PROFILPELAJAR.COM

Μια ποικιλία ψυχοδραστικών ουσιών, συμπεριλαμβανομένων τόσο των ναρκωτικών όσο και των φαρμάκων^[1]:
κοκαϊνη
κρακ
μεθυλφαινιδάτη (Ritalin)
εφεδρίνη
MDMA (έκσταση)
πεγιότ (μεσκαλίνη)
στυπόχαρτο με LSD
μανιτάρι ψιλοκυβίνης (*Psilocybe cubensis*)
*Salvia divinorum*
διφαινυδραμίνη (Benadryl)
μανιτάρι *Amanita muscaria*
Tylenol 3 (περιέχει κωδεΐνη)
κωδεΐνη με χαλαρωτικό μυών
καπνός για πίπα
βουπροπιόνη (Zyban)
κάνναβη
χασίς

Ψυχοδραστική ουσία, λέγεται και ψυχοτρόπος ουσία, είναι η ουσία η οποία επηρεάζει τις λειτουργίες του κεντρικού νευρικού συστήματος.^[2] Μπορεί να αναστείλει ή να διεγείρει τη μετάδοση της νευρικής ώσης, να μειώσει ή να αυξήσει την ευαισθησία των νευρικών απολήξεων στα περιφερικά νεύρα και να επηρεάσει διαφορετικούς τύπους υποδοχέων και συνάψεων.^[3]^[4] Έτσι, επηρεάζει τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου και προκαλεί αλλαγές στη διάθεση, στην επίγνωση, στις σκέψεις, στα συναισθήματα ή στη συμπεριφορά.^[1]^[5]

Ψυχοδραστικές ουσίες είναι ένας γενικός όρος που αναφέρεται τόσο στα ψυχοφάρμακα που χρησιμοποιούνται στην ψυχιατρική, όπως τα αντικαταθληπτικά, όσο και στις ναρκωτικές ουσίες, όπως τα ψυχοδιεγερτικά, τα παραισθησιογόνα, και τα οπιοειδή.^[3]^[6]

Ορισμένες κατηγορίες ψυχοδραστικών ουσιών, που έχουν θεραπευτική αξία, συνταγογραφούνται από γιατρούς και άλλους επαγγελματίες υγείας. Παραδείγματα περιλαμβάνουν αναισθητικά, αναλγητικά, αντισπασμωδικά και αντιπαρκινσονικά φάρμακα, καθώς και φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία νευροψυχιατρικών διαταραχών, όπως αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά, αντιψυχωσικά και διεγερτικά φάρμακα. Ορισμένες ψυχοδραστικές ουσίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα προγράμματα αποτοξίνωσης και αποκατάστασης ατόμων που εξαρτώνται από ή είναι εθισμένα σε άλλες ψυχοδραστικές ουσίες.

Οι ψυχοδραστικές ουσίες συχνά επιφέρουν υποκειμενικές (αν και αυτές μπορεί να παρατηρηθούν και αντικειμενικά) αλλαγές στη συνείδηση και στη διάθεση που ο χρήστης μπορεί να βρει ικανοποιητικές και ευχάριστες (π.χ. ευφορία ή αίσθηση χαλάρωσης) ή επωφελείς με αντικειμενικά παρατηρήσιμο ή μετρήσιμο τρόπο (π.χ. αυξημένη εγρήγορση). Η παρατεταμένη χρήση κάποιων ουσιών μπορεί να προκαλέσει σωματική ή ψυχολογική εξάρτηση ή και τα δύο, που σχετίζεται με σωματικές ή ψυχολογικο-συναισθηματικές καταστάσεις στέρησης αντίστοιχα. Η αποκατάσταση από τις ουσίες αυτές επιχειρεί να μειώσει τον εθισμό, μέσω ενός συνδυασμού ψυχοθεραπείας, ομάδων υποστήριξης και χρήσης άλλων ψυχοδραστικών ουσιών.

