Κέννεθ Σέττον
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Kenneth Setton (Αγγλικά)
Γέννηση	17  Ιουνίου 1914[1][2][3] New Bedford[3]
Θάνατος	18  Φεβρουαρίου 1995[4][1][2] Πρίνστον[3]
Χώρα πολιτογράφησης	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά[5][6]
Σπουδές	Πανεπιστήμιο Κολούμπια Πανεπιστήμιο της Βοστώνης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	medieval historian
Εργοδότης	Πανεπιστήμιο της Βοστώνης Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια[7] Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών (Πρίνστον) Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Υποτροφία Γκούγκενχαϊμ (1949)[8] μετάλλιο Χάσκινς (1980) Fellow of the Medieval Academy of America (1957)[9]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κέννεθ Μ. Σέττον (Αγγλικά: Kenneth Meyer Setton, New Bedford, Μασαχουσέτη, 17 Ιουνίου 1914 - Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϋ, 18 Φεβρουαρίου 1995)^[10][11][12] ήταν Αμερικανός ιστορικός και ειδικός στην ιστορία της μεσαιωνικής Ευρώπης και κυρίως στις Σταυροφορίες. Αγαπούσε την Αθήνα και γι' αυτό μεγάλο μέρος του έργου του αναφέρεται στην ιστορία της.

Γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1914, στο New Bedford της Μασαχουσέτης. Δεν είχε εύκολη παιδική και εφηβική ηλικία. Αυτοσυντηρούταν ήδη από την ηλικία των 13 ετών.

Έλαβε το πτυχίο του το 1936 ως πτυχιούχος Phi Beta Kappa του πανεπιστημίου της Βοστώνης. Έλαβε το μάστερ το 1938 και το διδακτορικό το 1941 στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Η διατριβή του, η «Christian Attitude Towards the Emperor in the Fourth Century (Χριστιανική Στάση Προς τον Αυτοκράτορα τον Τέταρτο Αιώνα)», γράφτηκε υπό τη καθοδήγηση του Λιν Τορνικέ. Παράλληλα έκανε και μεταπτυχιακές εργασίες στα πανεπιστήμια του Σικάγο και του Χάρβαρντ.^[13] Ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του καριέρα διδάσκοντας την περίοδο 1940-1943, «Ιστορία και Κλασσικές σπουδές» στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.^[12][13][14] Έλαβε επίσης τιμητικούς τίτλους από τα πανεπιστήμια της Βοστώνης και του Κιέλου. Την περίοδο 1943-1950, είχε τη διεύθυνση του τμήματος «Ευρωπαϊκής Ιστορίας» στο Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα (Καναδάς).^[13] Επίσης δίδαξε και στο κολέγιο του Μπριν Μαρ (Bryn Mawr School) στη Βαλτιμόρη.^[13] Ισχυριζόταν ότι η γνώση ξένων γλωσσών είναι η βασική προϋπόθεση για τη γνώση της επιστήμης της ιστορίας και μιλούσε ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά και καταλανικά, εκτός από τα αγαπημένα του, λατινικά και αρχαία ελληνικά.^[12]

Πέρασε σχεδόν δύο δεκαετίες για να τελειώσει το κλασικό έργο, το τετράτομο «The Papacy and the Levant, 1204-1571 (Η παποσύνη και η Ανατολή, 1204-1571)». Ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1976 και όπως γράφει στον πρόλογο χρειάστηκε να κάνει 14 ταξίδια σε αναζήτηση αρχείων («voyages paléographiques» όπως τα αναφέρει ο ίδιος) στην Ιταλία. Αναφέρει Φλωρεντία, Μάντοβα, Μιλάνο, Μόντενα, Σιένα, Μάλτα και κυρίως την Βενετία και το Βατικανό που για χρόνια επισκεπτόταν ετησίως.^[15][16] Μετά τη δημοσίευση των δύο πρώτων τόμων, έλαβε το μετάλλιο Haskins της Μεσαιωνικής Ακαδημίας Αμερικής το 1980.

