφερε την πλαστογραφία στο φως και επιβεβαίωσε ταχύτατα ότι τα ημερολόγια ήταν πλαστά.
Τα αρχικά FH (πάνω σειρά) που ο Κόνραντ Κούγιαου χρησιμοποίησε λανθασμένα στα εξώφυλλα όλων των «ημερολογίων», αντί για AH (κάτω σειρά), καθώς ο ίδιος κατά την επιλογή μπερδεύτηκε, επειδή στην επίμαχη γραμματοσειρά το F μοιάζει έντονα με το A (λόγω της κάθετης γραμμής στα δεξιά του F). Και τα δύο σύνολα αρχικών είναι σε γραμματοσειρά Engravers Old English.
Τις πρώτες λίγες μέρες, τα «ημερολόγια του Χίτλερ» έγιναν κυριολεκτικά ανάρπαστα. Ήδη από τις πρώτες μέρες της δημοσίευσης όμως, αλλά και λίγο πριν την παρουσίαση, αρκετοί ειδικοί άρχισαν να αμφισβητούν την αυθεντικότητά τους. Επίσης, υπήρξαν τότε και μαρτυρίες από κάποιους που γνώριζαν προσωπικά τον Αδόλφο Χίτλερ επί χρόνια, και οι ίδιοι είχαν επιβιώσει του πολέμου, ότι δεν είχαν παρατηρήσει ποτέ τον Χίτλερ να κρατάει ημερολόγια, και ότι απεναντίας μάλιστα ο ίδιος τους είχε συχνά αναφέρει ότι δεν του άρεσε η ιδέα να κρατάει προσωπικές σημειώσεις των δραστηριοτήτων του. Κάτι άλλο παράξενο, ήταν ότι στα εξώφυλλα όλων των βιβλίων ήταν κολλημένα τα αρχικά (με χρυσαφί χρώμα) FH αντί για AH, δηλαδή Adolf Hitler όπως θα ήταν το λογικό, αν και αρχικά είχε δοθεί η εξήγηση ότι μπορεί να σήμαιναν Führer Hitler («Φύρερ Χίτλερ», δηλαδή «Ηγέτης Χίτλερ»). Μέσα σε ελάχιστο διάστημα, οι αμφιβολίες εντάθηκαν και μάλιστα ακόμα και ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας (1974 - 1982) Χέλμουτ Σμιτ είπε το βράδυ της Κυριακής 24 Απριλίου 1983 σε μια μικρή ομάδα γνωστών του ότι δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τα ημερολόγια ήταν γνήσια.[25]
Σύντομα, η σχετική επιστημονική εξέταση διαπίστωσε ότι τα «ημερολόγια», για τα οποία το περιοδικό είχε πληρώσει 9,3 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα, ήταν πλαστά και η πλαστογραφία επιβεβαιώθηκε επίσημα στις 5 Μαΐου 1983. Νωρίς το απόγευμα της 6ης Μαΐου 1983, τα πρακτορεία ειδήσεων ανέφεραν ότι τα «ημερολόγια του Χίτλερ» ήταν πλαστά. Οι εκθέσεις εμπειρογνωμόνων της Ομοσπονδιακής Εγκληματολογικής Αστυνομίας και του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Δοκιμών Υλικών είχαν αποδείξει ότι τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στη βιβλιοδεσία δεν είχαν παραχθεί παρά μόνο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε μια δοκιμή υπό υπεριώδες φως στο χαρτί των βιβλίων, έγινε εφικτή η ανίχνευση των λεγόμενων οπτικών λευκαντικών, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί κυρίως για την παραγωγή χαρτιού και υφασμάτων από το 1950 και μετά, αλλά δεν υπήρχαν ακόμα παλαιότερα. Ο Βρετανός εγκληματολόγος Τζούλιους Γκραντ, ο οποίος εξέτασε δύο τόμους των ημερολογίων για τους βρετανικούς Sunday Times, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα εξετάζοντας δείγματα χαρτιού. Επιπλέον, οι γλωσσικές αναλύσεις έδειξαν ότι το γλωσσικό ύφος των ημερολογίων αντιστοιχούσε μόνο σε περιορισμένο βαθμό σε αυτό του Χίτλερ. Μια δεύτερη έκθεση από τα Ελβετικά Ομοσπονδιακά Εργαστήρια Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών στο Σανκτ Γκάλεν (St. Gallen) επιβεβαίωσε αυτό το εύρημα και βρήκε περαιτέρω στοιχεία για την πλαστογραφία: Μεταξύ άλλων, οι εμπειρογνώμονες ήταν σε θέση να αποδείξουν ότι τα κόκκινα κορδόνια στεγανοποίησης βάφτηκαν με μια δραστική βαφή που είχε κυκλοφορήσει στην αγορά μόλις το 1956. Η πατίνα των βιβλίων αποδείχθηκε επίσης κατασκευασμένη μεταγενέστερα.