Οι κυβερνητικοί έλεγχοι για την παρασκευή, την προμήθεια και τη συνταγογράφηση προσπαθούν να μειώσουν την προβληματική χρήση ουσιών που προκαλούν εξάρτηση. Σε διεθνές επίπεδο, οι ουσίες αυτές ελέγχονται από μια σειρά από συμβάσεις, όπως η Ενιαία σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα ναρκωτικά (1961), η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις ψυχοτρόπες ουσίες (1971) και η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών κατά της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών φαρμάκων και ψυχοτρόπων ουσιών (1988).^[2]

Κατηγοριοποίηση

Ανάλογα με την προέλευση, οι ψυχοδραστικές ουσίες διακρίνονται σε:

φυτικές
ημι-συνθετικές (συντίθενται με βάση φυτικές πρώτες ύλες)
συνθετικές

Η ταξινόμηση των ψυχοδραστικών ουσιών μπορεί να πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τη χημική τους δομή, σύμφωνα με την επίδραση των επιπτώσεών τους στο ανθρώπινο νευρικό σύστημα, καθώς και σύμφωνα με τον μηχανισμό δράσης στο σώμα. Υπάρχουν επίσης συνδυασμένες ταξινομήσεις.

Τρόπος δράσης

Οι ψυχοδραστικές ουσίες λειτουργούν επηρεάζοντας προσωρινά τη νευροχημεία ενός ατόμου, η οποία με τη σειρά της προκαλεί αλλαγές στη διάθεση, στη γνώση, στην αντίληψη και στη συμπεριφορά του. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι ψυχοδραστικές ουσίες μπορούν να επηρεάσουν τον εγκέφαλο. Κάθε ουσία έχει μια συγκεκριμένη δράση σε έναν ή περισσότερους νευροδιαβιβαστές ή νευροϋποδοχείς στον εγκέφαλο.

Οι ουσίες που αυξάνουν τη δραστηριότητα σε συγκεκριμένα συστήματα νευροδιαβιβαστών ονομάζονται αγωνιστές. Δρουν αυξάνοντας τη σύνθεση ενός ή περισσότερων νευροδιαβιβαστών, μειώνουν την επαναπρόσληψή τους από τις συνάψεις ή μιμούνται τη δράση τους με απευθείας σύνδεση με τον μετασυναπτικό υποδοχέα. Οι ουσίες που μειώνουν τη δραστηριότητα των νευροδιαβιβαστών ονομάζονται ανταγωνιστές και λειτουργούν παρεμβαίνοντας στη σύνθεση ή αναστέλλοντας τους μετασυναπτικούς υποδοχείς, έτσι ώστε οι νευροδιαβιβαστές να μην μπορούν να συνδεθούν με αυτούς.^[4]

Η έκθεση σε μια ψυχοδραστική ουσία μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στη δομή και στη λειτουργία των νευρώνων, καθώς το νευρικό σύστημα προσπαθεί να αποκαταστήσει την ομοιόσταση που διαταράσσεται από την παρουσία της ουσίας (βλ. επίσης, νευροπλαστικότητα). Η έκθεση σε ανταγωνιστές για έναν συγκεκριμένο νευροδιαβιβαστή μπορεί να αυξήσει τον αριθμό των υποδοχέων για αυτόν τον νευροδιαβιβαστή ή οι ίδιοι οι υποδοχείς μπορεί να ανταποκριθούν περισσότερο στους νευροδιαβιβαστές, κάτι που ονομάζεται ευαισθητοποίηση. Αντίθετα, η υπερδιέγερση των υποδοχέων για έναν συγκεκριμένο νευροδιαβιβαστή μπορεί να προκαλέσει μείωση τόσο στον αριθμό όσο και στην ευαισθησία αυτών των υποδοχέων, μια διαδικασία που ονομάζεται απευαισθητοποίηση ή ανοχή.