Έλαβε τρεις φορές το βραβείο John Frederick Lewis της Royal Society of Edinburgh (Σκωτσέζικη Εθνική Ακαδημία): πρώτα το 1957 για το έργο του «Το βυζαντινό υπόβαθρο της ιταλικής Αναγέννησης» (The Byzantine Background to the Italian Renaissance), στη συνέχεια το 1984 για το έργο του «Η παποσύνη και η Ανατολή (1204-1571)», τόμος 3 και 4 και το 1990 για το έργο του «Venice, Austria and the Turks in the 17th Century».^[14]

Δύο συνεχόμενες χρονιές 1949 και 1950, βραβεύθηκε με τις Υποτροφίες Γκούγκενχαϊμ.^[17] Ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του περιοδικού Speculum.^[13]

Στη συνέχεια, κατά την περίοδο 1950-1965, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, διάδοχος τού καθηγητή μεσαιωνικής ιστορίας Τζον Λάιφ Λα Μόντε και ταυτόχρονα από το 1955, ήταν διευθυντής της βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου.^[12][13] Το 1954-1955 απουσιάζει από το πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια για να διδάξει στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια.^[12] Αργότερα για ένα έτος (1960-1961), εργάστηκε σαν ειδικός ερευνητής - βιβλιοθηκάριος στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη στην Ελλάδα.^[18][12]

Από το 1965 έως το 1968 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, όπου διορίστηκε διευθυντής του Ινστιτούτου Έρευνας στις Ανθρωπιστικές Σπουδές. Από το 1968 και έως την συνταξιοδότησή του το 1984, εργάστηκε στο Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών στο Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϋ, όπου απαλλαγμένος από ακαδημαϊκές υποχρεώσεις μπορούσε απερίσπαστος να αφιερωθεί στις έρευνές του.^[12][14] Η σύνταξη δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει το συγγραφικό του έργο. Έτσι το 1991, εκδίδει το «Venice, Austria and the Turks in the 17th Century».^[19]

Στην Ελλάδα δεν είναι αρκετά γνωστός τουλάχιστον μέσα από μεταφράσεις του έργου του, αν και σημαντικό μέρος αυτού αφορά την ιστορία της Αθήνας την περίοδο της καταλανικής κατοχής (1311-1388). Ο ίδιος ομολογεί στον πρόλογο του βιβλίου «Catalan Domination of Athens: 1311-1388», ότι το βιβλίο αυτό οφείλεται στην αγάπη του για την Αθήνα και τον θαυμασμό του για την Καταλονία. Γράφει ότι ήταν μεγάλη ευχαρίστηση γι' αυτόν οι «περίπατοι» στους δρόμους της Αθήνας του 14ου και 15ου αιώνα.^[20] Ο θάνατός του στις 18 Φεβρουαρίου 1995, κατόπιν επιπλοκών εγκεφαλικού επεισοδίου που υπέστει μερικές βδομάδες νωρίτερα,^[14] πέρασε απαρατήρητος τόσο από την ελληνική όσο και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Είναι αξιοσημείωτο ότι η πληροφόρηση που έχουμε για την ζωή του προέρχεται από τους προλόγους των βιβλίων του και κυρίως από την νεκρολογία του που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Speculum τον Ιούλιο του 1996.^[12]

Η πρώτη του σύζυγος, Josephine Swift Setton, πέθανε το 1967 και η δεύτερη, Margaret Henry Setton, το 1987.^[14]