Το φιάσκο που προέκυψε οδήγησε στην παραίτηση των συντακτών του περιοδικού, διαμαρτυρίες του προσωπικού για την «παράκαμψη των παραδοσιακών συντακτικών καναλιών και εγγυήσεων» της διοίκησης[26] και ένα μεγάλο σκάνδαλο Τύπου που εξακολουθεί να θεωρείται η μέγιστη ντροπή της μεταπολεμικής γερμανικής δημοσιογραφίας.[27] Επίσης, τον Αύγουστο του 1984 ο Κόνραντ Κούγιαου καταδικάστηκε σε τεσσεράμισι χρόνια φυλάκισης για απάτη και πλαστογραφία και ο δημοσιογράφος του Stern Γκερντ Χάιντεμαν καταδικάστηκε για απάτη και έλαβε επίσης ποινή φυλάκισης τεσσεράμισι ετών το επόμενο έτος, αν και τελικώς αμφότεροι αποφυλακίστηκαν το 1987.[28][29]
Ένα περιοδικό «κάποτε γνωστό για τη διερευνητική του αναφορά» έγινε υπότιτλος για την ανοησία και τους κινδύνους της «δημοσιογραφίας που επιζητά να κάνει αίσθηση». Η αξιοπιστία του Stern υπέστη σοβαρή ζημιά και χρειάστηκαν γύρω στα 10 χρόνια για να ανακτήσει το περιοδικό τη φήμη που είχε πριν από το σκάνδαλο.
Τραμπ: «Σέιν Καμπφ»
Στην έκδοσή του στις 24 Αυγούστου 2017, το Stern απέδειξε τη συνεχή ικανότητά του και την προθυμία του να δημιουργεί αντιπαραθέσεις με τα πρωτοσέλιδά του (και, για τον σκοπό αυτό, να απορρίψει τους περιορισμούς της Nutzwertiger Journalismus). Μια φωτογραφία που είχε επεξεργαστεί με photoshop με τον τότε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, τυλιγμένο στην Αμερικανική σημαία, ενώ έκανε έναν ναζιστικό χαιρετισμό με άκαμπτα χέρια. «Sein Kampf», γράφει ο τίτλος ή «ο αγώνας του» - μια αναφορά στο αυτοβιογραφικό μανιφέστο του Αδόλφου Χίτλερ, «Mein Kampf» («Ο Αγών μου»). Ο υπότιτλος γράφει: «Νεοναζί, Κου Κλουξ Κλαν, ρατσισμός: Πώς ο Ντόναλντ Τραμπ τροφοδότησε το μίσος στην Αμερική».