Η ευαισθητοποίηση και η απευαισθητοποίηση είναι πιο πιθανό να εμφανιστούν στη μακροχρόνια έκθεση, αν και μπορεί να εμφανιστούν μετά από μία μόνο έκθεση. Αυτές οι διαδικασίες πιστεύεται ότι παίζουν ρόλο στην εξάρτηση και στον εθισμό στις ουσίες.^[7] Έτσι, για παράδειγμα, η σωματική εξάρτηση από τα αντικαταθλιπτικά ή τα αγχολυτικά μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερη κατάθλιψη ή άγχος, ως συμπτώματα στέρησης.

Τρόποι χορήγησης

Οι ιδιότητες του φαρμάκου και οι θεραπευτικοί στόχοι καθορίζουν τους τρόπους χορήγησης μιας ουσίας. Οι δύο βασικοί οδοί χορήγησης είναι η εντερική και η παρεντερική. Στην εντερική χορήγηση το φάρμακο μπορεί να χορηγηθεί από το στόμα, υπογλώσσια ή από τον ορθό. Στην παρεντερική χορήγηση, το φάρμακο χορηγείται ενδοαγγειακά (με ένεση σε φλέβα ή αρτηρία), ενδομυϊκά (με ένεση στον μυ) ή υποδόρια (π.χ. σε παροχή ινσουλίνης). Άλλοι οδοί χορήγησης είναι η εισπνοή, η ενδορρινική χορήγηση, η ενδορραχιαία/ενδοκοιλιακή (απευθείας στον ΕΝΥ), η τοπική (π.χ. κρέμα ή σταγόνες) και η διαδερμική (π.χ. έμπλαστρο).^[8]

Εθισμός και εξάρτηση

Οι ψυχοδραστικές ουσίες συχνά συνδέονται με τον εθισμό ή την τοξικομανία. Η εξάρτηση μπορεί να χωριστεί σε δύο τύπους: ψυχολογική εξάρτηση, με την οποία ο χρήστης βιώνει αρνητικά ψυχολογικά ή συναισθηματικά συμπτώματα στέρησης (π.χ. κατάθλιψη) και σωματική εξάρτηση, με την οποία ο χρήστης πρέπει να χρησιμοποιήσει μια ουσία για να αποφύγει σωματικώς ενοχλητικά ή ακόμη και ιατρικώς επιβλαβή συμπτώματα στέρησης.^[10]

Πολλοί επαγγελματίες, ομάδες αυτοβοήθειας και επιχειρήσεις ειδικεύονται στην απεξάρτηση από τις ψυχοτρόπες ουσίες, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας, και πολλοί γονείς προσπαθούν να επηρεάσουν τις ενέργειες και τις επιλογές των παιδιών τους σχετικά με τις ψυχοδραστικές ουσίες.^[11]

Οι κοινές μορφές αποκατάστασης περιλαμβάνουν ψυχοθεραπεία, ομάδες υποστήριξης και φαρμακοθεραπεία, η οποία χρησιμοποιεί ψυχοδραστικές ουσίες για να μειώσει την επιθυμία και τα φυσιολογικά συμπτώματα στέρησης ενώ ο χρήστης κάνει αποτοξίνωση. Η μεθαδόνη - ένα οπιοειδές -, είναι μια κοινή θεραπεία για τον εθισμό στην ηρωίνη, όπως και ένα άλλο οπιοειδές, η βουπρενορφίνη. Πρόσφατες έρευνες για τον εθισμό έχουν δείξει κάποια πολλά υποσχόμενα στοιχεία στη χρήση ψυχεδελικών ουσιών, όπως η ιμπογκαΐνη για τη θεραπεία εθισμού από τις ναρκωτικές ουσίες, αν και αυτό δεν έχει γίνει ακόμη μια ευρέως αποδεκτή πρακτική.^[12]^[13]^[14]