Η 41η Συμφωνία σε Ντο μείζονα, K. 551 είναι μία συμφωνίαΒόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, που ολοκληρώθηκε στις 10 Αυγούστου 1788.[1] Πρόκειται για τη μεγαλύτερη σε διάρκεια συμφωνία του Αυστριακού συνθέτη, καθώς και την τελευταία του. Από πολλούς μουσικούς κριτικούς, θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες συμφωνίες της κλασικής μουσικής.[2][3] Η Συμφωνία είναι γνωστή και ως Jupiter (ελληνιστί: Συμφωνία του Διός). Το προσωνύμιο της αποδίδεται στον ιμπρεσάριο Γιόχαν Πίτερ Σάλομον.[4]
Η Συμφωνία χωρίζεται σε τέσσερα μέρη: Ι) Allegro vivace, 4/4, II) Andante cantabile, 3/4, σε Φα μείζονα, ΙΙΙ) Menuetto: Allegretto – Trio, 3/4, IV) Molto allegro, 2/2. Περίπου ο μέσος χρόνος εκτέλεσής της κυμαίνεται στα 33 λεπτά. Η συμφωνία είναι γραμμένη σε για φλάουτο, 2 όμποε, 2 φαγκότο, 2 κόρνο σε Ντο, 2 τρομπέτες σε Ντο, τιμπάνι σε Ντο και Σολ και έγχορδα. Επίσης, είναι άγνωστο αν η πρώτη εκτέλεσης της συμφωνίας, έγινε κατά την περίοδο που ζούσε ο Μότσαρτ.[1]