Το Κέντρο Simon Wiesenthal με έδρα το Λος Άντζελες, ενώ επέκρινε την αποτυχία του προέδρου Τραμπ, στις παρατηρήσεις του μετά τη συγκέντρωση της 13ης Μαΐου «Ενώστε τη Δεξιά» στο Σάρλοτσβιλ της Βιρτζίνια, να «κάνει διάκριση μεταξύ των Ναζί και των διαδηλωτών της Κου Κλουξ Κλαν και εκείνων που τους αντιτάχθηκαν», περιέγραψε «την απεικόνιση του προέδρου ως Χίτλερ των τελευταίων ημερών από μια μεγάλη γερμανική έκδοση» ως «αναληθή και πέρα από το χλωμό».[30] «Οι Γερμανοί», προτείνουν, «πρέπει σίγουρα να γνωρίζουν ότι με την υπεξαίρεση [...] Ναζιστικά σύμβολα και όροι που συνδέονται με τον Αδόλφο Χίτλερ, υποτιμούν και θολώνουν τα εγκλήματα του παρελθόντος».[31] Οι Εβραίοι ηγέτες στη Γερμανία υποστήριξαν ομοίως ότι η απεικόνιση του Τραμπ ως νέου Χίτλερ μείωσε (verharmlost) τη ναζιστική γενοκτονία.[32]
Το περιοδικό Stern απάντησε: «Οι δεξιοί διαδηλωτές στο Σάρλοτσβιλ σήκωσαν τα χέρια τους στο ναζιστικό χαιρετισμό και ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει αποστασιοποιηθεί από αυτή τη χειρονομία ή από τη νοοτροπία του λαού. Αντίθετα, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε δει σε μερικούς από αυτούς «καλούς ανθρώπους». Με αυτή τη στάση, ταυτίζεται με τους διαδηλωτές και τους χαιρετά με μια υπερβατική έννοια – αυτό ακριβώς οραματίζεται το εξώφυλλο του Stern. Είναι, φυσικά, μακριά από εμάς να θέλουμε να ελαχιστοποιήσουμε τις φρικαλεότητες των εθνικοσοσιαλιστών».[33]
Ο Τραμπ απεικονίστηκε και σε πολλά άλλα εξώφυλλα του Stern. Για την έκδοση της 19ης Ιανουαρίου 2017 απεικονιζόταν να κάθεται στο θρόνο του Lincoln Memorial: «Ο αυτοκράτορας, πώς ο Ντόναλντ Τραμπ αλλάζει τον κόσμο και γιατί είναι τόσο επικίνδυνος για εμάς». Για την έκδοση της 10ης Σεπτεμβρίου 2020 το περιοδικό σχολίασε ως συμπέρασμα: «American Psycho, πώς ο Ντόναλντ Τραμπ καταστρέφει συστηματικά τη δημοκρατία».
↑Stine Eckert (2015). "The Guttenberg Plagiarism Scandal: Myths Through Germany's Leading News Magazines". Journal of Communication Inquiry. 39: 249–272.
↑“Es war ein systematischer Kaltblütig geplanter pogrom, begangen von der Berliner Polizei an Berliner Studenten”. Sebastian Haffner, "Nacht der langen Knüppel", Stern, 25th June 1967
↑Esser, Frank; Uwe Hartung (2004). "Nazis, Pollution, and no Sex: Political Scandals as a Reflection of Political Culture in Germany". American Behavioral Scientist. 47 (1040): 1040–1071.
↑Marshall, Andrew (5 January 1992). "The forger is back—send for Lord Dacre". The Independent. London. p. 1.
Esser, Frank; Hartung, Uwe (April 2004). «Nazis, Pollution, and no Sex: Political Scandals as a Reflection of Political Culture in Germany». American Behavioral Scientist (Thousand Oaks, CA: Sage Publications) 47 (8): 177–92. doi:10.1177/0002764203262277.
Rendell, Kenneth W. (1994). Forging History: The Detection of Fake Letters and Documents. Norman: University of Oklahoma Press. ISBN978-0-8061-2636-4.
Rentschler, Eric (Autumn 2003). «The Fascination of a Fake: The Hitler Diaries». New German Critique (Durham, NC: Duke University Press) (90): 177–92. doi:10.2307/3211115.