• «Christian Attitudes Toward the Emperor in the Fourth Century (Χριστιανική Στάση Προς τον Αυτοκράτορα τον Τέταρτο Αιώνα)», Columbia University Press, 1941. Επανεκδόθηκε το 1967. Ήταν η διατριβή του για την απόκτηση του διδακτορικού.^[21][22]
• «Catalan Domination of Athens: 1311-1388». Α΄ έκδοση: Mediaeval Academy of America, 1948, σελίδες 323.^[23] Β΄ έκδοση αναθεωρημένη: Variorum Reprints, 1975, σελίδες 323.^[24] Σε αυτό το έργο μάς παραθέτει νεότερα και λεπτομερή στοιχεία της Αθηναϊκής ιστορίας της περιόδου 1311-1388. Πολύ λιγότερη και ξεπερασμένη πληροφόρηση είχαμε από τα παλαιότερα έργα των Καρόλου Χοπφ, του Φερδινάνδο Γρηγορόβιος και του Ουίλλιαμ Μίλλερ. Όπως λέει και ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου βασίζεται σε σύγχρονες πηγές, αλλά «στηρίζεται στους ώμους των προηγούμενων». Προσπαθεί να ικανοποιήσει το παράπονο που είχε ο Καταλανός ιστορικός Αντόνι Ρουβιό ι Λιουκ, λέγοντας ότι τα Καταλανικά δουκάτα της Αθήνας και των Νέων Πατρών αντιμετωπίζονται «επεισοδιακά και αποσπασματικά (episόdico y fragmentario)».^[20] Η δεύτερη έκδοση του 1975, είναι εμπλουτισμένη και με τα ανέκδοτα αρχεία του Αντόνι Ρουβιό ι Λιουκ, που δεν ήταν γνωστά στην αρχική. Όπως λέει στον πρόλογο παρότι η αναθεώρηση είναι σημαντική και οπωσδήποτε να προτιμάται από την προηγούμενη, κατόρθωσε να κρατήσει ίδιο το μέγεθος του βιβλίου.^[25]
• «Το βυζαντινό υπόβαθρο της ιταλικής Αναγέννησης», American Philosophical Society, 1956, 76 σελίδες.^[26] Κυκλοφορεί και ελληνική μετάφραση.^[27]
• «A History of the Crusades», 5 τόμοι, Wisconsin 1969.
• «Europe and the Levant in the Middle Ages and the Renaissance», εκδόσεις Variorum Reprints, Λονδίνο 1974, σελίδες 412.^[28] Αποτελεί μια συλλογή από 11 άρθρα, τα οποία δημοσιεύθηκαν την περίοδο 1950-1973, συνοδευόμενα από ευρετήριο.^[29][12]
  1. «The Byzantine Background to the Italian Renaissance (Το βυζαντινό υπόβαθρο της ιταλικής Αναγέννησης)». Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Proceedings of the American Philosophical Society, Φιλαδέλφεια 24 Φεβρουαρίου 1956, Τόμος 100, Νο. 1, σελίδες 1-76.^[30] Το άρθρο πραγματεύεται την παρουσία των Ελλήνων στην Ιταλία και τις σχέσεις μεταξύ Ιταλίας και Βυζαντίου μέχρι την εποχή της Αναγέννησης.^[31]
  2. «The Latins in Greece and the Aegean from the Fourth Crusade to the End of the Middle Ages (Οι Λατίνοι στην Ελλάδα και στο Αιγαίο από τη Δ΄ Σταυροφορία μέχρι το τέλος του Μεσαίωνα)».
  3. «The Bulgars in the Balkans and the Occupation of Corinth in the Seventh Century (Οι Βούλγαροι στα Βαλκάνια και η κατάληψη της Κορίνθου κατά τον έβδομο αιώνα)». Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Speculum, Οκτώβριος 1950, Τόμος 25, Νο. 4, σελίδες 502-543.^[32]
  4. «The Emperor Constans II and the Capture of Corinth by the Onogur Bulgars (Ο αυτοκράτορας Κώνστανς Β΄ και η κατάληψη της Κορίνθου από τους Ονογούρους Βουλγάρους)». Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Speculum, Ιούλιος 1952, Τόμος 27, Νο. 3, σελίδες 351-362.^[33]
  5. «Archbishop Pierre d’ Ameil in Naples and the Affair of Aimon III of Geneva (1363-1364) (Ο αρχιεπίσκοπος της Νάπολης Pierre d’ Ameil και η υπόθεση του Aimon Γ΄ της Γενεύης (1363-1364))». Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Speculum, Οκτώβριος 1953, Τόμος 28, Νο. 4, σελίδες 643-691.^[34]
  6. «The Archbishop Simon Atumano and the Fall of Thebes to the Navarrese in 1379” (Ο αρχιεπίσκοπος Σίμων Ατουμάνος και η πτώση της Θήβας στους Ναβαρραίους το 1379)».
  7. «Saint George’s Head” (Η κάρα του Αγίου Γεωργίου)». Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Speculum, Ιανουάριος 1973, Τόμος 48, Νο. 1, σελίδες 1-12.^[35] Ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι κατά τον μεσαίωνα υπήρχαν δύο κάρες του Αγίου Γεωργίου, μία στην Αίγινα και μία στην Ουγγαρία.^[12]
  8. «The Emperor John VIII slept here… (Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ κοιμήθηκε εδώ...)». Πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό Speculum, Απρίλιος 1958, Τόμος 33, Νο. 2, σελίδες 222-228.^[36]
  9. «Pope Leo X and the Turkish Peril (Ο πάπας Λέων Γ΄ και ο τουρκικός κίνδυνος)». Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Proceedings of the American Philosophical Society, 15 Δεκεμβρίου 1969, Τόμος 113, Νο. 6, σελίδες 367-424.^[37][38]
  10. «Lutheranism and the Turkish Peril (Ο λουθηρανισμός και ο τουρκικός κίνδυνος)». Εκδότης: Institute for Balkan Studies, Society for Macedonian Studies, 1962. Σελίδες 133-168.^[39]
  11. «From Medieval to Modern Library (Από τη μεσαιωνική στη σύγχρονη βιβλιοθήκη)». Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Proceedings of the American Philosophical Society, 15 Αυγούστου 1969, Τόμος 104, Νο. 4, σελίδες 371-390.^[40][41]

