Μάρτιν Ράιλ

Μάρτιν Ράυλ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Martin Ryle (Αγγλικά)
Γέννηση27  Σεπτεμβρίου 1918[1][2][3]
Μπράιτον
Θάνατος14  Οκτωβρίου 1984[2][3][4]
Κέιμπριτζ
ΥπηκοότηταΗνωμένο Βασίλειο
ΣπουδέςΚράιστ Τσερτς, Κολέγιο Τρίνιτι, Bradfield College και Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
ΓονείςJohn Ryle
ΒραβεύσειςΒραβείο Νόμπελ Φυσικής (1974), Εταίρος της Βασιλικής Εταιρίας, Βασιλικό Μετάλλιο (1973), Μετάλλιο Άλμπερτ Αβραάμ Μάικελσον (1971), Alexander Popov Gold Medal, Βραβείο Χόλβεκ (1965), Μετάλλιο Χιούζ (1954), μετάλλιο Χένρυ Ντρέιπερ (1965), μετάλλιο Φαραντέι (1971), Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας (1964), Μετάλλιο Μπρους (1974), IEEE Morris N. Liebmann Memorial Award (1971), Royal Society Bakerian Medal (1958), Guthrie Lecture (1964) και Knight Bachelor
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέαςαστρονομία
ΑξίωμαΒασιλικός Αστρονόμος της Μεγάλης Βρετανίας (1972, 1982)
Ιδιότητααστρονόμος, φυσικός, αστροφυσικός και ερευνητής
Διδακτορικός καθηγητήςJ. A. Ratcliffe
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο σερ Μάρτιν Ράιλ (αγγλικά: Martin Ryle‎‎, 27 Σεπτεμβρίου 1918 – 14 Οκτωβρίου 1984) ήταν Άγγλος ραδιοαστρονόμος, ο οποίος ανέπτυξε επαναστατικά συστήματα ραδιοανιχνεύσεως (σύνθεση διαμετρημάτων) και τα εφάρμοσε για τον ακριβή προσδιορισμό των θέσεων και την απεικόνιση ασθενών ραδιοπηγών με υψηλή ανάλυση. Με βελτιωμένο εξοπλισμό, ο Ράιλ είχε ήδη παρατηρήσει τους πιο απομακρυσμένους γνωστούς γαλαξίες στο Σύμπαν. Υπήρξε ο πρώτος στην ιστορία Καθηγητής της Ραδιοαστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και ο ιδρυτής και διευθυντής του Ραδιοαστεροσκοπείου Mullard έξω από το Κέιμπριτζ. Διετέλεσε Βασιλικός Αστρονόμος από το 1972 μέχρι το 1982.[5] Οι Ράιλ και Άντονυ Χιούις μοιράστηκαν το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1974, το πρώτο Βραβείο Νόμπελ που δόθηκε ποτέ σε αναγνώριση ερευνών στην αστρονομία.[6]

Κατά τη δεκαετία του 1970 ο Ράιλ έστρεψε την προσοχή του εκτός της αστρονομίας σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα, τα οποία θεώρησε περισσότερο επείγοντα.

Οικογένεια και σπουδές

Ο Μάρτιν Ράιλ γεννήθηκε στο Μπράιτον. Γονείς του ήταν ο καθηγητής της επιδημιολογίας και βασιλικός ιατρός Τζων Άλφρεντ Ράιλ (1889-1950) και η σύζυγός του Μίριαμ, το γένος Σκάλυ (Miriam Scully-Ryle). Θείος του ήταν ο Καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Γκίλμπερτ Ράιλ.

Ο Μάρτιν πήγε σχολείο στο Κολέγιο του Μπράντφηλντ (στο ομώνυμο χωριό του Μπέρκσαϊρ) και στη συνέχεια πήρε πτυχίο φυσικής από το Κολέγιο Κράιστ Τσερτς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Το 1939 εργάσθηκε στο Ίδρυμα Ερευνών Τηλεπικοινωνιών (TRE) πάνω στη σχεδίαση κεραιών για αερομεταφερόμενο εξοπλισμό ραντάρ στα πλαίσια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Μετά τον πόλεμο πήρε μια υποτροφία στο Εργαστήριο Κάβεντις, στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.

