Ο αραβικός όρος ουλεμάς (αραβικά: علماء‎‎), σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ (Encyclopaedia of Islam, 2000), στην αρχική της έννοια «υποδηλώνει μελετητές σχεδόν όλων των κλάδων».^[1] Ειδικότερα, στο πλαίσιο του σουνιτικού Ισλάμ, οι ουλεμάδες θεωρούνται ως «οι κηδεμόνες, οι μεταδότες και οι διερμηνείς της θρησκευτικής γνώσης, της ισλαμικής θεωρίας και του νόμου».^[1]

Με μακρά παράδοση, οι ουλεμάδες εκπαιδεύονται σε θρησκευτικούς θεσμούς (μεντρεσέδες). Το Κοράνιο, η σούνα (αυθεντικά Χαντίθ), το κιγιάς (αναλογική συλλογιστική για το σουνιτικό ισλάμ) ή το ακλ (διαλεκτική συλλογιστική για το σιιτικό Ισλάμ), το ίτζμα (νομική συναίνεση) είναι οι πηγές του παραδοσιακού ισλαμικού νόμου.

Με την πάροδο του χρόνου, ο πνευματικός λόγος και οι διδασκαλίες του ουλεμά συνέβαλαν σημαντικά στις συζητήσεις στη μουσουλμανική δημόσια σφαίρα και εξακολουθούν να το κάνουν μέχρι σήμερα. Όλο και περισσότερο, οι παραδοσιακοί μελετητές του Ισλάμ γίνονται εξέχοντες λειτουργοί στις σύγχρονες μουσουλμανικές κοινωνίες και την πολιτική.^[2]

Το Βικιλεξικό έχει σχετικό λήμμα:   ουλεμάς

• Robert W. Hefner· Muhammad Qasim Zaman, επιμ. (2007). Schooling Islam: The culture and politics of modern Muslim education. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-12933-4. 
• Hatina, Meir (2010). Ulama, Politics, and the Public Sphere: An Egyptian Perspective. ISBN 978-1-60781-032-2.