• «Athens in the Middle Ages», εκδόσεις Variorum Reprints, Λονδίνο 1975.^[42] Όπως αναφέρεται στον πρόλογο τα 6 κεφάλαια αυτού του βιβλίου είναι άρθρα που είχαν δημοσιευτεί τα τελευταία 30 χρόνια. Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στον Έλληνα φιλόλογο Βασίλειο Λαούρδα. Ειδικά το κεφάλαιο V είχε γραφτεί στην μνήμη του Λαούρδα σε ένα τόμο με τίτλο «Essays in Memory of Basil Laourdas», που συμπεριλάμβανε δοκίμια από 44 ιστορικούς.^[43][44][45]
• «The Papacy and the Levant, 1204-1571 (Η παποσύνη και η Ανατολή, 1204-1571)», Τόμος Α΄, American Philosophical Society, Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϋ, 1976.^[15]
• «The Papacy and the Levant, 1204-1571 (Η παποσύνη και η Ανατολή, 1204-1571)», Τόμος Β΄, American Philosophical Society, Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϋ, 1978.^[16]
• «The Papacy and the Levant, 1204-1571 (Η παποσύνη και η Ανατολή, 1204-1571)», Τόμος Γ΄, American Philosophical Society, Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϋ, 1984.^[46]
• «The Papacy and the Levant, 1204-1571 (Η παποσύνη και η Ανατολή, 1204-1571)», Τόμος Δ΄, American Philosophical Society, Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϋ, 1984.^[47]
• «Venice, Austria and the Turks in the 17th Century», American Philosophical Society, Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϋ, 1991, 502 σελίδες. Όπως αναφέρει ο ίδιος στον πρόλογό του το βιβλίο αυτό είναι μια συνέχεια του «Η παποσύνη και η Ανατολή, 1204-1571».^[48]
• «Western Hostility to Islam», (American Philosophical Society, 1992).^[14]
• Ήταν αρχισυντάκτης στο συλλογικό (Robert Lee Wolff, Harry W. Hazard) πεντάτομο έργο "History of the Crusades" (University of Wisconsin Press, 1955-1990).^[14][13]

Όταν πέθανε ετοίμαζε την έκδοση του βιβλίου «Venetian and British Reports from Istanbul in the 18th Century» για έκδοση.^[14]