Σταδιοδρομία και έρευνες

Η αρχική έρευνα του Ράιλ στο Κέιμπριτζ αφορούσε τα ραδιοκύματα που προέρχονταν από τον Ήλιο.[7][8] Το ενδιαφέρον του μετατοπίσθηκε ωστόσο γρήγορα σε άλλα πεδία και από νωρίς υποστήριξε πως η Ομάδα Αστροφυσικής του Κάβεντις έπρεπε να αναπτύξει νέες παρατηρησιακές τεχνικές. Ο Ράιλ απετέλεσε έτσι τον βασικό παράγοντα για την επινόηση και τη βελτίωση της αστρονομικής συμβολομετρίας και της συνθέσεως διαμετρημάτων. Οι τεχνικές αυτές έστρωσαν τον δρόμο για μια επαναστατική αναβάθμιση στην ποιότητα των ραδιοαστρονομικών δεδομένων. Το 1946 ο Ράιλ κατασκεύασε το πρώτο αστρονομικό (ραδιο)συμβολόμετρο πολλών στοιχείων.[9]

Ο Ράιλ καθοδήγησε την ομάδα της ραδιοαστρονομίας του Κάβεντις στη δημιουργία αρκετών σημαντικών καταλόγων ραδιοπηγών. Ο γνωστότερος από αυτούς, ο Τρίτος Κατάλογος ραδιοπηγών του Κέιμπριτζ (3C), που δημοσίευσαν το 1959, βοήθησε στην ανακάλυψη του πρώτου κβάζαρ («ημιαστέρα»).

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως λέκτορας της φυσικής στο Κέιμπριτζ (1948-1959), ο Ράιλ έγινε ο ιδρυτής και διευθυντής του Ραδιοαστεροσκοπείου Mullard έξω από το Κέιμπριτζ (1957). Το 1952 εκλέχθηκε εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας και το 1959 έγινε ο πρώτος στην ιστορία Καθηγητής της Ραδιοαστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Το 1966 έγινε ιππότης (τίτλος του «σερ») και το 1972 διαδέχθηκε τον σερ Ρίτσαρντ Γούλεϋ στη θέση του Βασιλικού Αστρονόμου, την οποία διατήρησε μέχρι το 1982.

Το 1974 ο Ράιλ βραβεύθηκε από κοινού με τον Άντονυ Χιούις με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής, το πρώτο Βραβείο Νόμπελ που δόθηκε ποτέ σε αναγνώριση ερευνών στην αστρονομία.

Χαρακτήρας και διαφωνίες

Ο Ράιλ εργαζόταν συχνά σε ένα απομονωμένο γραφείο στο Ραδιοαστεροσκοπείο Mullard, προκειμένου να αποφεύγει οχλήσεις από άλλα μέλη του Εργαστηρίου Κάβεντις και την εμπλοκή του σε έντονες διαμάχες, καθώς είχε θυμώδη ιδιοσυγκρασία. Ανησυχούσε ότι το Κέιμπριτζ θα έχανε τη θέση του στη ραδιοαστρονομία, καθώς άλλες ομάδες στον νέο αυτόν κλάδο είχαν πολύ καλύτερη χρηματοδότηση. Για τον λόγο αυτόν, ενεθάρρυνε κάποια δόση μυστικότητας σχετικά με τις μεθόδους του στη σύνθεση διαμετρημάτων, ώστε να διατηρήσει ένα πλεονέκτημα για την ομάδα του Κέιμπριτζ.

Ο Ράιλ είχε ζωηρές συζητήσεις με τον Φρεντ Χόυλ του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Κέιμπριτζ σχετικά με τη θεωρία της σταθεράς καταστάσεως του δεύτερου για το Σύμπαν, κάτι που περιόρισε τη συνεργασία μεταξύ της Ομάδας Αστροφυσικής του Κάβεντις και του Ινστιτούτου Αστρονομίας κατά τη δεκαετία του 1960.

