Ο όρος εναλλακτική ιατρική χρησιμοποιείται για να περιγράψει θεραπευτικές πρακτικές που φέρονται να έχουν τα ίδια θεραπευτικά αποτελέσματα με την ιατρική αλλά δεν έχουν αποδειχτεί μέσω της επιστημονικής μεθόδου, δεν έχουν αποδειχθεί ή δεν μπορούν να αποδειχθούν από τη φύση τους. Οι πρακτικές που καλύπτονται από τον όρο δεν είναι σαφώς καθορισμένες και συχνά δεν καθορίζονται με συνέπεια στη βιβλιογραφία.^[1] Σύμφωνα με το Αμερικανικό Εθνικό Κέντρο Συμπληρωματικής και Εναλλακτικής Ιατρικής (National Center of Complementary and Alternative Medicine, NCCAM), ο όρος περιλαμβάνει διάφορα είδη ιατρικών πρακτικών που δεν θεωρούνται τμήμα της σύγχρονης συμβατικής ιατρικής^[2]. Συμβατικά, κύριες πρακτικές που περιγράφονται με τον όρο είναι η ομοιοπαθητική, η παραδοσιακή κινέζικη ιατρική, η ιριδολογία, η ρεφλεξολογία, η αγιουρβεδική ιατρική, η χειροπρακτική, το ρέικι, η Ενεργονοητική^[3], η παραψυχολογία και η βοτανοθεραπεία.

Η πλειονότητα των εναλλακτικών ιατρικών πρακτικών χαρακτηρίζονται ως ολιστικές, προσεγγίζοντας τα φυσικά, πνευματικά και συναισθηματικά χαρακτηριστικά του ασθενούς. Η συμπληρωματική και εναλλακτική ιατρική περιλαμβάνει πρακτικές οι οποίες έχουν συχνά πνευματική, μεταφυσική ή θρησκευτική βάση, μη αποδεδειγμένες ή ελεγμένες πρακτικές ή γνώσεις, οι οποίες δεν προέρχονται από την παραδοσιακή ευρωπαϊκή ιατρική, ή άλλες εναλλακτικές θεραπευτικές προσεγγίσεις. Για κάποιες από τις πρακτικές, όπως για την ομοιοπαθητική, ακαδημίες και εθνικοί οργανισμοί υγείας, έχουν χαρακτηριστεί ρητά ως ψευδοεπιστήμη και δεν επιτρέπεται ο χαρακτηρισμός τους ως ιατρικής αλλά ως εναλλακτικής θεραπείας.