Η Μορίν Ο’ Χάρα (αγγλ.:Maureen O'Hara, γεννημένη ως Μορίν Φιτζσίμονς (αγγλ.: Maureen FitzSimons, Δουβλίνο, Ιρλανδία, 17 Αυγούστου 1920[17] - Αϊντάχο, ΗΠΑ, 24 Οκτωβρίου 2015), γνωστή σαν «Η βασίλισσα του Technicolor» ήταν Ιρλανδοαμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια. Κοκκινομάλλα και εντυπωσιακή, πρωταγωνίστησε σε αισθηματικές περιπέτειες έργων της λεγόμενης «χρυσής εποχής» του αμερικανικού κινηματογράφου, ενώ συνεργάστηκε με το σκηνοθέτη Τζον Φορντ και τον ηθοποιό και επί πολλά έτη στενό φίλο της, Τζον Γουέιν. Σημαντική θέση στη φιλμογραφία της έχουν οι ταινίες: Η Παναγία των Παρισίων (The Hunchback of Notre Dame, 1939), Η κοιλάδα της κατάρας (Ηow Green Was My Valley, 1941), Ο μαύρος πειρατής (The Black Swan, 1942), Το θαύμα της 34ης οδού (Miracle on 34th Street, 1947), Ριο Γκράντε (Rio Grande, 1950) και Ο ήσυχος άνθρωπος (The Quiet Man, 1952).
Βιογραφία
Ξεκίνησε τον χορό σε ηλικία 5 ετών[18]. Από τα δέκα της χρόνια σπούδασε ηθοποιία στο Rathmines Theatre[19] και αργότερα (1934) στο Abbey Theatre. Την ίδια χρονιά κατέκτησε την πρώτη της διάκριση, κερδίζοντας το πρώτο βραβείο στον εθνικό διαγωνισμό Δραματικής Τέχνης (Dublin Feis Award) για την εμφάνισή της, ως Πόρσια στην θεατρική παράσταση Ο έμπορος της Βενετίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Το 1939, σε ηλικία μόλις 19 ετών συμπρωταγωνίστησε με τον διάσημο Τσαρλς Λότον κάνοντας το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο έργο του Άλφρεντ ΧίτσκοκΗ ταβέρνα της Τζαμάικα (Jamaica Inn). Παντρεύτηκε τρεις φορές, αποκτώντας μία κόρη από τον δεύτερο γάμο της. Η αυτοβιογραφία της, η οποία εκδόθηκε το 2004 υπό τον τίτλο Tis Herself, κατέκτησε ρεκόρ πωλήσεων (Bestseller). Τον Νοέμβριο του 2014 της απονεμήθηκε βραβείο της Αμερικανικής Κινηματογραφικής Ακαδημίας, με την επισήμανση «To Maureen O'Hara, one of Hollywood's brightest stars, whose inspiring performances glowed with passion, warmth and strength». Για τελευταία φορά εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη το 1991, 20 έτη μετά την (αρχική) απόσυρσή της (1971), στην ταινία Ποτέ χωρίς τη... μαμά (Only the Lonely, 1991).