Πόλεμος, ειρήνη και ενέργεια

Τη δεκαετία του 1970 ο Ράιλ έστρεψε μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς του από την αστρονομία σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Με δημοσιεύματα από το 1976 και έπειτα, παρά την ασθένεια που τον συνόδευσε ως τον θάνατό του το 1984, επεδίωξε με πάθος ένα πρόγραμμα για την κοινωνικώς υπεύθυνη χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας.[10] Τα βασικά σημεία του ήσαν:

  • Η προειδοποίηση του παγκόσμιου κοινού για τους τρομερούς κινδύνους των πυρηνικών εξοπλισμών. Για τον σκοπό αυτό μεταξύ άλλων ο Ράιλ κυκλοφόρησε το φυλλάδιο Towards the Nuclear Holocaust (= «Προς το πυρηνικό ολοκαύτωμα»).[11]
  • Η επικριτική στάση απέναντι στην πυρηνική ενέργεια.[12]
  • Η έρευνα και προαγωγή εναλλακτικών πηγών ενέργειας και της εξοικονομήσεως ενέργειας.[13]
  • Το κάλεσμα για υπεύθυνη χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας: «...θα πρέπει να ριχτούμε στον αγώνα για να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο οι άφθονοι φυσικοί πόροι, που σήμερα δαπανώνται για τη μελλοντική καταστροφή της ζωής, θα κατευθυνθούν προς την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στις μέρες μας πλούσιες και φτωχές - αλλά ιδιαιτέρως οι φτωχές - χώρες του κόσμου.»[10]

Το 1983 ο Ράιλ ανταποκρίθηκε σε ένα αίτημα του προέδρου της Ποντιφίκειας Ακαδημίας Επιστημών για προτάσεις θεμάτων προς συζήτηση σε μία συνάντηση με τον γενικό τίτλο «Επιστήμη και Ειρήνη». Η απάντηση του Ράιλ εκδόθηκε μετά τον θάνατό του ως Η επιστολή του Μάρτιν Ράιλ[10], ενώ συντομευμένη βρίσκεται στο περιοδικό New Scientist υπό τον τίτλο Martin Ryle's Last Testament.[14] Η επιστολή καταλήγει με τη φράση: «Η εξυπνάδα μας έχει αναπτυχθεί φοβερά – αλλά όχι η σοφία μας.»

Τιμητικές διακρίσεις

Εκτός από το Βραβείο Νόμπελ, ο σερ Μάρτιν Ράιλ δέχθηκε πολυάριθμες τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και οι εξής:

Ονομάσθηκαν προς τιμή του

  • Το «Τηλεσκόπιο Ράιλ» στο Ραδιοαστεροσκοπείου Mullard.

Προσωπική ζωή

Ο Ράιλ ήταν έμπειρος ραδιοερασιτέχνης ήδη πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε το σήμα κλήσεως G3CY της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Ράιλ ήταν έγγαμος, με τη Ροουίνα Πάλμερ (Rowena Palmer), από το 1947. Απεβίωσε στο Κέιμπριτζ σε ηλικία 66 ετών, κατόπιν μακράς ασθενείας.


Παραπομπές

  1. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6sq96c1. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 21203. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. ryle-martin. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ About Sir Martin Ryle
  6. ↑ «Press release about Martin Ryle's Nobel Prize». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Απριλίου 2006. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2017. 
  7. ↑ Obs 104 (1984) 283
  8. ↑ QJRAS 26 (1985) 358
  9. ↑ Ryle, M.; Vonberg, D.D. (1946). «Solar Radiation on 175 Mc./s». Nature 158 (4010): 339. doi:10.1038/158339b0. Bibcode: 1946Natur.158..339R.  – Observations from the first multi-element astronomical radio interferometer
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Rowan-Robinson, M. & Rudolf, A.: Martin Ryle's Letter. Menard Press, 1985.
  11. ↑ Ryle, M.: Towards the Nuclear Holocaust. Menard Press, 1981.
  12. ↑ Ryle, M (1981). «Is there a case for nuclear power?». Electronics and Power 28 (7/8): 496–500. doi:10.1049/ep.1982.0267. 
  13. ↑ Anderson, M.B.; Newton, K.; Ryle, M.; Scott, P.F. (1978). «Short-term Storage and Wind Power Availability». Nature 275 (5679): 432–434. doi:10.1038/275432a0. Bibcode: 1978Natur.275..432A. 
  14. ↑ Ryle M.: «Martin Ryle's Last Testament», New Scientist, τόμος 105 (14 Φεβρ. 1985), σσ. 36-37.
  15. ↑ «Winners of the Gold Medal of the Royal Astronomical Society». Royal Astronomical Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2011. 
  16. ↑ «Henry Draper Medal». National Academy of Sciences. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2011. 
  17. ↑ «Franklin Laureate Database – Albert A. Michelson Medal Laureates». Franklin Institute. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2011. 
  18. ↑ «Past Winners of the Catherine Wolfe Bruce Gold Medal». Astronomical Society of the Pacific. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2011. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι